Blind 15

Mijn lach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Een soort donderslag bij heldere hemel. Het is een antwoord die ik niet verwacht had. Een situatie waarvan ik mij niet kan inbeelden hoe dat eruit moet zien. Wat moet ik ermee. Weggaan naar een voor nu nog onbekende bestemming. Eigenlijk iets wat in mij niet eens zou zijn opgekomen.
‘Op vakantie..., wij?’ vraag ik.
‘Ja, ideaal toch?’ Ik trek mijn hand uit die van Noah en sta op van de loungebank. Ik loop naar mijn bed. Even afstand nemen op het maximale niveau. Binnen deze ruimte dan.
Op vakantie met Noah. Hoe moet ik dat voor me zien. Met z’n tweeën naar een tropisch land. Bruinbakken op Bali, zwemmen in het helder blauwe water bij Thailand, een strandvakantie op Ibiza. Of juist naar de krochten van Rusland en naar een klein dorpje waar het min -20 graden is. Straks sturen ze ons heel simpel naar Nederland. Een vakantie voor Noah en voor mij een misplaatste kans om hem te laten zien waar hij mee te maken krijgt als hij in een langdurige relatie met mij blijft. De wereld net iets meer voor de gek zetten dan we moeten willen. Dan wat Marvel moet willen. De gedachte is soms misselijkmakend.
Ik laat mezelf op mijn bed vallen en ga in een kleermakerszit zitten. Noah kijkt me vragend aan. Ook hij staat op en komt naar mij toegelopen.
‘Wat is er?’ vraagt hij. Hij gaat rustig naast mij zitten. Hij kijkt me aan en ik haal mijn schouders op. Ik weet niet wat het is. Als dit met een jongen zou zijn waar ik niks voor voel, had dit veel makkelijker geweest. Dan kijk je alleen naar het doel wat je wil behalen. Nu komt er zoveel meer bij kijken.
‘Ben ik...’ Ik stop met praten. Het antwoord weet ik eigenlijk al. Noah zal vast hetzelfde over mij denken. ‘Ben ik lastig als ik zeg dat ik het een beetje ver vind gaan?’ vraag ik uiteindelijk. Noah blijft stil. Hij schudt alleen zijn hoofd. Hij deelt dus niet dezelfde gedachte met mij. ‘En als ik zeg dat het voor mij ook echt niet hoeft.’
‘Hoezo niet?’ vraagt Noah.
‘Gewoon...,’ begin ik. ‘Een vakantie is in mijn ogen niet nodig om te laten zien dat wij nep verliefd zijn.’
‘Ook niet om het kracht bij te zetten?’ vraagt Noah. Ik haal mijn schouders op.
‘We stonden elkaar net bijna op te vreten in de keuken,’ zeg ik. Noah begint te lachen. Ook ik lach flauw. Eigenlijk was het best erg zoals we daar stonden. Als een stel wilde beesten stonden we elkaar af te lebberen. Ik denk dat Corry en Stan een trauma voor het leven hebben opgelopen.
‘Maar echt openbaar zijn we nog niet verschenen,’ zegt Noah. ‘Althans, niet zoenend. Alleen Corry en Stan hebben dat gezien.’
‘Dat was ook wel genoeg voor nu,’ zeg ik. Ik begin te lachen, maar Noah blijft stil. Hij plukt aan mijn dekbed. Ik bekijk hem aandachtig. Het valt me op dat ik Noah steeds meer kan waarderen als persoon. Hoe vaker ik hem zie, hoe meer ik zijn aanwezigheid als prettig aanvaard. In het begin had ik mijn twijfels over hem. Hij had de uitstraling van een echte macho man. En dat is hij ook wel, maar echt alleen qua uiterlijk. Soms zelfs ook niet op die manier. Hij is grappig, ambitieus en onbevreesd. Gaat dit belachelijke avontuur zonder tegenstribbelen aan, trekt zijn eigen plan en probeert het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Vanavond was voor het eerst dat ik het idee kreeg dat hij echt naar Marvel luisterde. Wat betreft het blijven slapen en de afspraak die ze morgen hebben. Misschien moet ik vragen waar het over gaat, maar ik wil me niet teveel bemoeien met zijn afspraken met Marvel. Dat doet hij andersom ook niet. Toch baat hun geheimzinnige gesprekken mij wel enige zorg. Ik word volledig buitengesloten.
