Blind 2

‘Gefeliciteerd.’
‘Dank u wel.’ Mijn laatste lesuren zijn voorbij. Ik pak mijn diploma aan en bekijk hem aandachtig. Ik heb goede cijfers gehaald voor iemand die zich maar half heeft kunnen focussen op school. Een paar puntjes hoger en ik was cum laude geslaagd.
‘En nu? Op naar Amerika?’ vraagt meneer Mulder. Ik knik en doe mijn diploma in mijn tas.
‘Ik ga nu naar mijn familie om afscheid te nemen en daarna is het tijd om richting het vliegveld te gaan.’ Steven Mulder is een van de weinige leraren die ik ga missen. Hij was het meest betrokken bij mijn ontwikkelingen op school. In het tweede jaar was hij mijn studiebegeleider en juist in dat jaar was het voor mij extra moeilijk om de focus op school te leggen. Hij heeft me er toen doorheen gesleept.
‘Gaan ze je niet uitzwaaien op het vliegveld?’
‘Daar krijgen ze de kans niet voor,’ zeg ik. ‘We worden op een andere manier naar het vliegtuig gebracht.’
‘Doe maar luxe,’ zegt meneer Mulder en ik lach. Hij is altijd laconiek geweest over mijn leven in de spotlights. Hij vindt het niks en vindt dat ik door moet studeren. Dat wil ik ook echt wel doen, maar dan volgend jaar. Na Amerika.
‘Het is niet anders’, zeg ik en ik loop richting de deur. Het is druk op de gang. De pauze is bijna om. Als ik zo de school uitloop, zal niemand het in de gaten hebben. Een enkeling zal mijn laatste stappen opvangen.
Ik neem afscheid van meneer Mulder en hij wenst me veel succes in Amerika. Hij verwacht de film snel te zien, aangezien zijn dochters fan zijn.
Op de gang loop ik door de menigte. Ik baan mezelf een weg naar het trappenhuis. Ik merk dat ik hier en daar nagekeken wordt. Er gaan genoeg verhalen rond. Ik zou verwaand zijn en dat soort dingen. Ook zou ik de school hebben omgekocht om mij mijn diploma eerder te geven. Ik vraag me af hoe men dat soort dingen verzint.
Ik loop de aula in en wurm mezelf door de stroming leerlingen heen, die allemaal naar hun volgende les gaan. Mijn klas heeft nu een tussenuur, dus zoek ik Marieke en Fleur nog kort op voor een afscheid.
‘Beloof me dat je ons iedere week even op de hoogte stelt. Hoe druk je ook mag zijn,’ zegt Marieke en ik knik. Ik voel de tranen in mijn ogen branden.
‘Al is het midden in de nacht. Ik vertel jullie alles.’ Ik sla mijn armen om Marieke heen en knuffel haar lang. Ze is een kop kleiner dan ik ben, dus buk ik lichtelijk voorover. Als ik langs haar krullen heen kijk, zie ik Jelle binnenkomen. Ik laat Marieke los en knuffel Fleur.
‘En we komen begin september langs!’
‘Dan gaan we er twee top weken van maken,’ zeg ik. Ik laat Fleur los en kijk haar en Marieke een voor een aan. Dit zijn wel de beste schoolvriendinnen die je je maar kan wensen. Ze hebben er nooit een ding van gemaakt dat ik bekend ben. Ze hebben mij altijd als Rowan gezien. We hebben aan projecten gewerkt, na school samen huiswerk gemaakt en meidenmiddagen gehouden. En dat is nu definitief voorbij.
Ik neem nog een keer afscheid van ze en zeg gedag tegen een aantal klasgenoten. Niet allemaal, want ik was niet per se geliefd bij iedereen. Jaloezie speelt een grote rol.
