2.15

Sascha Ralina Johnson

Ergens kijk ik hier tegenop maar Ashton wilde het gezegd hebben tegen management. Ik heb zelfs onderweg nog geprotesteerd. Niet dat het gewerkt heeft. Vanochtend leek ik even een buikje te hebben. Iets wat toch weer even vlug weg was. Misschien eens vragen wanneer mijn buik echt gaat groeien. Wacht, dat kan ik ook aan iemand anders vragen. Vervolgens stuur ik een Whatsapp naar Chloe. Gelukkig krijg ik snel antwoord en dat het nog wel drie weken kan duren voor het echt zichtbaar begint te worden. Waar ik blij mee ben.
Ashton parkeert zijn auto. 'Sas, ze zullen er echt niet tegen zijn of boos worden. Luke heeft al een gezin en trouwt met Chloe over vier dagen.' Hij draait zich naar mij toe. 'Wil je het zelf liever niet of komt dit meer door de hormonen?'
'Allebei misschien?' zucht ik hoofdschuddend. 'Ash, ik ga richting de elf weken en zit nog in het eerste trimester. Liever dat we nog even wachten tot ik de twaalf weken bereikt heb. Ik ben als de dood dat ik deze baby ook kwijtraak.' Een traan ontsnapt eveneens en leg ik een hand op mijn buik.
'Je zult zien dat dat niet gebeurd,' begint hij. 'Je eet gezond, je doet je best om in beweging te blijven. Daar help ik je bij. We raken de baby niet kwijt.' Hij legt zijn hand over de mijne. 'Ik heb zelf de baby nog niet gezien maar ik kan niet wachten. Iets meer als een week tot de echo.'
Toch, ik kijk er tegenop om naar boven te gaan naar zijn management. Hoewel het niet uitmaakt of ik nu naar boven gaat, of over twee weken als ik wel het eerste trimester voorbij ben.
'Hey,' klinkt zijn stem zacht. 'Ik kan zien dat je je ongemakkelijk voelt. Zullen we dan gewoon ergens gaan eten?' stelt hij voor en strijkt hij een lok haar achter mijn oor. 'We wachten wel tot je de twaalf weken bereikt heb.'
Dankbaar kijk ik hem aan. Dit weegt enorm zwaar om het iemand te vertellen. Zeker aan iemand die voor mij een buitenstaander is. 'Sorry.'
Waarop hij mij in zijn armen trekt. 'Zo onzeker en ongemakkelijk heb ik je nog nooit gezien.'
'Ik geef de schuld aan de hormonen,' mompel ik met mijn hoofd in zijn nek.
'Dat geeft niet, Sas. Over zeven maanden komt de baby en kan je hem vasthouden.' Hij drukt een kus op mijn wang.
Ik til mijn hoofd op naar hem. 'Ik ben dit zelf ook niet gewend. Normaal ben ik anders zelfverzekerd en sta ik stevig in mijn schoenen.'
Hij laat me los. 'We gaan wel ergens eten. Het valt nog niet op dus we kunnen nog naar buiten.'
Half door de paar tranen heen, moet ik toch wat lachen. 'Niet leuk.'
'Wel van waar ik zit,' grijnst hij en start hij de motor. 'Heb je nog een favoriet restaurant in gedachten?'
'The Ivy?' stel ik voor. 'Ik wil niet graag slechte herinneringen hebben bij een restaurant.'
Hij blikt mijn kant op. 'Je wist zeker al dat je toen al zwanger was, is het niet?'
'Nee, op dat moment niet. Ik dacht dat ik slechts ziek was,' schud ik mijn hoofd. 'Dat kwam een paar dagen later door de krampen.' Dat zal ik nooit vergeten. 'Ash...'
'Nee, het geeft niet,' onderbreekt hij mij. 'Ik heb mij toen ook niet van mijn beste kant laten zien. Het is niet dat ik mij realiseerde wat ik eigenlijk kwijt was.' Zijn hand ligt over de mijne. 'Nu wil ik je gewoon niet meer kwijt.'

