Blind 14

Vier uur later loopt het feest op zijn eind. De laatste gasten vertrekken en het huis is stil. Na zo veel verschillende geluiden en gepraat, is het muisstil in het immens grote appartement.
Ik heb mezelf bijna niet meer laten zien op het feest. Een uur lang stond ik met Noah in de badkamer. Ik verwachtte niet veel van zijn hulp, maar Noah kan wonderen verrichten. Als een echte gentleman verzorgde hij mijn wond zorgvuldig. Het was even zoeken naar de verbanddoos, maar alles zat erin wat hij nodig had. Toen hij vroeg waar de badkamer was, dacht ik even dat hij daar heel iets anders wilde doen. Misschien is het een slechte gedachte, misschien ook niet. Ik krijg geen hoogte van hem. De wond bloed in ieder geval niet meer, al het glas is eruit en het verband ziet er nu netjes uit. Niet zo opgepropt als wat ik had gedaan.
Na ons onschuldige onderonsje heb ik mezelf nog een keer op het feest laten zien. Zo kon ik het showen van mijn slaapkamer uitstellen. Ik zit ertegenop om met Noah te slapen en zoek naar een mogelijkheid om hem vannacht uit mijn buurt te houden. De bank vind ik te onaardig. Dat verdient hij niet. Mijn bed is alleen mijn heilige eigendom. Ik slaap als een zeester en maak vreemde geluiden als ik diep slaap. Dat zou betekenen dat ik me zelfs in mijn slaap anders moet gedragen. Maar als ik niet met een oplossing kom, dan is het bed delen de enige optie.
Omdat Corry de halve avond afwezig was door haar dronken bui, heb ik haar na mijn laatste rondje op het feest opgezocht. Polshoogte nemen. Gelukkig was ze in diepe rust en lag ze netjes in haar eigen bed. Ze kan namelijk gekke dingen doen van drank. Ooit waren we beiden zo erg heen, dat het bij ons allebei fout ging. Ik stond ’s ochtends vroeg kotsend boven de wc. Ik weet nog goed dat uitgerekend mijn moeder juichend aan de andere kant van de deur stond.
‘Justin, je zus heeft een kater!’ riep ze bijna trots. Ik had me nog nooit zo beroerd gevoeld en voelde veel spijt. Vooral omdat we die dag naar Mamma Mia de musical moesten voor mijn moeder haar verjaardag. Tegen de tijd dat ik klaar was met mijn ranzige taferelen, hoorde ik van Corry dat zij het al helemaal verprutst had. Tijdens het naar huis gaan, had ze zich weer omgedraaid. Het enige wat ze nog wist, was dat ze op een bankje in een park had gezeten en pas om half acht thuis was. Ik lag om vijf uur in mijn bed, dus ze heeft lang kunnen genieten van de tijd in haar eentje. De rest wist ze niet meer en was ze kwijt. Letterlijk kwijt, want ze kon haar fiets nergens meer vinden. Niet heel handig. Aan het eind van de dag vond ze haar fiets terug in het park. Keurig op slot, maar wel asociaal langs de bosjes. Tot op de dag van vandaag weet ze niet waarom ze dat gedaan heeft en wat ze in de tussentijd heeft uitgevreten.
Ik loop naar beneden. Een oplossing voor vannacht kon ik niet vinden, dus er zit niks anders op dan Noah mee naar mijn kamer nemen. Nu zit hij nog beneden met Rutger, Stan en Chanel. De rest is al naar bed. Ze zitten lachend in de woonkamer en kletsen nog wat na. Noah lijkt het goed te kunnen vinden met ze.
‘Kom je?’ vraag ik als ik achter hun sta. Noah draait zich om en staat snel op.
‘Iemand heeft er zin in,’ zegt Rutger. Hij neemt een slok van zijn drinken en kijkt mij triomfantelijk aan.
‘Gaan jullie nu al slapen?’ vraagt Chanel.
‘Ja, ik ben moe. En ik moet Noah mijn kamer nog laten zien, voordat het licht uitgaat,’ zeg ik. Ik wend me tot Rutger en wijs naar hem. ‘En nee, we gaan geen vieze dingen doen, mocht je dat denken.’ Rutger lacht. Hij steekt zijn duim op en staat ook op.
‘Ik pak iets te snacken. Iemand nog wat?’