Als ik me omdraai, zie ik in mijn ooghoeken Jelle kijken. Zonder een volledige blik naar hem te werpen, loop ik door. Ik heb hem niks meer te zeggen. Met grote passen loop ik de aula uit en zoek ik mijn weg naar buiten via de receptie. De deuren zijn zwaar en ik duw ze met wat kracht open. Het is warm buiten. De zon schijnt optimaal en er zitten een paar mensen buiten.
‘Rowan!’ Ik loop door. ‘Wacht.’ Ik word bij mijn hand gegrepen en draai me om. Voor mij staat de knapste jongen die ik ken. Met zijn donker bruine haren, die door het zachte briesje langs zijn gezicht gaan.
‘Hey,’ zeg ik.
‘Hey.’ Jelle bekijkt mij aandachtig. Ik word er zenuwachtig van. Ik kan niet tegen die blik. Hoewel het nu een maand uit is tussen ons, voel ik nog steeds iets voor hem. In korte tijd betekende hij veel voor mij en dat werd in een klap verpest. ‘Ga je gewoon weg zonder afscheid te nemen.’
‘Ik heb net afscheid genomen,’ zeg ik. ‘Van vrienden, leraren en klasgenoten.’ Ik benadruk het extra, zodat ik duidelijk maak dat ik van hem absoluut geen afscheid wil nemen. Dat hebben we vorige maand al gedaan.
Jelle lijkt het niet door te hebben, want hij blijft gewoon staan. Hij zet zelfs een stap naar voren. Ik doe automatisch een stap naar achteren.
‘Wat ga je nu doen?’ vraagt hij.
‘Oh, gewoon,’ begin ik. ‘Ik ga nu naar huis. Dan dump ik mijn schooltas en pak ik de fiets naar het verzorgingstehuis.’
‘Ga je langs je oma?’
‘En moeder… En broertje..,’ som ik op. ‘Die zijn er ook.’
‘En daarna naar het vliegveld?’ vraagt Jelle.
‘Eerst weer naar huis. De koffers pakken en dan rijdt Stan ons naar…’ Ik stop met praten en kijk Jelle aan. ‘Waarom vertel ik je dit?’ Hij haalt zijn schouders op en ik zucht diep. ‘Ik moet gaan.’
Zonder Jelle zijn antwoord af te wachten, draai ik me om. Ik heb geen zin in ongemakkelijke gesprekken. Het is uit. Klaar. Finito. De koek is op. We moeten het niet erger maken dan het al is.
Jelle pakt mijn hand weer vast en draait me om. En dan gebeurt het. Hij zoent me. En ik zoen hem terug. Voor even voelt het goed. Als er iets is wat ik de laatste maand gemist heb, dan is het zijn aanwezigheid wel. Zijn gevoel voor humor, zijn knuffels, zijn fascinatie voor mij. Ik was verliefd op hem en alles wat hij te bieden had.
‘Niet doen.’ Ik duw Jelle van me af. Hij houdt mijn hand nog steeds vast. We kijken elkaar alleen maar aan. Met de seconde wordt het ongemakkelijker. Jelle slaat zijn ogen neer en schudt zijn hoofd. Hij lijkt zich maar al te goed te beseffen wat hij heeft weggegooid.
Afgelopen maand was er een groot feest in Amsterdam. Een feest speciaal voor de studenten van het Media College. Ik ging samen met Jelle naar het feest en ontmoette Marieke en Fleur daar. Het werd een avond om nooit te vergeten.
De dag na het feest had ik een belangrijk gesprek met mijn management en daarom wilde ik wat eerder naar huis dan normaal. Jelle wist dat, maar toen ik op ons afgesproken punt stond te wachten, was hij nergens. Ik belde hem, maar kreeg een aantal keer zijn voicemail. Toen ik terug naar binnen ging, zei Marieke dat ik vooral niet naar links moest kijken. Dit deed ik natuurlijk wel. En toen zag ik ze. Jelle en een of andere blonde bimbo. Zij zat op zijn schoot en zijn handen gleden veel te langzaam over haar billen. Het deed me meer pijn dan ik toen had kunnen inbeelden. Ik ben weggelopen en alleen naar zijn appartement gegaan. Ik kon niet naar huis, omdat de treinen niet meer reden. Toen Jelle thuiskwam, wist hij hoe laat het was. Direct bood hij excuses aan en zei hij dat ik het enige meisje voor hem was. Al huilend vroeg ik hem of hij al eerder vreemd was gegaan en zijn antwoord was; ‘Ja.’
