H5. Fun

POV: Cissy

Ik zit alleen in de klas, omdat Laura ziek is. Ik zit te wachten totdat Wessel binnen komt.
Dan gaat de bel en is Wessel er nog steeds niet. Demie begint te lachen. Waarschijnlijk denkt ze dat hij niet komt vanwege haar. Ik begin op mijn pen te kauwen. Dat doe ik altijd wanneer ik nadenk. Zou Wessel echt niet komen, omdat hij nog te verdrietig is door Demie?
De deur gaat open en Wessel loopt de klas binnen. Zijn haar zit door de war door het fietsen en doordaar zag hij er nog leuker uit dan normaal.
De leraar gebaart alleen maar dat hij moet gaan zitten. Wessel lacht naar me waar ik een warm gevoel van krijg. Ik ben echt weer bezig om als een blok voor hem te vallen.
Ik kreeg even het gevoel dat hij naast mij zou komen zitten, maar hij gaat naast Kevin zitten. Ik kon het niet laten om teleurgesteld te zijn.
Zo gaat het de hele dag door. Telkens denk ik dat hij naast me gaat zitten, maar steeds gaat hij net op het laatste moment naast iemand anders zitten. Ik loop daarom ook best chagerijnig naar mijn fiets. Ook dat weer ben ik mijn sleutels kwijt. Ik begin mijn tas te doorzoeken.
'Zoek je deze soms.' hoor ik iemand zeggen. Ik kijk op en zie dat Wessel mijn sleutels vast heeft.
'Ja. Bedankt.' ik steek mijn hand uit om ze te pakken maar hij trekt zijn arm weg.
'Dan moet je wel iets met me gaan drinken.'
Ok nu snap ik er helemaal niks meer van. Eerst doet hij alsof ik niet besta en nu wil hij opeens iets met me gaan drinken.
Hij lacht zo lief naar me en dat kan je gewoon niet weerstaan.
Ik zucht 'Ok, maar jij betaalt. Ik heb geen geld mee.' Ik zeg het op een als-ik-dan-geen-keuze-heb toon, want ik wil niet te wanhopig over komen.
We fietsen weg en het is echt heel erg gezellig. Omdat we in de stad niet mogen fietsen zetten we onze fietsen in een fietsen stalling en gaan lopend verder.
'Nou en waar gaan we naar toe?' vraag ik.
Hij kijkt me mystirieus aan en geeft me een arm. 'Volg me maar gewoon.'
Ik smelt gewoon weg nu ik zo dicht bij hem loop. Heeft hij nou echt niet door wat dit voor mij betekend.
Dan lopen we een gezellig tentje binnen. Het is gelukkig niet zo'n kroeg waar ik me niet thuis zou voelen. Het was er gewoon gezellig, niet echt iets speciaals. We gaan aan een tafeltje zitten en bestellen allebij een cola. Dan beginnen we gewoon te praten. Ik was niet meer zo nerveus en het leek net alsof ik met een goede vriend van me iets was gaan drinken. Maar soms als hij naar me lachtte kreeg ik gewoon een kriebelend gevoel in mijn buik. En eigenlijk was het wel een fijn gevoel.