‘Chips!’ roept Chanel. Stan schudt zijn hoofd en drinkt stilletjes zijn drankje op. Hij lijkt niet heel vrolijk. Ik probeer oogcontact met hem te maken, maar hij negeert me compleet.
‘Zullen we dan maar gaan?’ vraagt Noah. We kijken elkaar aan en ik glimlach. Ik pak zijn hand vast om de rest het gevoel te geven dat er echt wat speelt.
‘Ja..., kom!’ Ik trek hem langzaam mee en Chanel begint te fluiten.
‘Rutger, je mist het! Ze gaan naar boven!’ Rutger komt direct uit de keuken. Hij leunt tegen de deurpost aan.
‘Nou, daar gaan ze hoor,’ zegt hij. Hij gooit een zak chips naar Chanel. ‘Die heb je nodig voor dit afscheid.’ Ik begin te lachen en trek Noah net iets sneller mee naar de gang. ‘Geen dingen doen die ik ook niet zou doen als ik vrijgezel was!’
‘Oh, dat bepalen we zelf wel!’ roep ik. Ik hoor Rutger en Chanel lachen. Ik trek Noah mee de trap op. Hij houdt me tegen en ik kijk hem vragend aan. ‘Wat is er?’
‘Ik ben trots op je.’
Hoezo?’ Ik kijk hem vragend aan. Hij bekijkt me van top tot teen en haalt zijn schouders op.
‘Gewoon. Trots.’ Ik begin te lachen en draai me om. ‘Wat?’ vraagt hij.
‘Af en toe ben je niet te peilen,’ roep ik. Noah roept me nog iets na, wat ik niet versta. Ik loop door en hoor hem daarna achter me aankomen.

‘Welkom in het paradijs. Daar waar de magie zijn ding doet.’ Ik doe het licht aan in mij kamer en spreid mijn armen om Noah een openlijk ontvangst te geven. Hij kijkt de kamer rond en stapt naar binnen.
‘Wauw,’ zegt hij. ‘Is dit helemaal voor jou alleen?’ Ik knik en sluit de slaapkamerdeur achter Noah. ‘Dit is al een paleis op zich.’
‘Moet je nagaan hoe groot de andere slaapkamers zijn.’
‘Zijn die nog groter?’
‘Nee,’ zeg ik en ik begin zacht te lachen. ‘Die zijn net zo groot.’ Noah kijkt de kamer nog een keer rond. Hij kan zijn ogen niet geloven.
‘En waarom heb jij een kamer voor jezelf?’ vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. De reden daarvan is voor mij nog steeds onduidelijk.
‘Geen idee. In Nederland sliep ik ook alleen, maar dat kwam doordat ik de enige vrijgezel was van de groep.’
‘Dus omdat je vrijgezel was, moest je alleen slapen?’
‘Ja, eigenlijk wel,’ zeg ik en ik bijt op mijn lip. ‘Eigenlijk was dat soms best wel eenzaam.’ Ik wiebel heen en weer en kijk wat ongemakkelijk. Waarschijnlijk kom ik nu heel zielig over.
‘En waarom nu?’ Noah gaat op de bank zitten in mijn kamer. Ook hier staat een mini lounge.
‘Sven zei een paar weken geleden dat ik een periode wegga,’ begin ik. ‘Ik heb daar alleen nooit meer iets over gehoord, dus ik begrijp nog steeds niet wat hij bedoelt.’
‘Heeft hij het nog niet vertelt?’, vraag Noah.
‘Ik heb hem eigenlijk niet meer gesproken sinds de ruzie op het kantoor van Marvel.’ Ik ga naast Noah op de bank zitten en kijk hem aan. Zijn woorden dringen nu pas tot me door. ‘Hoezo, weet jij meer?’ Hij knikt en grijnst. ‘Wat?’
‘Nee, niks.’
‘Noah!’ Hij begint hard te lachen. Ik geef hem een tik op zijn knie. ‘Zeg het.’
‘Dat is..., dat is niet aan mij.’
‘Oh, kom op!’ zeg ik. ‘Je hebt je mond nu toch al voorbij gepraat.’ Noah knikt.
‘Dat is waar,’ zegt hij. Hij neemt een nonchalante houding aan en legt zijn arm op de leuning. Ik kijk hem verwachtingsvol aan. ‘Oké, ben je er klaar voor?’
‘Ja!’
‘Weet je het zeker?’
‘Ja-ha!’ Noah kijkt me indringend aan. Hij pakt mijn hand vast en zegt dan;
‘We gaan op vakantie!’