Een uur later lag hij op de bank en ik in zijn bed. Het was uit. Als het een eenmalige fout was geweest, had ik hem nog kunnen vergeven, maar hij had al eerder iets met die blonde bimbo gedaan. Begrijp me niet verkeerd, want ik ben zelf hartstikke blond, maar zoveel klappen op een avond kon ik niet verwerken.
‘Ik moet nu echt gaan.’ Ik maak aanstalten om weg te gaan, maar dan begint Jelle weer te praten.
‘Het spijt me,’ zegt hij zacht. ‘Rowan, het spijt me zo erg.’ Ik kijk van de grond naar Jelle en glimlach flauw. Ik weet echt niet hoe ik moet reageren. Wat probeert hij hier eigenlijk mee te bereiken? Vanavond vertrek ik naar Amerika en kom ik eind oktober pas terug. Dat duurt nog vier maanden. Het is ideaal om nu vrijgezel te zijn.
‘Mij ook,’ zeg ik. Vervolgens draai ik me weer om. Dit keer definitief. Ik kijk niet meer achterom om te kijken of Jelle me nakijkt. Ik loop stug door. Mijn passen worden groter en voor ik het weet wandel ik Station Amsterdam Sloterdijk weer binnen.

Om vijf uur sta ik op Schiphol. Samen met Stan, Bob en Rutger wacht ik op de rest van de groep. Stan zit op zijn koffer en probeert ermee vooruit te rollen. Hij zucht en kijkt op zijn mobiel.
‘Waar blijven ze?’ vraagt hij aan niemand in het bijzonder.
‘Relax. Ze komen wel op tijd,’ zegt Bob. Hij zegt het terwijl hij loopt te ijsberen. Stiekem maakt hij zich wel druk, maar hij laat het nooit merken.
‘Niet om het een of ander...’ We draaien ons om naar Rutger, die het zichzelf comfortabel maakt op een bankje. Hij is gaan liggen en heeft zijn hoofd op zijn koffer gelegd. Dat moet ook wel. Die jongen is veel te lang. Net als Bob. Mocht de Efteling ooit Langnek missen, dan moeten ze bij ons zijn. Rutger en Bob kunnen de rol prima overnemen met hun lengte van twee meter.
‘Wat?’ vraagt Stan als Rutger niet doorpraat.
‘Nou, onze lieftallige begeleiders zijn er ook nog niet,’ zegt hij uiteindelijk.
‘Oh ja. Team babysitters gaat ook mee,’ zegt Bob.
‘Nou, doe eens lief,’ zeg ik en ik por hem in zijn zij. ‘Ze laten ons altijd hartstikke vrij.’ Aan het begin van onze ‘carrière’ kreeg iedereen een eigen begeleider. Deze moest ervoor zorgen dat we met beide benen op de grond bleven en een normaal leven zouden lijden. De eventuele roem mocht ons niet naar het hoofd stijgen. Sven is mijn begeleider. Hij is 32 jaar oud en voelt als een oudere broer. Hij is al sinds het begin mijn begeleider en dat maakt hem direct degene die het langst in dienst is. Bijna iedereen is wel van begeleider veranderd. Het klikte niet of er ontstonden onenigheden. Ik heb me altijd wel vermaakt met Sven. Hij heeft me uit mijn schulp doen kruipen en ervoor gezorgd dat ik zeker ben van mezelf.
