Blind 13

Toen Marvel mij vroeg wat ik van Noah vond, wist ik niks te antwoorden. Ik kende de jongen nog niet, wilde hem eigenlijk ook niet leren kennen. Een eerste indruk zegt genoeg en die van mij gaf aan dat Noah foute boel zou zijn. Fout voor mijn gevoelens, voor mijn miezerige ego en vooral fout voor mijn status.
Als je Noah ziet, zie je het bekende type; de knappe, gespierde jongen. Er zijn er genoeg van in LA. Van overdreven bodybuilders naar gespierde spijkers. Alle soorten en maten komen voorbij. Noah valt er precies tussen in. Hij heeft het perfecte lichaam. Gespierd armen, een mooi wasbordje. Het totaal plaatje klopt. Hij heeft het lichaam van iemand die niet met meisjes zoals ik wil zijn. Meisjes met een maatje meer. Nu echt nog maar één maatje. Voorheen had ik vijf maten meer. En de schade die het heeft aangericht, is nog te zien. Ook al ben ik strak en heb ik getraind. Sexy zal ik nooit zijn. Naast Noah lopen, met of zonder kleren, zal daarom altijd voor onzekerheden zorgen.
Toch voel ik me trots. Bijna vereerd om hier nu zo met Noah te staan. Zijn armen stevig om mijn heupen. Mijn handen rustend in zijn nek. Onze lippen die elkaar teder aanraken. Het plezierige gevoel, is er één om vast te houden. Hier wil ik voor altijd in blijven hangen. Jammer dat het van zijn kant zo gespeeld is.
‘Alsjeblieft, zoek een kamer op.’ Ik laat Noah van schrik los. Hij zet een stap naar achteren. Beide kijken we naar de deur, die naar buiten lijdt. In de deuropening staan Corry en Stan. Corry zit op Stan zijn rug. Blijkbaar heeft ze zoveel gedronken dat ze niet meer zelfstandig kan lopen. Ik kijk de twee betrapt aan. Corry slaapt half. Ze brabbelt verschillende dingen. Iets over ‘relatie’. Dat slaat sowieso op Noah en mij. Daar is geen twijfel over mogelijk.
Stan kijkt naar het gebroken glas op de grond. Hij loopt er met een grote boog omheen en knikt ernaar.
‘Wie heeft dat gedaan?’ vraagt hij.
‘Ja, dat eh..., dat eh..., kwam door mij,’ stamel ik. Ik spring van het kookeiland af en neem mijn afstand van Noah.
‘Ik neem aan dat jullie dat wel opruimen?’
‘Tuurlijk, man,’ antwoord Noah. ‘We doen het meteen.’ Stan knikt. Hij kijkt mij nog even aan en draait zich dan om. Hij loopt met Corry de keuken uit.
‘Zie je wel dat ze een stelletje zijn?’ roept Corry hard. ‘Rowan en Noah zijn een ding!’
‘Ja, ja,’ mompelt Stan. Ze verdwijnen uit ons zicht en Noah en ik blijven ongemakkelijk staan. We staan beide aan de grond genageld. Ons plan is geslaagd. Iets wat we graag wilden. De manier waarop klopt alleen niet. Het was het idee om rustig aan te doen. Dit was alles behalve rustig. Een tongzoen die minuten aanhield. Het was spannend. Lustopwekkend als je het mij vraagt. Bij mij leverde het meer gevoelens op dan de eigenlijke bedoeling is. Daarnaast zijn we eigenlijk gewoon betrapt. Dat dat ook nog eens door mijn eigen vrienden is gebeurd, is een ramp. Dit ga ik nog weken horen.
Noah begint te lachen. Hij slaat zijn arm om mij heen en drukt mij tegen zich aan. Het warme gevoel van net keert terug in mijn lichaam. Ik sla zijn arm om zijn zij en probeer mee te lachen.
‘Het is ons gelukt.’ Ik kijk Noah onbegrijpend aan.
‘Wat?’
‘De nep relatie starten,’ zegt Noah. ‘Het was dan misschien een beetje overdreven, maar we zijn gesnapt.’ Ik laat Noah weer los. Hij ziet dit echt als iets wat gespeeld is. Ik kan de gevoelens van daarnet daarom ook maar beter vergeten. De hoofdzaak van dit alles moet ik niet vergeten; Marvel tevreden stellen en van de komende film een succes maken. Het gaat niet om wat Noah en ik vinden of voelen. Er wordt met ons gespeeld. Of..., met mij. Noah lijkt te veel te genieten van dit spel.
