Blind 8

De volgende morgen zit ik alleen aan de ontbijttafel. Ik werk wat muesli naar binnen en scroll ondertussen door mijn Instagram. In de Instagram Stories zie ik verschillende dingen voorbij komen. Zo zaten Marieke en Fleur een uur geleden in het Vondelpark te relaxen, maar verstoorde een zwaan hun rust, mijn broertje was bezig met een schoolopdracht en Rutger heeft een uitgebreid pleidooi gehouden over het kunstwerk bij ons in de woonkamer.
‘Morgen.’ Chanel komt al gapend aan tafel zitten. Ze wrijft in haar ogen en kijkt naar de tafel. ‘Heb jij dit allemaal klaargezet?’
‘Ja,’ zeg ik en ik neem een hap van mijn muesli. ‘We worden nu net iets meer op elkaar aangewezen in het huishouden en over twee maanden zie ik mezelf dit niet meer doen.’ Chanel glimlacht flauw en pakt een appel. Ze neemt een hap en terwijl haar mond vol zit, gaapt ze weer. ‘Lukt het?’ vraag ik.
‘Nou,’ begint ze en ze gaapt weer. ‘Ik heb amper geslapen vannacht. Ik was echt klaarwakker en nu ik hier rondloop, begin ik te gapen.’
‘Jetlag?’
‘Ik denk het. Heb jij nergens last van?’
‘Ik heb geslapen als een roosje,’ zeg ik. Tijdens mijn research naar Noah ben ik in slaap gedommeld. Toen ik wakker werd, lag mijn laptop half over mij heen. Ik heb hem opzij gelegd en ben zonder me om te kleden in bed gaan liggen.
‘Jaloers,’ mompelt Chanel. Ze staart voor zich uit terwijl ze haar appel verder opeet. Ik scroll nog steeds door mijn Instagram tijdlijn. Zonder er echt bij na te denken, tik ik de naam van Noah in de zoekbalk. Zijn account verschijnt direct in beeld en ik klik erop. Op zijn tijdlijn staan vooral professionele foto’s. Model. Hij blijft in mijn ogen gewoon een model.
‘Huh.’ Ik leg mijn mobiel op tafel en buig me eroverheen. Een typische houding, vindt Chanel. Ze zegt niks, maar kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Voor even twijfelde ik of ik Noah moest gaan volgen op Instagram. Misschien zou het iets te voorbarig zijn na zo’n vreemde eerste ontmoeting. Te enthousiast en misschien zou hij denken dat ik meer van hem wil. Zijn profiel ziet er interessant genoeg uit om op mijn tijdlijn te willen zien. Net voor ik hem wil gaan volgen, zie ik dat er staat ‘ook volgen’. Ook volgen? Hij verschijnt tussen mijn volgers als ik zijn naam daar opzoek.
‘Ga je nog vertellen wat jou zo raar laat doen of kan ik mijn bed weer in?’ Ik kijk naar Chanel en ze kijkt me vragend aan.
‘Eh, nee. Er is niks,’ zeg ik. ‘Sterker nog, ik moet gaan.’
‘Gaan? Waar moet je heen?’ Chanel en ik staan allebei op en ik zet mijn kom en lepel in de vaatwasser. De laatste die aan tafel heeft gezeten, mag hem straks aanzetten.
‘Hollywood Fantasy Projects.’
‘Hollywood wat?’
‘Werk.’
‘Oh.’ Chanel knikt en we lopen beide de gang op. Terwijl ik naar de voordeur loop, ontvang ik een bericht van Sven dat hij voor het hek staat te wachten. Chanel en ik nemen afscheid van elkaar. Zij op weg naar haar bed, wat haar jetlag niet ten goede zal komen, en ik naar kantoor. Tijd om de puntjes op de I te zetten.

‘Rowan, fijn dat je er bent.’ Sven en ik lopen het kantoor van Marvel binnen. Hij zit aan zijn bureau en kijkt mij glimlachend aan. Ik kijk zijn kantoor weer rond. Al dat goud doet bijna pijn aan mijn ogen.