‘Dat vind jij. Ik heb met mijn 26 jaar geen oppas meer nodig.’ Rutger gaat weer rechtop zitten en kijkt me grijnzend aan. ‘Of je moet stiekem een oogje hebben op Sven.’
‘He bah,’ zeg ik en ik doe alsof ik moet overgeven.
‘Daar hoef je je niet voor te schamen,’ zegt Rutger. ‘Het kan. Jullie zijn nu allebei volwassen.’ Het idee alleen al laat mij walgen. Ik zie Sven naast grote broer ook als een soort baas. Hij bepaalt dingen voor me, die het meest verstandig zijn. Als er een contract getekend moet worden, leest hij het drie keer door en zoekt hij naar alle kleine lettertjes. En zo doet hij eigenlijk alles voor me. Hij maakt mijn leven een stuk gemakkelijker.
Ik wil mijn mond opentrekken, maar word dan bij mijn schouders vastgepakt. Ik word omgedraaid en val bijna om.
‘Rowan!’ Chanel vliegt me om mijn nek en knuffelt me. ‘Gefeliciteerd!’
‘Dank je wel!’ roep ik lachend. Achter Chanel staan Maurice, Corry en Merel. Zij geven mij ook een knuffel en feliciteren mij met mijn diploma.
‘Waar is Tom? Hij heeft zijn diploma vandaag toch ook opgehaald?’ vraagt Maurice. Ik knik en lach.
‘Hij zou hier al moeten zijn.’
‘Waarschijnlijk moest hij nog afscheid nemen van zijn vriendje.’ Iedereen draait zich om naar Rutger. Hij ligt weer op het bankje. Dit keer op z’n kop. Z’n lange benen steken boven mijn hoofd uit.
‘Dat zeg je toch niet,’ zegt Chanel.
‘Hij is hartstikke vrijgezel,’ zegt Merel.
‘Misschien heeft hij wel een geheime liefde.’ Opnieuw gaat Rutger recht zitten.
‘Waarom denk je dat hij homo is?’ vraagt Bob.
‘Hij voelt het aan zijn gaydar,’ antwoordt Stan. Iedereen begint te lachen en Rutger zucht.
‘Moet ik je soms helpen herinneren wie hier verloofd is,’ zegt Rutger en hij gaat naast Stan staan. Hij slaat zijn arm om hem heen. ‘Met een meisje. Laten we dat vooral niet vergeten.’ Lange tijd dacht iedereen dat Rutger op mannen viel. Hij heeft bepaalde trekjes die doen lijken alsof hij homo is. Hetzelfde geldt voor Tom. Met beide jongens ben ik al jaren bevriend en bij beiden twijfelde ik altijd of ze op mannen of vrouwen vielen. Het antwoord van Rutger kwam vier jaar geleden toen hij zijn vriendin Millie ontmoette. Sinds een aantal maanden zijn ze verloofd. Het nieuws kwam als een verassing, omdat ik Rutger ken als een losgeslagen lolbroek. Daar past een verloving niet bij. En toch is hij nog altijd heel gelukkig met haar.
‘Wat grappig dat je de nadruk er zo dik oplegt,’ zegt Corry. Rutger werpt haar een vernietigende blik toe. Ik begin te lachen en pak mijn mobiel uit mijn broekzak. Het is kwart over vijf en Tom is er nog steeds niet. Net als onze begeleiders.
‘Ik ben er!’ Ik draai me om en Tom komt hijgend bij de groep staan.
‘Eindelijk!’ zegt Chanel.
‘Nou, kom op. We kunnen gaan!’ zegt Bob en hij pakt zijn koffer. ‘Ik weet niet waar de oudjes uithangen, maar wij kunnen maar beter inchecken.’
En dat is wat we doen. We checken in en lopen langs de douane. Omdat het een internationale vlucht is, is de controle streng. Bovendien gaan wij langer dan een halfjaar weg, wat het allemaal nog strenger maakt. Maar, het avontuur kan nu officieel beginnen!