Hoofdstuk 1

De eenzame ruiter gaf zijn paard nog eens de sporen. Vermoeid slaakte hij een zucht, hij zat al van zonsopgang in het zadel en nu begon het alweer te schemeren. Zijn paard leek zijn uitgeputheid duidelijk niet te delen, want het beest brieste vrolijk een keek hem aan met een blik die hem leek te zeggen: "Zo, nu al moe? We zijn nochtans net vertrokken." Crowley zuchtte. Zijn paard werd met de dag mondiger. Het uithoudingsvermogen vond hij prima, maar af en toe zou het dier er toch een beetje minder trots op mogen zijn. "Wat wil je? Het is ook iets om trots op te zijn."
Crowley antwoorde al niet meer, hij keek vooruit naar de voorbijflitsende bomen. Hij reed wel erg snel. Veel sneller dan eigenlijk nodig was, want zijn boodschap was niet zo dringend dat een dagje vertraging een groot verschil zou maken, maar toch wilde hij er liefst zo snel mogelijk van af zijn. Hij vond het een heel vervelende melding, maar had toch besloten het zelf tegen Will te vertellen, al zou het flink lastig worden. In de verte doemden de contouren van kasteel Redmond op. Het was niet ver meer.

Will zat buiten op de veranda pijlen te maken. Het was een warme dag geweest en nu heerste er buiten een aangename temperatuur. Er was al een hele tijd niets meer gebeurd, alsof het leen zich met het naderen van de zomer begon te ontspannen. Hij zelf begon ook misschien een beetje te ontspannen te worden, bedacht hij fronsend. Hij moest uitkijken dat hij niet onoplettend begon te worden, want hij wist maar al te goed hoe gevaarlijk dat kon zijn. Hij keek op toen hij Trek hoorde hinniken en een paar tellen later kwam een klein paardje tussen de bomen tevoorschijn. Crowley steeg af, smeet de teugels weg en plofte in de lege stoel tegenover Will. "We moeten dringend iets bespreken," pufte hij, "maar het ligt nogal vervelend." Will knikte dat hij het begreep. Als grijze jager zat je immers alle dagen met vervelende situaties opgescheept. "Zal ik Halt ook even halen?" vroeg hij, hoewel hij het liever meteen te horen kreeg. Crowleys bezorgde toon had zijn nieuwsgierigheid gewekt. "Ik denk dat we hem er best nog even buiten houden," zei Crowley somber. "Volgens mij is het beter als hij het nog niet meteen te horen krijgt, maar Arnout kan je wel gaan halen. Ik vrees dat je iemand die handig met een zwaard overweg kan best wel eens nodig zou kunnen hebben."

Er vormde zich een kille knoop in Wills maag terwijl hij Trek zadelde om zich bij de laatste zonnestralen naar kasteel Redmond te haasten. Er was iets grondig mis.