Blind 4

‘What…’
‘The…’
‘Fuck.’ Ik begin te lachen en kijk naar Rutger, Bob en Stan. Een voor een slaan zij hun mond open.
‘Wat is dit voor een achterlijk gebouw,’ zegt Merel. Iedereen kijkt naar Sven, die mij weer aankijkt. Ik loop ondertussen naar het hek van het terrein. Tussen het hek door kijk ik uit naar het mooiste appartement wat ik ooit gezien heb. Het is immens groot. Aan de linkerkant ligt een parkeerplaats waar vijf auto’s staan. Ik zou niet weten welke merken het zijn. Ik heb daar geen verstand van. Rechts staan muren van groen. Een beetje zoals een doolhof ook bekleed is. Er volgt een weg naar achteren, waar waarschijnlijk ook iets groots achter zit.
‘Wie wonen hier nog meer?’ vraagt Chanel.
‘Niemand,’ reageert Sven. ‘Alleen jullie.’ Hij opent het hek en gebaart dat we hem moeten volgen.
‘Je maakt een grapje,’ zegt Stan.
Een voor een lopen we het terrein op. Sven loopt een trap op en opent de voordeur van het appartement. Hij gaat in de deuropening staan en observeert ieder groepje. De jongens lopen allemaal richting de auto’s. Gefascineerd bekijken ze de grote wagens. Ik vraag ze later wel om welke merken het gaat. Merel en Chanel lopen richting het zogenaamde doolhof. Ze verdwijnen erin en kort daarna hoor ik ze gillen.
‘Jongens!’ roept Merel. ‘Een zwembad!’
‘Niet!?’ roept Corry terug. Ze kijkt mij aan en springt heen en weer. Ik kijk weer naar Sven en hij stapt uit de deuropening.
‘Kijkje nemen?’ vraagt hij. Ik begin te lachen en loop de trap op. Corry loopt achter me aan en samen lopen we naar binnen.
‘Holy…’
‘Fuck.’ Corry en ik kijken elkaar aan. We staan in een immens grote, lichte ruimte. Ik gok dat het de gang moet voorstellen. De ruimte loopt ver door naar achteren en eindigt daar met een glazen muur waar direct door naar buiten gekeken kan worden. Rechts staat een grote trap. Ik volg het met mijn ogen. De overloop loopt dwars door de ruimte en eindigt in een smalle gang links boven in de ruimte. Links beneden staat een grote deur wijd open.
Corry en ik lopen er beiden naartoe en komen terecht in een grote woonkamer. De ruimte is wit en ingericht met zowel lichte als fel gekleurde meubels. Opvallend is het grote kunstwerk van ons allen. Een groepfoto die in modern art is uitgewerkt.
‘Wat een lelijk ding.’ Rutger komt de woonkamer binnen en kijkt naar het kunstwerk.
‘Bedoel je die lange links achter?’ vraag ik.
‘Lachen, Rowan.’ Rutger loopt naar het kunstwerk toe. Hij stopt bij mij en bekijkt me van top tot teen. ‘Hebben we hier een stift liggen?’
‘Waag het.’
‘Ik denk dat ik er net bij kan komen,’ zegt Rutger en hij gaat op z’n tenen staan. Hij tikt op het puntje van mijn neus. Ik zucht en loop naar de andere kant van de ruimte. Achter me hoor ik Rutger hard lachen.
Ik kom in een open keuken terecht. Je kan de ruimte via de woonkamer en drie nog onbekende deuren betreden. Midden in de ruimte staat een groot kookeiland. Die zal niet snel gebruikt worden. We zijn nogal van het bestellen van eten. In Nederland probeerden we het al te beperken naar vier keer in de week, wat nog steeds veel was. Koken was het enige dat we zelf moesten doen. Voor andere huishoudelijke taken hadden we een huishoudster. De een noemt het luiheid, de ander overbodige luxe. Ik vond het wel wat hebben, omdat ik vaak tot laat weg was. Dat kan nu nog een probleem worden.
‘Mooi hè,’ zegt Chanel. Ze komt uit een van de deuren en staat heen en weer te wiebelen van blijheid. ‘We hebben echt alles in dit huis. Een zwembad, grote woonkamer, een grote tuin, uitzicht op de Hollywood letters, ik kom net uit een massageruimte, er is een sauna, dakterras met jacuzzi en…’
‘Heb je het hele huis al bekeken?’ vraag ik.
‘Ja, ik ben er doorheen gescheurd. Alles is zo mooi!’ Chanel loopt een rondje rond het kookeiland en laat haar hand langs de keukenkastjes glijden. ‘Alleen wel jammer dat we geen kamer voor onszelf hebben. Dat is hetzelfde.’
‘Er is een slaapkamer met maar één bed.’ Merel komt via een andere deur naar binnen. ‘En ik wil die kamer, maar helaas.’
‘Hoezo helaas?’ vraagt Chanel.
‘Rowan krijgt hem.’ Merel wijst naar mij en ik trek mijn wenkbrauwen op.
‘Ik?’