Noah is nog niet aanwezig. Die zal beneden wel bij de toiletten rondlopen.
Als Sven en ik gaan zitten, houdt Marvel ons tegen.
‘Zou jij misschien even op de gang willen wachten? Ik wil Rowan even onder vier ogen spreken,’ zegt Marvel. Sven en ik kijken elkaar aan en hij knikt.
‘Natuurlijk,’ zegt hij en hij loopt het kantoor uit. Als Sven de deur heeft gesloten, kijk ik Marvel weer aan. Hij glimlacht nog steeds, wat mij niet op mijn gemak stelt. Ik probeer terug te lachen, maar weet het niet lang vol te houden. De sfeer is ongemakkelijk en ik speel wat met het knoopje van mijn shirt.
‘Weet je wat ik zo leuk vind aan jou?’ Ik kijk Marvel weer aan. Hij heeft zijn handen op zijn bureau gelegd.
‘Nou?’ vraag ik twijfelend.
‘Je spontaniteit,’ zegt Marvel en ik frons mijn wenkbrauwen. Ik heb mezelf nog niet kunnen laten zien aan Marvel. Hoe kan hij dan al een mening vormen over mij.
‘Oh,’ antwoord ik kort. Het blijft weer stil. ‘En?’
‘Je lacht altijd. Je bent in voor nieuwe dingen, probeert alles wat je op je pad tegenkomt en je geniet zichtbaar van het leven.’ Ik laat Marvel doorpraten. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen tegen hem. ‘Mag ik zeggen dat ik het uitermate knap van je vind hoe je het afgelopen jaar bent veranderd. Je innerlijk was altijd al fijn om te zien, maar nu klopt het totaal plaatje helemaal.’ Ik wil mijn mond opentrekken om een opmerking te maken, maar ik hou me in. Marvel vertelt honderduit over wat hij allemaal van me weet. Het gaat alle kanten op. Van hoe ik aan het begin van mijn carrière ontzettend verlegen was en mezelf liet ondersneeuwen door de jongens met hun aanwezige karakter tot hoe hij zag dat ik voor mezelf opkwam toen ik begon met afvallen. Vooral over mijn uiterlijk heeft hij veel te zeggen.
‘Eerst was je een mollig en stil meisje. Vrij saai, niet boeiend om naar te kijken,’ zegt Marvel. Ik probeer vriendelijk te kijken, maar van binnen kook ik. Marvel zegt het allemaal vriendelijk. Toch voelt het alsof hij me lichtelijk de grond in probeert te boren. ‘Nu…, nu ben je een vrouw waar iedere man van droomt.’
‘Wat leuk dat je dat denkt,’ zeg ik cynisch. Marvel lacht en staat op uit zijn stoel. Hij loopt naar het raam en kijkt naar buiten, waardoor hij met zijn rug naar mij toestaat.
‘Hoe kijk je aan tegen de liefde?’
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik.
‘Precies zoals ik het zeg,’ zegt Marvel. Hij blijft met zijn rug naar me toestaan. Ik rol met mijn ogen en zucht zacht.
‘Niet heel positief,’ zeg ik eerlijk. ‘Ik denk dat je als vrijgezel een fijner leven hebt dan met een partner.’
‘Ben je veel gekwetst?’ Marvel draait zich om. Hij kijkt me aan en leunt tegen het raam aan. Ik haal mijn schouders op.
‘Niet per se. Het ligt eraan hoe je het bekijkt.’ Ik vertel Marvel de halve waarheid. Ik ben meer gekwetst dan nodig is. Niet alleen door ex-vriendjes. Daar heb ik er immers maar twee van en het waren beide korte relaties. Het meest ben ik gekwetst in de tijd dat ik nog in de luiers zat. Dat kwetsende gevoel is pas bovengekomen toen ik voor het eerst verliefd werd. De precieze reden hoeft Marvel niet te weten.
‘En hoe lang ben je nu vrijgezel?’
‘Een maand,’ antwoord ik. Ik moet meteen aan Jelle en zijn streken denken.
‘Oh, echt?’ vraagt Marvel. Hij had dit antwoord niet verwacht. 'Ik dacht al drie jaar.'
