Day TWO.

Lieve iedereen,

Kan ik dit wel? Kan ik wel gelukkig worden? Is dit wel voor mij weggelegd? Is dit wel iets wat goed voor mij is? Elke mens hoort toch gelukkig te zijn?

Ik ben vandaag naar het ziekenhuis geweest, ik heb een harde les geleerd. Mijn hart is niet goed. Mijn hart wilt dus ook niet meer, althans zo denk ik. Ik weet ergens ook wel dat het zo is. Ik ben een emotionele eter, alles wat ik naar binnen werk elke dag gewoon puur omdat ik mij slecht voel is ongekend. Het heeft zijn vruchten afgeworpen, ik heb een slecht hart. Elk jaar zal ik worden opgeroepen voor de jaarlijkse controles. Elk jaar zal ik hopen dat de dokter zegt: 'sorry mevrouw er is niets meer wat wij voor u kunnen betekenen'. Waarschijnlijk zal het elk jaar 'ziet er naar omstandigheden goed uit Mevrouw' worden, beetje jammer. Niet dat ik mijzelf met voorbedachte raden slechter ga maken, maar alle kleine beetjes helpen.

Soms schrik ik van mijn gedachtes, wat is dit nou weer?! Wil ik echt zo graag dood? Of wil ik gewoon intens graag ontzettend gelukkig zijn. Ik twijfel. Ik vind het besef dat ik in de ochtend toch een nieuwe dag moet doorkomen zwaar, maar ik maak soms ook leuke dingen mee op een dag. Is het het dan echt waar om er een einde aan te maken?

Ik weet het allemaal niet goed, ik wil zoveel dingen. Mijn main goal is toch het gelukkig worden, het geluk in mijzelf terug vinden, het helemaal niet erg vinden dat er een nieuwe dag is.

Maar dan is de grote vraag waar moet ik beginnen? Het begon met mijn lijstje voor welke mensen mij blij maken.
Bovenaan stond met grote letters de naam van mijn hond.
Hij is een goede luisteraar, knuffelaar en trooster. Als ik mij weer slecht voel en even mij hart heb gelucht bij de hond voel ik mij een stuk beter, hij kan mij zo aankijken alsof die mij begrijpt, dat terwijl die waarschijnlijk geen idee heeft waar ik over praat. Als ik dan uitgepraat en gehuild ben, dan legt die zijn kop tegen mij aan, het voelt net alsof die mij dan wilt laten blijken dat die heeft begrepen en het allemaal goed komt. Hij zal er ook ooit niet meer zijn, wie is er dan?

Het stopte eigenlijk bij mijn hond. Alleen hij begrijpt mij, alleen bij hem kan ik de rust vinden om mijn verdriet te uiten.
Serieus, alleen de hond?! Zou het dan echt alleen de hond zijn. Ik zie hem elke dag, maar ik zie mijn vader ook elke dag. Het verschil? Mijn vader is een mens, een mens met een eigen mening. Een mens dat wanneer ik mijn verdriet en dingen die mij dwars zitten op tafel leg hij zou zeggen wat hij er van vind. Heb ik daar wat aan? Nee! Kan je iemand die hoopte nooit meer wakker te worden advies geven? Heeft het zin om iemand advies te geven die hoopt nooit meer wakker te worden? Wat zou het advies dan zijn? 'ach suck it up, komt allemaal goed, niet zo bij de pakken neer zitten' Niet veel dingen waar ik wat aan heb om eerlijk te zijn.

Snappen jullie mij al een beetje?

Dag, lieve iedereen.