‘Ja, zoals gewoonlijk.’ In Nederland hadden we ook gedeelde slaapkamers. Ik was de enige die alleen sliep. Een tijd lang had iedereen een relatie, behalve Tom en ik. Omdat onze ‘babysitters’ en de programmamakers bang waren dat we in een soort Big Brother of Utopia zouden veranderen, waar vooral op onromantische wijze de liefde werd bedreven, werd de kamerindeling omgegooid. Jongens bij elkaar, meisjes bij elkaar. niemand van ons zou iedere dag het bed delen met zijn of haar geliefde als er een kamergenoot naast lag. Het was leuk bedacht en hielp, maar natuurlijk niet altijd. Daarnaast brachten Maurice en Chanel al snel roet in het eten. Na een relatie van drie jaar verloofden zij zich met elkaar. Voor de programmamakers een geldige reden om hun wel bij elkaar te plaatsen, omdat zij het goede voorbeeld gaven. Het gaf wat rumoer, zeker omdat ik uiteindelijk een kamer voor mezelf kreeg. Ze konden mij maar moeilijk met een van de jongens op een kamer plaatsen.
‘Kan iedereen naar de woonkamer komen?’ Chanel, Merel en ik haasten ons naar de grote ruimte. Ik werp mijn blik weer naar het kunstwerk. Er zit nog geen gekke snor op mijn gezicht.
Sven staat in de woonkamer. Hij kijkt euforisch naar ons en heeft zijn handen in zijn zij.
‘Wat vinden jullie ervan?’ vraagt hij.
‘Heel vet!’ zegt Maurice.
‘Ik blijf hier voor altijd,’ zegt Corry enthousiast. Sven lacht en haalt iets uit zijn broekzak. Het is een bos met sleutels. De huissleutels. Hij deelt ze aan ons uit en vertelt hoe het precies werkt met het hek. Vervolgens laat hij de sleutels van de auto’s voor de deur zien. De jongens staan te springen om een exemplaar, maar Sven hangt ze in de gang. De auto’s zijn voor iedereen beschikbaar. Vervolgens komt de kamerindeling. Ik zet een stap naar achteren om de komende boze blikken te ontwijken. Zoals verwacht slaap ik alleen.
‘Omdat Rowan straks toch een periode weg is,’ geeft Sven als reden. Ik kijk hem vragend aan, maar hij negeert mijn blik.
Maurice en Chanel slapen ook weer bij elkaar. Dan volgen Merel en Corry, Bob en Tom en als laatste Stan en Rutger. Stan kijkt me aan en rolt met zijn ogen. De slapeloze nachten zullen hem hier in Amerika volgen.
‘De woensdagavonden blijven voor mij gereserveerd,’ fluistert hij me toe. ‘Dat scheelt me een nacht gesnurk.’ Ik begin te lachen. Als Sven klaar is met zijn praatje over bepaalde regels, geeft hij iedereen de vrijheid om het huis verder te ontdekken.
‘Ga jij met me mee?’ Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Waarheen?’ vraag ik.
‘Je hebt je eerste meeting,’ zegt Sven. ‘Over een halfuur. Je gaat kennismaken met de regisseur en je tegenspeler.’
‘Dat is toch morgen?’
‘De regisseur heeft het naar vandaag verschoven. Hij wil jullie graag ontmoeten.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op en zucht. Ik loop met hem mee naar de voordeur en stap in dezelfde auto als waar we mee naar het appartement zijn gebracht. Mijn avontuur begint vandaag al.

‘Hoe vind je het tot nu toe?’ Sven kijkt me aan en ik haal mijn schouders op.
‘Behalve deze wachtruimte heb ik nog niet veel gezien,’ antwoord ik. Sven en ik wachten bij de receptie van een groot kantoorgebouw. In de auto heeft Sven me kort bijgepraat over wat me precies te wachten staat.
Ik ga spelen in een romantische komedie, met een tintje drama. Het genre waar ik nog niet mee gewerkt heb. Wie mijn tegenspeler is, is nog onduidelijk. Nu weet Sven vrijwel zeker dat mijn tegenspeler ook niet weet wat hem te wachten staat. Het moet een spontane ontmoeting zijn. De regisseur heet Marvel. Ik maakte direct de link naar de Marvel films, maar dat was volgens Sven een totaal verkeerde hoek. Marvel is regisseur en eigenaar van Hollywood Fantasy Projects en houdt niet van actiefilms. Vrij typisch voor iemand met zo’n voornaam.
‘Vanavond heb je uitgebreid de tijd om je kamer in te richten.’
‘Ik denk dat ik dan omval van de slaap.’ Ik begin te gapen en rek mezelf uit. Ik ben al bijna vierentwintig uur wakker en het tijdsverschil helpt ook niet mee. ‘Enig idee waar het toilet is?’ vraag ik. Sven wijst naar een bordje die verwijst naar de toiletten. Ik lach flauw en sta op.
Ik loop de gang door en bij het bordje moet ik weer een lange gang door. Amerika houdt van groot en lang. Overdrijven is hier een vak. Op de muur hangen verschillende posters van films. Allemaal romantische komedies en dramafilms. Ik bekijk ze aandachtig en verlaag mijn tempo. Het lijkt me wel wat om hier ook tussen te hangen. Mijn blik blijft iets te lang hangen bij een poster van Zac Efron. Hij was vroeger mijn ultieme celebrity crush. Iets wat ik me nu niet meer kan voorstellen. Toch ben ik zodanig afgeleid dat ik iemand voor de voeten loop en schrik als ik twee handen op mijn schouders voel.