‘Ik ga dat glas even opruimen,’ zeg ik. Ik zoek een stoffer en blik. Noah blijft staan en slaat zijn armen over elkaar heen.
‘Wat is er?’
‘Niks. Ga jij anders maar naar de woonkamer. Dan kom ik zo.’ Noah kijkt me aan. Ik probeer voorzichtig de glasscherven te vermijden. ‘Misschien dat jij Marvel alvast kan vertellen dat we begonnen zijn.’
‘Ja. Doe ik!’ Noah draait zich om en loopt de keuken uit. Ik hurk door mijn knieën en ruim het glas op. Mijn hoofd bonkt extreem. Het vlugge hurken stimuleert de pijn. Ik had moeten stoppen na vier champagne. Die raketjes had ik al helemaal niet moeten doen. Mijn grens is overschreden. Morgen hang ik kotsend boven de wc. Voor een paar minuten zal ik mijn leven en deze avond intens haten. Drank is onprettig. Op het moment heel fijn. Al voel ik die werking nu niet. Ik grijp naar mijn hoofd als ik een hevige steek voel. Ik laat de stoffer en blik vallen en verlies mijn evenwicht. Mijn hakken zijn niet heel stabiel om op te hurken. Om mijn val te breken, leg ik mijn hand op de grond.
“Au..., shit.’ Ik probeer snel op te staan en kijk naar mijn hand. Deze zit onder het bloed. Er zit een klein stukje glas in de wond, die ik eruit probeer te halen. Hier ben ik helemaal niet geschikt voor. Ik kan niet eens tegen bloed. Er is niemand in de buurt, dus ik zal het wel zelf moeten doen. Het zien van bloed, maakt me misselijk. Het hebben van hoofdpijn, maakt het niet de ideale combinatie om risicovolle dingen te doen. Dit is typisch iets voor mij.

Een halfuur later loop ik met verband om mijn hand. Ik word vreemd aangekeken, maar negeer de blikken. In de woonkamer tref ik Noah en Marvel. Ze staan te smoezen. Als ik bij hun kom staan, kijken ze naar mijn hand.
‘Wat heb jij nou gedaan?’ vraagt Noah.
‘Glasscherf,’ zeg ik.
‘Dat is niet slim,’ zegt Marvel. Ik kijk hem aan. Zijn blik spreekt boekdelen en hij richt zich tot Noah. ‘Wij spreken elkaar morgen?’ vraagt hij. Noah knikt. Dan kijkt Marvel naar mij. ‘Ik zie jou volgende week bij het inlezen van het script.’
‘Wat moeten jullie morgen doen dan?’ vraag ik. Marvel negeert mijn vraag. Zoals gewoonlijk.
‘Goed werk jullie twee,’ zegt hij. ‘Corry is zo dronken dat alle aanwezigen haar hebben horen roepen. Noah blijft vanavond slapen.’
‘Wat?’ vraag ik. Weer negeert Marvel mijn vraag. Hij wenst ons nog een fijne nacht en gaat naar huis. Ik kijk Noah vragend aan. ‘Antwoord graag.’ Hij haalt zijn schouders op.
‘Wat moet dat moet, hè,’ zegt hij. Hij slaat zijn arm om mij heen.
‘Ik dacht dat we dit op ons eigen manier gingen doen? Daar hoort slapen niet bij.’ Noah negeert mijn antwoord. Net als Marvel. Wat is er mis met die mannen.
‘Kom, dan gaan we je wond even bekijken. Het bloed komt er al doorheen.’ Ik hou mijn hand omhoog en kijk ernaar. Een grote, rode vlek vult het verband. Ik kokhals. ‘Gaat het?’ vraagt Noah.
‘Ik kan niet tegen bloed,’ zeg ik. Weer kokhals ik. Noah lacht en ik geef hem een mep. Met de verkeerde hand. ‘Au!’ roep ik. De wond doet meer pijn dan in eerste instantie. Doordat ik er weer naar kijk, voel ik me nog meer beroerd.
‘Niet meer naar kijken,’ beveelt Noah. ‘Ik ga je helpen. Waar is je badkamer?’
‘Wat wil je in mijn badkamer?’ vraag ik argwanend.
‘Je wond schoonmaken.’ Noah duwt mij richting de gang. We lopen via de menigte naar de trap. Hij heeft zijn hand op mijn rug. Bovenaan de trap geeft Noah mij een onverwachte kus. Hij is kort, maar fijn. Ik kijk hem verbaasd aan. Weer een kus. Het houdt niet op vanavond. Noah lacht en fluistert vervolgens; ‘En dan mag je me daarna je slaapkamer laten zien.’