Hoofdstuk 11

Pauline schrok zich een ongeluk toen de donkere struiken aan de kant van de weg haar naam riepen. Toen merkte ze de schim op die zich losrukte van de schaduwen. "Will," zei ze opgelucht, en ze herstelde zich snel van haar onrust. "Wat een geluk dat ik je tegenkom, ik was jullie bijna voorbijgereden. Eigenlijk vreesde ik ondertussen dat dat al was gebeurd." "Dus je was naar ons op zoek?" Will probeerde een reden te bedenken waarom de vrouw hen nodig had. "Ik kom voor Halt," zei ze. "Crowley heeft me gestuurd, hij dacht dat ik mijn diplomatieke kunsten zou kunnen gebruiken om Halt te overtuigen weer naar huis te gaan, want hij is jullie gevolgd, toch?" "Dat klopt." Will keek vlug achterom toen hij merkte dat de Jager ongezien achter hem was opgedoken. "En ik ben niet van plan naar huis terug te keren. Gilan is mijn leerling, weet je nog, en dit is helemaal mijn zaak." Pauline keek haar man boos aan. "Ja, Gilan is je leerling en Crowley is je commandant, en hij beveelt je onmiddellijk terug naar Redmont te komen." Ze hoopte dat Halts plichtsbesef het zou winnen van zijn koppigheid, maar helaas had hij toch nooit veel waarde aan regeltjes en bevelen gehecht, dus die tactiek leek niet te werken. "Crowley kan me wat," mompelde hij zonder veel overtuiging. "Dat hij mij ook maar meteen uit het korps zet, als hij absoluut van me af wil zijn." "Dat wil hij niet, Halt, en dat weet je best. Je begrijpt net zo goed als ik dat deze opdracht helemaal niets voor jou is. Eigenlijk ook niet echt iets voor Will of Arnaut, maar hij moest voor deze opdracht kandidaten hebben die goed genoeg zijn. Jij zou dat ook zijn, als het niet over Gilan ging, dus als dat de reden is dat je hier rondhangt, dan eis ik dat je onmiddellijk met me mee naar huis komt." Pauline begon op een gevaarlijk dreigende toon te praten. Ze was haar zelfbeheersing niet verloren, maar ze wist hoe bang Halt van haar kon zijn als ze boos was. Of toch als ze deed alsof.

Will stond maar op de achtergrond en bekeek de heen en weer vliegende woorden, niet wetend aan welke kant hij moest staan. Toen merkte hij ook dat Arnaut langzaam wakker werd. Hij begon langzaam te verliggen en opene een oog. "Wat is dat nu," mompelde hij nog half in slaap, en Will, die de situatie al verwarrend genoeg vond, besloot dat zijn vriend beter nog even zou blijven slapen. "Niets aan de hand, hoor, dat geluid is enkel een kudde losgeslagen koeien. Niets om je druk over te maken." Will had geen idee hoe een kudde losgeslagen koeien zou klinken, maar waarschijnlijk niet zoals de discussie achter hem, waar de spanning langzaam begon te stijgen. Arnaut was echter nog te diep in slaap om echt helder te kunnen denken, dus mompelde hij maar iets, om daarna weer in slaap te vallen. Will wachtte nog even en luisterde naar de regelmatige ademhaling, tot dat hij zichzelf ervan overtuigd had dat dat de jongen echt niet meer wakker zou worden. Toen richtte hij zijn aandacht weer op de discussie.

"Ik kom Will gewoon een handje helpen, is dat nu zo erg?" Halt klonk geïrriteerd, maar Pauline bleef de kalmte zelve. "Will een handje helpen, zeg je? Volgens mij kom je Gilan een handje helpen, of vergis ik me?" "Ja, je vergist, je," schreeuwde Halt bijna, en Will verbaasde zich er over dat Arnaut er doorheen sliep. "Dit is een zware opdracht, die niet door twee personen tot een goed einde gebracht kan worden, dat weet Crowley." Pauline trok een wenkbrauw op, een gewoonte die ze van Halt begon over te nemen. "Zo, dus je zou onze vriend hier helpen om het tegen die geliefde leerling van jou op te nemen, hè. Stel dat je in een situatie dat je tussen het leven van Will en dat van Gilan zou moeten kiezen, zou je je oude leerling dan kunnen neerschieten?" Bij die vraag kromp Halt in elkaar. Even maar, maar de beweging was zijn vrouw niet ontgaan. "Luister, er wordt hier niemand neergeschoten, ik zoek even mee naar de bron van de geruchten, tot er blijkt dat er niets aan de hand is, en dan gaan we met zijn allen verslag uitbrengen bij Crowley, hoe zou ik daarin één van mijn leerlingen moeten vermoorden? Jij was toch de logisch denker onder ons?" Pauline, die de vraag eerder had gesteld om aan te tonen dat Halt niets kon uitrichten dan om er echt een punt van te maken, bedacht gauw een situatie. "Stel dat het wel allemaal klapt," begon ze op ijzige toon, "en het komt tot een gevecht, waar jij ziet dat Gilan op het punt staat Will aan zijn zwaard te rijgen, en jij hebt net de tijd om te schieten, zou je dat dan aankunnen?" "Hoor eens, zelfs al is het allemaal waar, die twee zouden elkaar echt nooit vermoorden, dat weet je." "Weet ik dat? Trouwens, als je hem alleen maar uit het korps moest smijten, grote kans dat hij ook meteen uit Araluen wordt verbannen omdat hij een Grijze Jager is, zou je hem dan niet helpen om te ontsnappen en hem verstoppen tot iedereen jullie weer vergeten is, om hem daarna weer als Grijze Jager naar voren te schuiven?" Halt keek naar de grond en voor de eerste keer werd het stil. Dat was inderdaad zijn noodplan. Pauline kende hem veel te goed. Uiteindelijk zei hij "maar ik ben zeker dat het niet zo ver moet komen, want het is niet waar." Daarop wendde Pauline zich naar Will en vroeg hem: "Zeg eens, Will, denk jij dat je ook zonder de hulp van deze oude zielenpoot er in zal slagen een vals gerucht te ontkrachten?" Will, die ondertussen overtuigd was door haar argumenten, knikte, maar durfde Halt niet in de ogen te kijken. Hij was niet blij er zomaar bij betrokken te worden. "Het wordt al laat," zei Halt tenslotte. "Ga slapen, het is ondertussen mijn beurt voor de wacht. Gaan jullie maar slapen, morgen praten we verder." Will rolde zich in zijn mantel met het besef dat deze vraag om uitstel waarschijnlijk betekende dat het moeilijk werd voor Halt om zich niet gewonnen te geven. Will geeuwde en viel toen als een blok in slaap.

Ondertussen keek Halt nadenkend naar de maan. Er moest een manier zijn om zich onder zijn vrouw uit te wurmen. Hij vond het heel oneerlijk van Crowley om uitgerekend Pauline op hem af te sturen. Die vrouw zou haar tijdens haar opdracht veel te beïnvloed worden door haar eigen gevoelens.