Hoofdstuk 14

Wat zou Vader hier wel niet van denken? bedacht Klistrandia zich. Eerst reizen met een mens, en nu er eentje tot leven willen wekken? Klistrandia zal wel ziek in haar hoofd zijn. En dat zouden de andere Maanlingen van de MTM vast ook wel denken, als ze wisten wat er in haar hoofd om ging.
De adrenaline, de haat, het wantrouwen en de moordlust ebden nog verder weg uit Klistrandia, en verdomme, Yasko was eigenlijk een best goeie gozer geweest nu ze er zo over nadacht. Niet iemand waar ze beste maatjes mee had willen worden, al was hij nog zo knap, maar ook niet iemand die de dood verdiende.
plof plof plof plof
Klistrandia deed het boek met een klap dicht. Ze kon zweren dat ze voetstappen gehoord had. Maar toen zag ze dat het Obi was, die met zijn staart tegen de grond zwiepte. Waarom was dat beest aan het kwispelstaarten?
Kon het echt zijn dat..? Nee het kon toch niet..? Zou het echt mogelijk kunnen zijn dat Yasko’s ziel hier in de buurt was? Wie wist keek hij Klistrandia nu wel recht in de ogen.
Klistrandia werd een beetje naar van die gedachte. Speculaties over leven na de dood, zielen en reïncarnatie waren grotendeels door mensen of soortgelijke wezens bedacht. Maanlingen wilden er vaak maar niks mee te maken hebben, en het was gek en een beetje eng voor de jonge Maanling om er nu zo over na te denken. Ze begreep waarom Maanlingen er niks mee moesten hebben. De gedachten kriebelden in haar hoofd als een leger spinnen. Ze besloot dat het het beste was er niet te veel aan te denken. Ze haalde zich de woorden van het boek voor de geest.
Mensen leven, in tegenstelling tot maanlingen, van de zon. Daarom is het noodzakelijk dat de pogingen om een mens te herroepen overdag gebeuren, bij voorkeur vlak na de middag.
Klistrandia bestudeerde de zon. Het was al namiddag. Nog een paar uur voor het avond zou worden, eigenlijk, maar ze kon niet meer wachten. Ze had zich bij een duister ritueel echt iets anders ingebeeld. Bijvoorbeeld rond middernacht een dans doen rond kaarsen, kruiden en een doodskop met vreemde symbolen er in gekrast terwijl ze een demon opriep. In werkelijkheid zat ze op een gewone namiddag op een grasveldje met hier en daar een madeliefje.
Mensen zijn bovendien van afstamming heel anders dan de maanlingen. Waar maanlingen tot de planten worden gerekend, zijn mensen eerder dieren. Een maanling kan je levend maken door simpelweg een hand bij volle maan als een plant in de grond te steken, waarna de plant langzaam maar zeker weer zal aangroeien. Een mens beslist echter zelf om terug te keren. Allereerst moet er contact gemaakt worden met de dode. Door met deo, een middel dat later door de mens ook gebruikt werd om geuren te verbergen, rond te spuiten, wordt de geest zichtbaar en krijgt hij het vermogen om te spreken. Overtuig hem met drie redenen om terug op aarde te komen, en hij zal zijn lichaam heropbouwen.
Zo simpel was het dus. Klistrandia pakte de spuitbus die naast haar in het gras lag op, en ging ermee aan de slag. Al snel werden de eerste vage vormen van een gestalte zichtbaar. Er weergalmde een luid gekuch over het veld. Angstig keek ze om zich heen, maar de andere mensen die in de buurt waren, hadden blijkbaar niets in de gaten. "Wel, klistrandia," zei Yasko's hese stem, "mooi is dat. Eerst vermoord je me en nu ik eindelijk gerust ben, probeer je me ook nog eens te vergassen. Was ik nog niet dood genoeg?" Klistrandia kon uit de vlek voor haar weinig aflezen. Hij bestond uit wazige grijze vlekken die lichtjes bewogen, maar ze kon Yasko er niet in zien. Bovendien herinnerde ze zich plots een nota vanonder aan de pagina en ze wierp een deken over de schim. Zo kon de geest van Yasko niet vluchten, en daarnaast kon het lichaam wel terug keren, maar zijn kleren niet, dus was ze op alles voorbereid. "Hoi, Yasko," begon ze, niet weten wat je zoal tegen een geest moest zeggen. "Ik heb drie redenen." Yasko luisterde niet. Hij was luid vloekend aan het worstelen met het deken dat hem gevangen hield. "Ten eerste," schreeuwde Klistrandia, die gehoord wou worden, "Vermoorden die MTMers Obi zodra ze de kans zien, tenzij jij hem komt beschermen." Er kwam geen reactie. "Ten tweede wil ik je tonen wie je echt vermoort heeft." Er kwam een spottend lachje vanonder het deken. "Wie me echt vermoord heeft, hè? Goed geprobeerd, maar daar trap ik niet in." "En ten derde, jij bent veel te koppig om je door een maanling van de wereld te laten vagen." "Daar heb je een punt," bekende Yasko geamuseerd, "maar dan zit je dus aan twee goede redenen. Jammer, maar helaas. Veel geluk nog in je eentje." Hij maakte aanstalten om weg te vliegen, maar hij kwam door het gewicht van het deken maar heel moeizaam vooruit. "Er stond niet dat het goede redenen moesten zijn!" riep Klistrandia. "Maar er stond wel dat je me moest overtuigen. Daar ben je niet echt in geslaagd." Klistrandia haalde haar schouders op. "Nou goed dan, ga maar, maar vergeet niet dat ik deze discussie heb gewonnen. Er is geen levende ziel meer die dat kan tegenspreken." Het volgende moment volgde er een doffe plof. "Maar ik wel," zei Yasko die zijn hoofd onder het deken vandaan stak en het rond zich sloeg. Toen viel hij stil, en keek hij naar zichzelf. "Vordorie, je hebt me weer eens liggen," mopperde hij. "Ik hoop dat je, als je toch zo slim bent, ook mijn kleren bij je hebt." Klistrandia trok lachend wat kleren die ze in de kleerkast op haar kamertje in het MTM gebouw had gevonden tevoorschijn. "Je eigen kleren staken nog in je rugzak," verdedigde ze zichzelf, terwijl Yasko zichzelf in de veel te smalle vrouwenbroek probeerde te wringen, "en je rugzak is net als je paard bij de buitgemaakte voorwerpen beland." Yasko begon pas echt te vloeken toen hij de babyroze T-shirt zag met felgekleurde bloemetjes op. "Je hebt trouwens nog geluk gehad," voegde Klistrandia er geamuseerd aan toe. "Ze hadden ook nog een kleedje en een paar korte rokjes hangen." Ze dacht even na en loog: "dit was het deftigste dat ik kon vinden." Yasko bromde iets onverstaanbaars met de woorden "geflipte" en "plant" er in. "Goed, maar dan mag je me nu wel uitleggen waarom je me eerst dood maakt en dan nieuw leven geeft. Schuldgevoel? Of heb je een verklaring die enige logica in zich heeft? Klistrandia dacht even na. Na haar eigen moordpoging zou Yasko waarschijnlijk niet meer geloven dat ze hem had gered omwille van haar goed hart. Ze besloot de situatie uit te stellen. "Laten we hier eerst weggaan. Als je niet uitkijkt moet ik je straks wéér oproepen. En ik weet niet of je het al door had, maar het wemelt hier van de MTMers." ze trok hem mee naar het bos een eindje verderop, terwijl ze vurig hoopte dat Obi, die vrolijk blaffend achter hen aan sprong, geen aandacht zou trekken.