‘Vind jij dit niet lastig?’ vraag ik na enige stilte. Noah blijft aan mijn dekbed plukken. Het wordt ongemakkelijk stil.
‘Nee,’ antwoord hij kort. Hij klinkt vastberaden. Veel zekerder dan dat ik ben.
‘Hoezo niet?’
‘Het is een vrij simpele taak,’ begint Noah. ‘We weten beiden hoe het werkt als je in een relatie zit. Dat voeren we uit als we in het openbaar zijn en als we met z’n tweeën zijn dan doen we gewoon normaal. En oké, op vakantie zullen we dan wel continu het verliefde stel moeten uithangen, maar we krijgen er genoeg voor terug.’ Noah pakt het dekbed los. Hij gaat met zijn bovenlichaam richting mij zitten en kijkt me indringend aan. ‘Zo simpel is het.’
‘Maar daarnet waren we ook niet in het openbaar toen we...’ Ik stop met praten. Eigenlijk wil ik precies herhalen wat Noah net ook zei. We waren niet in het openbaar toen we zoenden. We zoenden één op één. Geen pottenkijkers in de buurt. Eigenlijk was het een geluk dat Corry en Stan binnenkwamen, anders had niemand ons spel kunnen aanschouwen.
‘Ik vraag me af of dat echt iets uitmaakt,’ zegt Noah. ‘We hadden nog nooit gezoend met elkaar. Meestal gaat een eerste zoen gepaard met wat kleine schoonheidsfoutjes en als je dat voor allemaal anderen doet, zien ze meteen dat het niet echt is.’
‘Dus dit was eigenlijk een soort repetitie?’ vraag ik ongemakkelijk.
‘Ja.’ En dat antwoord steekt. Voor even dacht ik dat de zoen uit spontaniteit kwam. Omdat we het beiden wilden. Omdat we beiden voelden dat er iets aan de hand was tussen ons. Vanaf nu moet ik me voorhouden dat alles een spel is. Of we nou romantisch doen in het openbaar of niet. Voor Noah is alles een spel.
‘Klinkt logisch,’ antwoord ik ongemeend. Ik probeer het niet te laten merken. De teleurstelling moet diep weggedrukt worden.
‘Ik heb trouwens niks gemerkt van de schoonheidsfoutjes.’ Ik kijk op naar Noah. Hij kijkt direct weg en krabt zich achter zijn oor. Hij lacht wat ongemakkelijk.
‘Ik ook niet,’ zeg ik en ik begin ook zacht te lachen. Ik kan de zoen wel dromen. Ik herhaal het ’t liefst continu in mijn hoofd. De lust en het stiekeme verlangen wat je van elkaar voelde. Het leek alles behalve gespeeld. Het had iets. Iets hartstochtelijks.
‘Mooi,’ zegt Noah. ‘Dan was het dus een goeie zoen.’ Hij zegt het twijfelend, bijna vragend en ik knik instemmend.
‘Ik denk het,’ antwoord ik.
‘Absoluut.’ We kijken elkaar aan. Het ongemakkelijke randje is er bij Noah weer afgevallen. Hij kijkt me vastberaden aan en legt zijn hand op mijn been. Hij trekt de onderkant van mijn jurk iets omlaag. Deze zit door mijn houding omhoog gekropen. ‘Zullen we ons maar omkleden?’ vraagt hij. Ik kijk hem aan en knik. Hij staat op en strekt zijn hand naar mij uit. Ik pak hem vast en sta op. ‘Na u,’ zegt hij. ‘Ik heb niet zo lang werk.’
‘Oh, mooi. Dan kan ik nog een uur vertoeven in de badkamer,’ zeg ik lachend. Ik loop naar de deur en draai me daar nog kort naar Noah. Hij kijkt me na en glimlacht weer ongemakkelijk. Bijna alsof hij zich betrapt voelt. Ik lach terug en neem dan de trap naar beneden.

