Blind 9

Wat een eikel. Wat een vreselijk kwal. Wat een... Ik voel de rillingen over mijn lijf lopen en heb moeite om niet in huilen uit te barsten. Ik dacht een mooi avontuur aan te gaan. Het leven van een Amerikaanse acteur zou in mijn simpele Hollandse wereld gepropt worden. Het ideale leven als ik verschillende mensen mag geloven. En nu maak ik iets mee wat ik me niet had kunnen bedenken. Het is naar en bijna onmenselijk.
Noah en ik staren elkaar aan. Na mijn tirade aan Sven en zijn miezerige uitleg over waarom hij ervoor gekozen had om te tekenen, wilde Noah me spreken. Eén op één, dat wel. Marvel heeft zijn kantoor aan ons uitgeleend. Waar hij en Sven nu zijn, weet ik niet. Het kan me ook eigenlijk niks schelen. Noah en ik hebben een halfuur de tijd gekregen om te praten. Ik heb hem niks te zeggen en ben vooral heel boos. Daarom mag Noah wel opschieten met zijn zegje. Van het halfuur zijn nog maar vijftien minuten over.
‘Waarom vind je dit zo lastig?’ vraagt hij na enige tijd. Ik lach cynisch en sla mijn armen over elkaar. Ik leun op het bureau van Marvel en Noah zit op een stoel.
‘Meen je dit? Je hebt een kwartier de tijd genomen om te bedenken wat je wilde zeggen en dan kom je hiermee?’
‘Ik vind dat je nogal hysterisch reageert.’ Noah krabt ongemakkelijk aan zijn arm en lijkt direct spijt te hebben van zijn opmerking. Zeker omdat ik er fel tegen in ga.
‘Hysterisch? Deze poppenkast is juist hysterisch!’ roep ik. ‘Welk achterlijk geval haalt het in zijn botte kop om een relatie tussen twee volstrekt vreemden op te zetten? We kennen elkaar nog geen vierentwintig uur!’
‘We kunnen elkaar toch leren kennen?’ Ik sla mijn ogen neer. Begrijpt hij er dan helemaal niks van?
‘Ja, maar het gaat om het principe,’ zeg ik. ‘Marvel kan dit niet eisen. Al helemaal niet, omdat we...’ Ik val stil.
‘Wat?’ vraagt Noah. ‘Omdat we moeten doen alsof?’
‘Ook. En omdat we tegen iedereen om ons heen moeten liegen.’ In het contract staat dat we niemand mogen vertellen dat de relatie nep is. Niet aan vrienden, niet aan familie, nog niet eens aan je huisdier. We moeten openlijk over onze relatie praten en ook laten zien dat we verliefd zijn. Alles wat je in een echte relatie doet, is toegestaan. Als het ons lukt om de relatie tot aan de première tot stand te houden, dan krijgen we beide tienduizend euro extra bovenop het bedrag wat we krijgen voor de film zelf. Helaas doet het geld me niks.
‘Het schept wel een band,’ zegt Noah zacht. Het is opvallend hoe rustig hij blijft onder dit alles. Hij kijkt me doordringend aan om vervolgens op te staan. Hij gaat dichtbij me staan. Ik probeer een stap naar achteren te zetten, maar zit vast tussen Noah en het bureau van Marvel. Direct kruipt de warme siddering van gisteren door mijn lijf.
‘Omdat we moeten zoenen zonder dat er gevoel bij komt kijken,’ concludeer ik.
‘Nee,’ zegt Noah. Hij is even stil en kijkt me aan. Dan begint hij toch te lachen. ‘Oké, misschien een beetje. Maar het is iets wat we alleen met elkaar kunnen delen waardoor we op elkaar aangewezen worden.’
‘Heb je daar zin in dan?’
‘Ligt eraan. Wie weet wat het met zich meebrengt,’ zegt Noah.
‘Leugens, ongemakkelijke gesprekken, ontmoetingen met mensen die je anders nooit zou zien,’ som ik op.
‘Daarom moeten we elkaar leren kennen. Het gaat om het resultaat.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op en zucht. Ik kijk naar de grond.
