Charpter twenty six.

‘’Je moet mee.’’ Zei Bill die opstond en me mee wou nemen. Ik schudde mijn hoofd en bleef zitten. ‘’Ik kan dit niet!’’ zuchtte ik en keek van Bill weg. ‘’Je kan het echt wel , we geloven allemaal in je.’’ Hij pakte mijn hand en trok me overeind. ‘’Je laat ze zien wat muziek is.’’ Iedereen liep mee. Toen we bij het podium waren was het een lawaai aan de andere kant van de muur. Bill dit word mijn dood! Dacht ik bang. ik trilde van top tot teen. ‘’Het lukt je wel.’’ Hij zoende zachtjes mijn lippen en duwde me een zetje naar het trapje naar het podium. Bang liep ik een trede omhoog maar dacht toen dat ik door mijn benen zou gaan. ‘’Wacht!’’ zei Bill nog snel en draaide me om. Hij haalde een kettinkje van zijn nek af. ‘’Ik heb hem nog nooit afgedaan als het niet hoefde, het heeft mij door veel geholpen, vanavond gaat het jou helpen.’’ Hij deed hem om mijn nek en Tom bracht me de gitaar en duwde me een plectrum in mijn hand. Hij stook zijn duim op en daar liep ik dan, een zaal met duizenden mensen. Ik vermoord je Bill! Dacht ik bang toen ik alle mensen zag, allemaal keken ze naar me een paar meiden gilde nog omdat ze dachten dat het Tokio Hotel was. Ik liep naar de microfoon en wou beginnen, maar mijn ergste droom werd werkelijkheid , er kwam niets uit mijn keel!

Bill point of vieuw:
‘’Tom ze red dit niet!’’ zei ik bang toen ze het podium op liep. ‘’Tuurlijk wel!’’ we bleven naar haar kijken , we zaten achter de schermen, niemand zou ons zien, dit was haar moment. Toen ze bij de microfoon stond bleef ze stil om zich heen kijken. Ik zag dat ze trilde, ze was té nerveus. Ik bleef nog even kijken maar ze bleef maar zonder iets te doen voor zich uit staren. Ik liep naar achteren en pakte mijn microfoon. Ik liep de trap op maar iemand hield me tegen. ‘’Ze red het wel.’’ Zei Tom met een glimlach. ‘’Het is niets anders als ons eerste optreden.’’ Dat is waar, ons eerste optreden was ik ook te nerveus. Ik legde mijn microfoon weg toen ik opeens een stem hoorde zingen, ik rende terug naar ons plaatsje en zag haar, niet op haar mooist, maar ze was aan het zingen. Opgelucht zuchtte ik en bleef met veel trots kijken, dit was mijn meisje.