In de badkamer ruil ik mijn irritante jurk om voor een simpel slaapshirt en een kort zwart broekje. Als er van mij een foto gemaakt zou worden, zou je denken dat ik twaalf ben. Op mijn slaapshirt staan de Minions afgebeeld. Het is bijna niet meer te zien, zo vaak is hij al gedragen en gewassen. Ook staat de tekst ‘I can’t keep calm, it’s so fluffy’ erop. Deze is nog niet vervaagd.
Ik haal mijn make-up van mijn gezicht en doe mijn haar in een staart hoog op mijn hoofd. Ik slaap nooit met los haar. Als ik dat doe, kan ik ervan uitgaan dat het in de ochtend één warboel aan klitten is.
Als ik uit de badkamer kom, is de gang al donker. Blijkbaar is het licht al uitgedaan door iemand. Ik zie bijna niks en loop voorzichtig richting de deur die naar de zolder leidt. Bij de slaapkamerdeur van Chanel en Maurice hoor ik verschillende geluiden. Geluiden die ik eigenlijk niet hoef te horen. Ze vermaken zich deze late nacht in ieder geval prima.
Ik open de deur richting mijn kamer en loop daar het krakkemikkige trappetje op. Het kraakt aan alle kanten. Alles in dit huis is modern en nieuw, ze zij alleen de weg naar de zolder vergeten. Het enige voordeel is dat ik het altijd hoor als er iemand naar mijn kamer komt. Vooral handig als ik me net sta om te kleden of zoals nu, dat Noah bij me op de kamer zit. Dan kunnen we direct onze rol als stel aannemen.
Mijn slaapkamerdeur staat open op een kleine kier. Had ik die niet dichtgedaan? Eigenlijk doe ik dat altijd. Ik wil de deurklink vastpakken en de deur openduwen als ik door de kier Noah zie staan. Hij kleedt zich om. Misschien heb ik te veel tijd genomen in de badkamer. Noah heeft zijn broek al uit en staat alleen nog in zijn boxershort en overhemd. Ik slik. Voel mijn hart bonken in mijn borstkas.
Het was natuurlijk te verwachten dat Noah halfnaakt bij mij in bed zou kruipen. Hij heeft niks bij zich qua nachtkleding. Dit plan was natuurlijk onverwachts. Het zou best kunnen dat hij altijd zo slaapt. De jongens hier in huis doen dat ook. Ik zie hen dagelijks halfnaakt door het huis paraderen en vind dat heel normaal. Met Noah zit het toch even anders. Dit is nieuw.
Noah maakt zijn overhemd los. Hij staat schuin richting de deur. Een voor een laat hij de knoopjes los en zie ik meer van zijn lichaam tevoorschijn komen. Ik adem diep in en langzaam uit. Als hij toch eens wist dat ik hem hier sta te bespieden. Zijn lichaam is verleidelijk en ik kan het voor het eerst in het echt aanschouwen. Via foto’s wist ik al dat Noah aardig gespierd is. In het echt valt het resultaat absoluut niet tegen. Zijn sixpack is mild. Hij is vooral heel breed en dat maakt hem sexy. Zo’n sixpack is veel te hard om tegenaan te lig... Ik sla mezelf tegen mijn hoofd. Oké, stoppen Rowan. Dit gaat te ver. Maar ik zie het wel voor me. Ik tel tot drie om het mezelf niet te moeilijk te maken. Gewoon naar binnen lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is maar een halfnaakte jongen, Rowan. Die zie je dagelijks.
Ik adem nog eens diep in. Bij het uitademen duw ik de deur snel open. Ik stap naar binnen, kijk Noah aan en lach. Hij kijkt rustig op en legt zijn overhemd op een stoel. Het lijkt hem niets te doen dat ik binnengestormd kom. Ik bekijk hem kort van top tot teen en besluit niks over zijn goddelijke lichaam te zeggen. Ik loop naar mijn bed en sla die open. De stilte is zowel ongemakkelijk als fijn. De mix is naar, maar helpt wel. Ik kan mijn lichaam in bedwang houden om Noah niet bespringen, al zou ik dat het liefste doen. Toch is het beter als ik me normaal opstel, dus gaap ik, gevolgd door wat uitstrekken en zeg ik;
‘Hè hè, eindelijk slapen. Ik ben doodop.’