‘Tienduizend euro?’
‘Nee,’ zegt Noah en hij haalt met zijn hand mijn kin omhoog. Hij komt nog dichterbij en gaat met zijn mond richting mijn oor. ‘Ervaring,’ fluistert hij. ‘Een onafscheidelijke band, iemand die er altijd voor je is.’ Zijn gezicht hangt vlak voor de mijne. Onze lippen zijn enkele centimeters van elkaar verwijderd. Het lijkt wel alsof hij steeds iets meer in de buurt komt. Ik haal diep adem en draai mijn hoofd weg.
Het blijft gewoon een belachelijk idee. Hoe erg Noah mij ook duidelijk probeert te maken wat het kan opleveren. Ik wil geen tienduizendeuro voor een nep relatie. Misschien dat een gemiddeld persoon zijn of haar hebzucht minimaal kan beheersen, maar ik hoef dat geld niet. Ik verdien het op een oneerlijke manier en dat gebeurd eigenlijk al jaren.
Ook is het een raadsel hoe Noah en ik van de een op de andere dag een relatie zouden moeten hebben. Het komt uit het niets. Er valt natuurlijk altijd een verhaal van te maken voor de buitenwereld, maar wat zouden de mensen om ons heen ervan vinden? Als ik de groep moet vertellen dat ik halsoverkop verliefd ben geworden op Noah, dan geloven ze daar helemaal niks van. Ik heb Corry en Stan gisteren voor het eerst over Noah vertelt. Corry weet zelfs dat ik helemaal niks van Noah wist. En wat zou mijn moeder wel niet denken. Twee weken geleden zat ik nog huilend bij haar op de bank vanwege Jelle. M’n broertje zou me wispelturig vinden en Marieke en Fleur gaan dit ook absoluut niet geloven.
‘Wat doet je?!’ Ik schrik op uit mijn gedachten en deins opzij. Noah laat mijn hand los en haalt zijn schouders op.
‘Oefenen voor straks,’ zegt hij onschuldig.
‘Dringt het nou echt niet tot je door?’ vraag ik. ‘Ik doe het niet.’ Ik loop naar de deur. Niet luisteren. Een typisch, mannelijke eigenschap.
‘Nee, wacht.’ Noah gaat tussen mij en de deur instaan. ‘Je hebt absoluut gelijk dat Marvel dit niet zomaar kan doen. Maar wat als we het op onze eigen manier aanpakken?’ Ik bijt op mijn lip en rol met mijn ogen. Noah weet niet van ophouden.
‘Hoe zie je dat voor je?’ vraag ik.
‘Over contracten valt altijd te praten. In dit contract staat niet hoe we het aan moeten pakken.’
‘Ja.., dus?’
‘Dus als we het op een manier doen zoals wij het willen, dan valt het toch allemaal hartstikke mee.’
‘Misschien,’ zeg ik twijfelend.
‘Vertrouw me maar.’ Ik kijk Noah aan. Ik heb al een paar keer aangegeven dat ik dit niet wil en toch dramt hij door. Hij houdt geen rekening met de gevolgen die voor hem van toepassing zijn. Zijn vrijheid als vrijgezel man is hij per direct kwijt. We moeten er rekening mee houden dat Marvel geen schandaal wat betreft vreemdgaan wil hebben.
‘Waarom ben jij hiermee akkoord gegaan?’, vraag ik zacht. Noah kijkt me lang aan en haalt zijn schouders op.
‘Omdat..,’
‘Zijn jullie klaar?’ Ik spring opzij voor de deur die openzwaait. Marvel komt binnen en hij loopt naar zijn stoel. Hij gaat zitten en kijkt Noah en mij één voor één aan. ‘Hebben jullie een keuze kunnen maken?’
‘Ja,’ zegt Noah. Ik kijk naar hem en hij kort naar mij. ‘We weten wat we willen.’ Hij schraapt zijn keel en gaat wat steviger op zijn benen staan. Als hij het verlossende antwoord geeft, kijk in éénstarig voor mij uit.
Ik wil naar huis.