‘Het moet nog uitgezonden worden,’ leg ik uit. ‘En op sociale media heb ik er nooit iets over gezegd, omdat ik eerst de kat uit de boom kijk.’ Marvel knikt begrijpelijk. Hij loopt om zijn bureau heen. Hij gaat naast me staan en leunt tegen zijn bureau aan. De sfeer is benauwend.
‘Je moet iets voor me doen,’ zegt Marvel. ‘Samen met Noah.'
‘Wat dan?’
‘Wat vind je van Noah?’ Marvel negeert mijn vraag.
‘Geen idee. Ik ken hem nog niet zo goed.’
‘Was je eerste indruk positief?’
‘Ja, maar…’
‘Zou je verliefd op hem kunnen worden?’ Nu blijft het stil. Marvel kijkt me vragend aan en als ik niet antwoord, glimlacht hij.
Noah is een leuke jongen om te zien. Wat hij deed en zei beviel me direct, maar ik ken hem gewoon niet. En ik ben op mijn hoede. Er komen nog maanden van samenzijn aan en verliefd worden zou lastig zijn. Zeker als ik de enige ben die verliefd wordt. ‘Ik weet genoeg,’ zegt Marvel. Hij zucht en gaat weer achter zijn bureau zitten.
‘Waarom is dat überhaupt relevant?’ vraag ik. Misschien verklik ik mezelf en mijn stiekeme gevoelens voor Noah. Marvel stelt alleen vragen die niks te maken hebben met het contract wat ik moet ondertekenen.
‘Er staat iets in het contract waar je niet onderuit komt,’ begint Marvel. ‘Sven heeft hem al nagekeken, goedgekeurd en getekend. Alleen jouw handtekening ontbreekt nog.’ Goh. Sven heeft een keer iets gedaan zonder dat met mij te overleggen.
‘En dat is?’ vraag ik. Marvel schuift wat papieren naar mij toe en wijst ernaar.
‘Een na laatste alinea,’ zegt hij. Ik kijk van de papieren naar Marvel en dan weer terug. Dit is het contract waar het over gaat. Het contract wat ik moet tekenen voor de film. Ik sla alles over wat er staat, behalve die ene alinea. Ik lees vlug, kijk naar Marvel en lees dan nog een keer wat er staat. Dit kan hij niet menen.
‘Wat the…’ Ik stop halverwege de zin. Marvel kan alleen maar lachen. ‘Meen je dit?’ Dan knikt hij vastberaden. Ik staar hem aan en schud met mijn hoofd. Vervolgens sta ik op en gooi ik het contract op zijn bureau. Marvel kijkt me vragend aan terwijl ik de deur van het kantoor open.
‘Rowan!’ Ik luister niet. Ik ren nog net niet naar buiten. Wat is dit voor iets belachelijks. Sven staat naast de deur te wachten en komt achter me aan.
‘Rowan!’, roept hij. Ik loop door. Als het hier zo werkt, wil ik niet eens meewerken aan een film. Dan bekijkt iedereen het maar. Marvel, Sven, Noah. Ze mogen alle drie ver uit de buurt blijven.
Aan het eind van de gang pakt Sven me vast bij mijn arm.
‘Rowan, luister.’
‘Heb jij hier je toestemming voor gegeven?’ vraag ik boos. Ik ben woest en voel me verraden. Degene die me altijd bijstaat en me behoed voor het maken van fouten, verraad me.
‘Ja, maar dat heb ik alleen gedaan omdat...’
‘Waarom?’ vraag ik. Achter Sven zie ik Marvel staan. Naast hem staat Noah. Nu is hij er opeens wel. Sven zwijgt en dat maakt mij alleen maar bozer.
‘Dit is een uitgelezen kans, Rowan,’ zegt Marvel. ‘Probeer het toch.’ Ik kijk hem ongelovig aan. Noah staat er stil naast. Hij zegt niks, kijkt me niet eens aan. Dat laat wel zien wat voor stom idee dit is.
‘Nee,’ zeg ik resoluut. ‘Ik ga géén relatie beginnen met iemand die ik nog geen dag ken.’