Blind 18

‘Rowan toch.’ Daar begint het mee. Het tweede slechte teken. Ze noemt mijn naam. In mijn hoofd hoor ik het haar zeggen. De toon. De uitdrukking op haar gezicht. Als ze tegenover me had gestaan, was ik ineengekrompen uit schaamte.
‘Ik zie dat je een vriendje hebt!! Wat leuk!!!!’
‘Ik heb hem al gegoogeld. Knappe jongen! Goede krullen ook! Krijgen jullie knappe kindjes van!!’
‘Wanneer ontmoet ik hem? Hij moet wel door de keuring. ’
‘??’
Chanel begint hard te lachen en ik laat mijn mond openvallen. Knappe jongen, goede krullen. Knappe kindjes krijgen. Ze gaat te snel. Zoals iedere moeder dat eigenlijk doet. Enerzijds is dit een goed teken, anderzijds betekent dit dat ze gauw wil horen hoe alles zit. Tot in de details. Ik moet binnenkort maar een goed verhaal verzinnen, zodat ik niet door de mand val. Ze heeft het altijd door als ik lieg.
‘En?’ vraagt Corry.
‘Ja..., nou...,’ zeg ik, nog altijd verbaasd over de berichten die ik binnen heb.
‘Ze praat al over kinderen,’ zegt Chanel lachend.
‘Wat!?’ Corry gaat rechtop zitten en trekt mijn mobiel uit mijn hand. Ze leest het bericht en begint net als Chanel hard te lachen. ‘Daar ben je mooi klaar mee. Wees maar blij dat ze duizenden kilometers verderop zit.’
‘Dat maakt niets uit. Ze houdt me rustig in de gaten via WhatsApp.’ Ik pak mijn mobiel weer uit Corry haar hand. Ik weet niet goed wat ik mijn moeder moet antwoorden. Na lang nadenken, kies ik ervoor om een paar lachende emoticons te sturen en te zeggen dat ik haar op een later moment alles vertel. Het is nu gewoon nog te vroeg.
Dan zijn er nog twee chats ongeopend. De eerste is nog altijd van Sven. De behoefte aan contact blijft minimaal. Misschien ben ik heel kinderachtig dat ik hem negeer, maar hij heeft het er zelf naar gemaakt. We vertelden elkaar altijd alles. Hij heeft dat vertrouwen gebroken en dat hoef ik niet te pikken.
De tweede en ook laatste chat die nog ongeopend is, is de chat met Jelle. Ook hier twijfel ik of ik die wel moet openen. Het gaat net zo lekker. Sinds mijn aankomst in LA heb ik niet meer aan hem gedacht. Noah was er vanaf dag één. Hij vult nu de leegte die Jelle achterliet. En ik wil niet dat Jelle dat vanuit Nederland in de war schopt.
‘Open het gewoon.’ Ik kijk naar Chanel. Ze zit nog altijd naast me en kijkt zonder schaamte mee op mijn mobiel. Corry is opgestaan en naar binnen gegaan, waardoor Chanel en ik helemaal met z’n twee zijn. ‘Des te eerder ben je van de melding af,’ zegt ze. Daar heeft ze absoluut gelijk in. Ik volg het advies van Chanel op.
‘Om me te vergeten, heb je maar een Amerikaanse look-a-like aan de haak geslagen?’
Ik leg mijn mobiel weer weg. Wat een zak. Hij denkt dat hij heel wat is. Noah lijkt inderdaad op Jelle. Ze hebben beide donkere krullen en donkere ogen. Als ze lachen, hebben ze beide een brede, grote lach. Ook zijn ze even lang. Het enige verschil is dat Noah een stuk meer down to earth is. Jelle wilde altijd opvallen en dat iedereen hem leuk vond. Hij trok zich veel aan van wat anderen zeiden en wist precies hoe hij zich moest aanpassen om het een ander en daarmee vooral zichzelf naar de zin te maken. En hij was een vrouwengek. Dat bleek achteraf ook wel. Dat heb ik bij Noah nog niet gemerkt. Hij is volledig op mij gefocust en je hoort hem ook niet over andere meiden praten.
‘Niet op reageren,’ zegt Chanel als ze mij ziet typen.
‘Oh, ja wel,’ zeg ik geïrriteerd. Ik typ een kort, maar krachtig bericht om hem vervolgens te blokkeren. Ik ben helemaal klaar met hem. Een paar weken geleden stond hij nog zielig te doen op het schoolplein en nu zet hij zijn stoere masker op. Dat is iets waar ik niet tegen kan.
‘Ik heb een exclusieve upgrade genomen. Iemand die de gebreken die jij had volledig opvult.’
‘Oei.’
‘Wat?’
‘Hard,’ zegt Chanel zacht.
‘Ja, sorry,’ zucht ik. ‘Misschien doe ik nu heel kinderachtig, maar hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Eerst gaat híj vreemd, dan zoent híj mij op school en vervolgens is híj ook weer degene die een sneer uitdeelt.’ Chanel kijkt me meelevend aan.
‘Hij beseft nu gewoon dat hij je echt kwijt is,’ zegt ze. ‘Je zit aan de andere kant van de wereld en je hebt vrij snel na hem een nieuwe vriend. Dat toont dat je snel over hem heen was.’
