The Story of Moon deel 45

Moon deel 45.
Ik zag mijn moeder sidderend op de grond liggen door het gif. De pijn die ze had, had ik ook meegemaakt. Je kan niets zeggen, niets doen. Het gif neemt bezit van je lichaam, alsof het niet van jou is. Als je wat kon zeggen, zou je iemand smeken je te vermoorden. “ Moon, breng haar naar huis. ´ zei Aron terwijl hij een hand op mijn schouder legde. ´ Nee ik kan het niet aanzien Aron. ´ hij zuchtte. ´ Ik doe het wel. ´ mijn moeder maakte stuiptrekkingen, en haar tanden klapten op elkaar. Ik beet op mijn hand, ik kon het niet aanzien. Ik liep weg van de plek waar mijn moeder lag, en liep naar de bosrand. Gelukkig leefde ze nog. Maar ik had dit leven niet voor haar gekozen. Ze moest gelukkig worden, zonder mij, met een lieve man. Toen ik omkeek, lag mijn moeder er niet meer. En Aron was ook weg. Ik ging er vanuit dat mijn moeder nu thuis was. Sky en haar vrienden liepen naar me toe. ´ Gaat het wel? ´ vroeg Sky toen ze me omhelsde. ´ Ik heb geen idee. ´ zei ik, en begroef mijn gezicht tegen haar schouder. ´ Uhm, Moon. Je moet me het wel vertellen. Waarom?. ´ Natuurlijk wist ik waar ze het over had, ik wilde haar mijn uitleg nog niet geven, over hoe en waarom ik vampier was geworden. Het was moeilijk, moeilijk om te zeggen waarom ik mijn ‘ normale ‘ leven heb vergooit. ´ Het zit nogal moeilijk weetje.. ´ fluisterde ik. Ik liet haar los en stapte naar achteren. ´ Genero, Duncan. Gaan jullie terug naar huis. Ik moet iets bespreken met Moon. ´ beval ze, en trok me aan mijn arm mee , mee naar de bosrand. Er lag een omgevallen boom in een rondachtige cirkel. Ze trok me mee, en gebaarde naar de boom. Ik ging zitten en zette mijn handen tegen mijn gezicht. “ Moon, waarom? “ sprak ze, met een lichte trilling in haar stem. “ Sky ik..” “ Hoe kon je? Je stinkt, vreselijk. We waren beste vriendinnen. “ ik zag een sidderende beweging in haar rug. “ Sky, rustig. Dit was mijn lot. Je had het zelf gezegd, bij mijn oma. Ik ben half vampier , half weerwolf! Nou en, mijn leven kan me niks meer schelen, bijna al mijn dierbaren hebben mij verlaten, en ik weet. Ik ben een persoon om te haten. Ik verdien geen gelukkig leven! Toch Sky? Zo zit het toch? Ik ben geen gelukkig leven waard. Vermoord me maar, ik heb geen zin meer om zo te leven. “ er was nu ook een trilling in mijn stem. “ Nee, Moon. Zo bedoelde ik het niet.. “ “ Sky, ik heb genoeg gehoord. “ ik stond op en klopte de afgevallen bladeren van mijn broek. Ik liep naar de opening die naar de weide leidde. Ik draaide me nog een keer om, Sky zat op de omgevallen boom met haar gezicht in haar handen. “ Vaarwel, Sky. Ik hoop voor jou, dat ik net zo’n ongelukkig leven ga leiden als jij denkt. Ik hoop voor je, dat je dan wel eens gelukkig wordt. “ fluisterde ik. Ze hief haar hoofd op en keek me met betraande ogen aan. Ik wilde terug lopen, en haar omhelzen. Mijn beste vriendin in mijn armen wiegen, zodat ze rustig werd. Het was het beste, dat ik dat niet deed. Dit afscheid was beter, dan een enorme jankboel. Dit was het dan, het complete afscheid van mijn menselijke leven. Al mijn menselijke dierbaren, waren bij me weggegaan, of sterker nog, dood. Ik draaide me om, en baande mijn weg naar de heide. Ik werd woest aan mijn arm gerukt. Woest keek Sky me aan, met rooddoorlopen ogen. Haar armen trilden langs haar lichaam. “ Dit is geen afscheid “ siste ze. “ Zo sluit ik mijn normale leven af Sky. “ ik keek naar beneden, er viel een traan op het gras. Mijn ooghoeken werden nat. Sky werd rustiger en ontspande. “ Zal ik je ooit weer zien? “ vroeg ze. Ik knarste met mijn tanden op elkaar, en balde mijn handen tot vuisten. Dit werd steeds moeilijker. Het was te moeilijk voor me, om afscheid te nemen. Hoe veel pijn ik ook had, dit was het beste. “ Nee, het is beter van niet. Je zult me nooit meer tegenkomen. “ ik keek omhoog, haar uitdrukking veranderde van hoop, naar radeloos.” En je laat mij zo achter?! “ riep ze woest. “ Ik doe teveel mensen pijn, zonder mij, zijn jullie beter af. “ sprak ik zonder emotie. “ Tot ziens.” Ik probeerde mijn ogen zonder emotie te laten lijken, wat op zich goed lukte. Ze stak haar hand naar me uit, vragend naar een knuffel, naar een voorwerp, dat ik aan haar gaf, zodat ze me kon herinneren. “ Wacht.. “ fluisterde ik. Ik keek naar boven, de Maan. Ik schoot als een komeet naar boven, en kwam even later uit de ozonlaag. Ik voerde mijn snelheid op, en al snel was ik op de maan. Ik hakte met mijn vuist een klein stukje uit de Maan, en kraste met mijn nagel in het oppervlak ; Never forget you, my heart, my Sky. Moon. Ik rende terug naar Sky, ze stond nog steeds op de zelfde plek, met haar arm in een rare houding. “ Sky, ik heb iets voor je. “ ik keerde haar hand om, zodat haar handpalm naar boven lag. Ik stopte het stukje steen in haar hand, en sloot haar vingers erom heen. Ze keek me met grote ogen aan, alsof ik opeens zou verdwijnen. Ze maakte haar ogen van de mijne los en opende haar vingers. Haar ogen werden groter dan dat ze al waren, weer ontsnapte er een traan uit haar ooghoek. “ Het is prachtig “ fluisterde ze. Voor ik het wist, vloog ze me om de hals. Ik kon niks anders doen dan terug knuffelen. Ik was blij, dat we elkaar toch een laatste knuffel konden geven, het voelde goed. Haar schouders, schokten van het huilen. Ik hoorde haar zachtjes snikken tegen mijn schouder. Ik zou eeuwig zo willen blijven staan, maar mijn levenloze hart, zei dat het beter was. Al s ik haar nu los zou laten. “ Sky, wanneer je dat steentje bij je draagt, ben ik bij je. Net zoals dit steentje, vergaat onze vriendschap nooit. Het zal altijd hier zijn. “ zei ik en legde mijn hand op haar borst, waar haar hart lag. “ I have to go now. Bye Sky, I love you.” Fluisterde ik, en rende weg. Weg van mijn einde, het einde van mijn oude leven. En het begin van een nieuw leven.