Hoofdstuk 2

Een paar uur later zaten ze met zijn drieën rond de kleine tafel in Wills huis. Crowley moest toegeven dat Halts voormalige leerling wel vaart had gemaakt wat betreft het halen van zijn vriend. Ook Arnaut kon meespreken over de haast waarmee hij op zijn paard gesleurd werd, waarna hij zijn uiterste best had moeten doen om het tempo van het kleine jagerspaardje bij te houden. Schopper was een snel paard en meestal deed Trek het ook wel rustig aan waardoor ze hetzelfde tempo hielden, maar die avond had Will er in een vlaag van opwinding niet aan gedacht zijn paard in te houden. Hij was zo gespannen geweest dat hij Arnaut, die vijf minuten later pas was aangekomen, even helemaal was vergeten. Wat in de hele wereld kon er zo geheim zijn dat zelfs Halt het niet mocht weten?

Eindelijk was het dus zover. Terwijl Will aandachtig naar hem toegebogen zat, zocht Crowley tevergeefs naar de gemakkelijkste manier om uit te leggen wat hem dwars zat. Voor zijn neus stond Will op springen, terwijl Arnaut zijn nieuwsgierigheid ook niet veer beter kon verbergen, al probeerde hij wel. "En, Crowley, waarom moest ik nu zo snel komen?" vroeg hij uiteindelijk. "Toen ik Will binnen zag stormen dacht ik even dat iemand ongemerkt zijn huis had gestolen terwijl hij er zelf nog in zat." Crowley haalde diep adem, toen besloot hij dat het beter was toch maar gewoon te vertellen wat hem dwars zat. "Hebben jullie de laatste tijd nog iets van Gilan gehoord?" vroeg hij. Will en Arnaut schudden hun hoofd. Nu ze er over nadachten, was het al bijna een jaar geleden dat ze hem gezien hadden, bij de jaarlijkse bijeenkomst. Maar ja, dat was eigenlijk niet zo vreemd omdat grijze jagers een eenzaam beroep hadden. Crowley keek wat ongemakkelijk om zich heen. "Ik eerlijk gezegd ook niet. Dat is niet zo raar, want ik ken Gilan, soms wacht hij een hele tijd om dan een inhaalbeweging te doen en een paar rapporten van eerdere gebeurtenissen naar me op te sturen, uitstelgedrag, maar nu zijn er ook nog eens geruchten." Bij dat laatste woord liet hij een onheilspellende stilte vallen. Na een paar seconde vroeg Will "Geruchten? Wat voor geruchten dan?" "De jager van een van de aangrenzende lenen heeft geruchten opgevangen dat hij de laatste tijd alleen nog maar drinkt, en van herberg naar herberg trekt met zijn leerling en daarna niet wil betalen omdat grijze jagers dat volgens hem niet moeten. Bovendien zou hij ook voortdurend ruzie zoeken met anderen in zijn dronken buien. " Will fronste zijn wenkbrauwen, daar geloofde hij niets van. "En welke jager beweert dat dan?" vroeg hij. Hij kon niet geloven dat een jager iets dat niet klopte zou vertellen, natuurlijk, maar ook niet dat Gilan zich ooit zo zou gedragen. "Hij heeft liever niet dat ik zijn naam zeg, hij heeft er zelf ook zo zijn twijfels bij. Hij is nog maar net grijze jager en wil liever nog geen vijanden maken binnen het korps, maar overal aan de grens vertelden ze er over, dus ik vrees dat er toch ergens een grond van waarheid in moet zitten."

Er viel een lange stilte terwijl iedereen naar zijn eigen verklaring probeerde te zoeken. Plots ging er in Wills hoofd een lampje branden. "Leerling, zei je daarnet toch, Gilan heeft toch helemaal geen leerling." Crowley haalde zijn schouders op. "Ik zou het zo niet weten, hoor, want een tijdje geleden vertelde hij me nog zelf dat hij iemand op het oog had. Misschien heeft hij die jongen ondertussen al als leerling aangenomen." Will knikte, zoiets had hij ook al opgevangen. "Er is trouwens nog iemand anders waar hij een oogje op heeft. Er werd verteld dat hij verliefd was op een meisje uit een dorp. Die arme vrouw schrok zich dood toen hij plotseling met een bos bloemen achter haar opdook. Er werd me verteld dat ze zo snel wegrende dat zelfs Bles hem niet kon bijhouden, al vermoed ik dat dat paardje meer gevoel had dan zijn baasje en het haar niet wou aandoen achter haar aan te denderen." Ondanks alles moest Arnaut toch glimlachen. Hij zag de lange jager al voor zich, teleurgesteld op een weigerend paard, terwijl de liefde van zijn leven de benen nam. Het kon natuurlijk een mogelijke verklaring zijn voor Gilans gedrag. "Stel je voor," zei Will, "je plichten verzaken en je zo beginnen misdragen, enkel door een tegenslag in de liefde. Zoiets zou ik nooit doen."

Crowley besloot dat het tijd werd om het overleg af te sluiten. "Of hij het nu gedaan heeft of niet, daar moeten jullie maar zien achter te komen. Ik stel voor dat jullie dat samen gaan uitzoeken en Gilan zo snel mogelijk bij mij brengen. Als het allemaal waar is wat er daar wordt gezegd, zal ik hem zonder twijfel uit het korps moeten zetten." Will en Arnaut wisselden een nerveuze blik. "En als het nu eens allemaal leugens waren?" merkte Will op met een droge keel. "Dan nog mag hij het persoonlijk aan mij komen uitleggen. Als hij er een goede verklaring voor heeft dan zal hij wel mee willen komen. Zoiets verspreid zich niet zonder aanleiding over een volledig leen en zelfs er buiten." Arnaut was de enige die over de andere optie na durfde te denken. "En als hij niet vrijwillig meekomt?" "Dan vrees ik dat je hem gevangen moet nemen. Ik moet en zal hem erover spreken, want ik kan echt niet hebben dat één man de naam van het hele korps om zeep helpt. Maar wees wel voorzichtig, hij blijft nog steeds een grijze jager, en Arnaut, ik zou er niet graag achter komen wie van jullie het beste kan zwaardvechten." In de tellen die volgden dachten beide vrienden aan Gilans sluip en schietkunsten en ze beseften allebei dat die pijlen deze keer misschien wel eens op hen gericht konden zijn. "En we moeten Halt er echt niet bij hebben? Hij kent Gilan immers door en door, hij heeft hem zelf nog opgeleid." "Ja, en dat is juist de reden dat hij niets, maar dan ook niets tegen hem kan beginnen," antwoorde Crowley grimmig. Na een lange stilte stond Will uiteindelijk op. "Maar waarschijnlijk heeft hij wel een goede reden voor dit alles," zei hij een stuk opgewekter dan hij zich op dat moment voelde.