‘Wat totaal niet zo was.’ Ik leg mij mobiel weg en ga op de ligstoel liggen. Chanel maakt wat ruimte. Ik slaak een zucht en doe mijn handen voor mijn gezicht. Het doet nog steeds pijn.
‘Maar dat weet hij niet. Hij dacht dat hij de enige voor jou was, maar je bewijst het tegendeel. En dat is alleen maar goed, want dit verdient hij.’
‘Denk je?’
‘Zeker. Hij is degene die vreemd is gegaan. Dan mag jij best in een snel tempo aan een nieuwe relatie beginnen.’
‘Het is wel heel snel hè,’ zeg ik. Hoewel Noah en ik de relatie voor onszelf ook officieel hebben gemaakt, voelt het niet zo. Het moet nog vorm krijgen.
‘Dat is een teken dat de vonk goed is overgeslagen. Jullie stralen als jullie samen zijn. De liefde spat eraf.’ Ik laat de woorden van Chanel tot mij doordringen. Noah en ik zijn goed bezig. Vanavond kan ik hem vertellen dat ons toneelstuk goed werkt. We overtuigen iedereen optimaal. We mogen beiden genomineerd worden voor een Oscar dit jaar als de liefde er daadwerkelijk van afspat.

Een paar uur later ren ik de trap af. Ik heb veel te lang buiten gezeten. Na het lezen van alle berichten, ben ik rustig gaan liggen in de zon. Het bleef heel heet, maar door de lichte kater, ben ik kort in slaap gevallen. Het was Tom die mij tegen zes uur wakker maakte. Hij vroeg zich af of ik me wel had ingesmeerd, omdat ik er al zo’n tijd lag. Ik was snel opgestaan en naar boven gerend. Wonder boven wonder ben ik niet verbrand. Daar lijkt het in ieder geval op. Mijn huid is niet rood, maar dat komt bij mij altijd later.
Ik ren naar de woonkamer om mijn huissleutels te zoeken. Ik laat ze overal slingeren.
‘Verdomme,’ roep ik uit. Na even zoeken, vind ik ze op de bank. Hoe ze daar terecht zijn gekomen. Ik krijg het altijd voor elkaar om mijn sleutels op de gekste plekken te leggen.
Snel ren ik de woonkamer uit. Doordat ik gehaast ben, let ik niet goed op waar ik loop en bots ik tegen iemand op.
‘Waar gaat dat heen?’ Het is Stan. Hij houdt me bij mijn schouder vast, zodat ik niet door kan lopen.
‘Dat gaat naar de auto.’
‘Heeft dat ooit wel in een van de auto’s hier gereden?’
‘Nee,’ antwoord ik en ik wil doorlopen. ‘Maar dat hoeft ook niet.’
‘Dat hoeft wat niet?’
‘Stan.’ Ik kijk hem afkeurend aan.
‘Oh, ik dacht dat we nog met dat bezig waren,’ zegt hij lachend. Ik geef hem een tik tegen zijn arm.
‘Ik heb haast.’ Ik kijk naar de klok in de gang. Het is tien voor half zeven. Over tien minuten moet ik bij Noah zijn. Dat red ik nooit. Ook ben ik geen ster in autorijden. Ik kan het wel, maar niet in auto’s waar ik nog nooit in gereden heb.
‘Wat ga je doen?’ vraagt Stan.
‘Ik heb afgesproken met Noah,’ antwoord ik vluchtig. Stan blijft stil en knikt.
‘En je bent te laat? Gok ik.’ Ik knik en wiebel heen en weer. ‘Moet je plassen?’
‘Nee!’ roep ik uit. Weer geef ik hem een tik tegen zijn arm. ‘Ik wil gewoon gaan.’
‘Maar?’
‘Ik kom sowieso te laat en ik weet niet hoe ik moet rijden en ik heb geen idee hoe die auto werkt en welke ik überhaupt moet pakken en i-...’ Ik ratel aan een stuk door waardoor Stan zijn hand voor mijn mond plaatst.
‘Even minder gassen,’ zegt hij. ‘Iets te laat komen is toch niet erg?’
‘Maar wel onbeleefd.’ Stan knikt. Ik zucht en loop langs hem. Ik stress lichtelijk. Niet alleen omdat ik te laat kom, ook omdat ik alleen met Noah ga zijn in zijn huis. Dit wordt de tweede keer dat we met z’n twee zullen zijn. Alleen hij en ik. Niemand anders. Alleen LA’s nieuwste koppel.
‘Zal ik je anders brengen?’ Ik stop bij de deur en draai me om naar Stan. Hij kijkt me vragend aan.
‘Wil je dat?’ vraag ik. Stan haalt zijn schouders op.
‘Waarom niet. Ik ken de wegen nu wel een beetje. En het is een kleine moeite.’ Hij loopt naar me toe en ik knik goedkeurend.
‘Graag,’ zeg ik. ‘Maar dan moeten we nu wel echt gaan, want anders kom ik veel later dan nodig is.’ Ik pak Stan zijn hand vast en open de voordeur. Ik trek hem mee richting de auto’s en we pakken de eerste die we tegenkomen. We stappen beiden snel in en Stan start de auto. Dan rijden we met piepende banden richting het huis van Noah.