'Wat wil je eten?' Hij kijkt mij aan net over de rand van de menukaart.
Twijfelend kijk ik naar de keuze. Ontbijt gaat niet meer omdat het bij half twaalf is. Het is dus eerder lunch. Of eigenlijk brunch. 'De helft mag ik niet en de andere helft ziet er veel te lekker uit.'
Waar hij om lacht. 'Waar kan je dan niet uit kiezen? We kunnen altijd wat mee naar huis nemen.'
'Dingen van het ontbijtmenu en vooral het dessertmenu,' antwoord ik. 'Chocolade koekjes zijn altijd goed, kokos cake, red velvet cake. Mesquite grill klinkt al lekker. Niet de Ceasar salade, weet je, het liefst helemaal geen salade.'
Hij lacht alleen maar harder. 'De chocolade koekjes kunnen we mee naar huis nemen. Als we allebei een ander dessert nemen, krijg je de helft van mij.' Hij buigt nog iets naar mij toe. 'Of je krijgt de mijne er helemaal bij. Wel opeten.'
'Dat zien we straks wel. Eerst wat te eten bestellen.'
'Weet u wat u wilt bestellen?' komt iemand vragen.
Hij knikt al. 'Ja, Ricky's fried chicken en voor dessert old fashion red velvet,' geeft hij aan.
'Voor mij de spinazie en kaas ravioli met tomatensaus, alsjeblieft. Als dessert The Ivy sundae graag.' Mijn ogen gaan omlaag naar het drinken.
De vrouw noteert het gelijk. 'En wat wilt u daarbij drinken?'
Ergens verwacht ik dat hij iets van alcohol neemt. Misschien een biertje. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen. 'Doe maar de aardbei banaan sap.'
'Voor mij ook,' reageert hij verrassend genoeg.
De serveerster loopt dan weg als ze alles genoteerd heeft.
'Dat ik geen alcohol mag drinken, zegt niet dat jij dat niet hoeft te doen. Het is bijna lunchtijd en je mag van mij best een biertje nemen,' laat ik hem weten.
'Nee,' schudt hij resoluut zijn hoofd. 'Als ik drink, is dat niet waar jij bij bent.'
Ik kijk hem aan. 'Geen sterke drank dan. Een biertje kan geen kwaad.'
'Sas, nee, en momenteel is het zelfs voor een biertje nog te vroeg.' Hij lijkt standvastig te zijn daarin. 'Voor vier uur drink ik niet. Zelfs voor een show drink ik alleen een biertje en vlak voor de show...'
'Whisky of een shot,' weet ik van hem.
'Dan hou ik het alleen op een biertje als ik thuis ben,' knipoogt hij.
De serveerster is terug en krijgen we ons drinken. Om dan weer weg te lopen.
In dat zelfde moment heb ik een bericht gekregen. Wat van Chloe is en dat ze naar het strand gaan met de uitnodiging om mee te gaan. 'Chloe en of we mee gaan naar het strand?'
'Welk strand? Moet ik anders voor beveiliging bellen?' wilt hij weten.
Ik durf te wedden dat hij dat puur voor mij zou doen. 'Ik vraag het al.' Mijn vingers gaan over het smalle toetsenbord. Het antwoordt komt even gauw terug. 'Malibu strand.'
'Is goed, maar eerst lunchen. Dus over een paar uur?' Hij wacht vanzelf als we onze eten krijgen. 'Misschien dat jij je wilt omkleden.' Zijn gebaar naar mijn jurk is miniem. 'Niet echt strand materiaal.'
Waar ik om grinnik. 'Dat wordt dan een short met topje.'
'Bailey en Pebbles meenemen?' grijnst hij.
Ik glimlach erom. 'En lekker een middagje op het strand. Heerlijk.' Tegelijk geniet ik van mijn vroege lunch. 'Het scheelt ook dat we al goed gegeten hebben. Straks alleen wat te drinken meenemen en misschien ook die chocolade koekjes?' Ik heb er gewoon trek in.

Het is een verrassing dat Ashton gewoon om 5 pond chocolade koekjes gevraagd heeft. Daarna zijn we langs huis gegaan om ons om te kleden en zijn met de honden naar het strand gegaan. Waar we dus nu net aankomen en kan ik de anderen zien. Geen beveiliging maar dat geeft niet. Vooral omdat Presley, Sky, Southy, Petunia en Duke er zijn, waar Bailey en Pebbles naar toe rennen.
'Hun verraden al dat we er aan komen.'
Ik schud mijn hoofd wat. 'Laat gaan. Het gebeurd weinig dat ook alle honden erbij zijn.' Zelf weet ik dat zelfs de honden prima met elkaar overweg kunnen.
'Hey, jullie hebben je tijd genomen,' lacht Peyton. 'Kon je niet van haar afblijven.'
Uiteraard dat ze allemaal lachen.
'Pff, in het eerste trimester gebeurd er niks.' Chloe neemt een slok van haar water. 'Geloof me, ik kan het weten.'
Zonder iets te zeggen, ga ik zitten en trek ik mijn sandalen uit. Welke ik naast mij neer leg bij de strandtas.
'Wel timing, want het is onderhand tijd om te eten. Waarom bestellen we geen pizza hier op het strand?' stelt Calum voor. 'Ik heb nog geen zin om naar huis te gaan.'
'Wie wel.' Ashton gaat er comfortabel bij zitten.
Max kruipt overal heen en komt dan bij mij zitten.
Ik kijk omlaag en zie dat ik hij overeind probeert te komen. 'Wat is er?'
De baby brabbelt wat en staat hij op zijn beentjes.
'Misschien weet hij het ook al,' grinnikt Ashton naast me.
Om de baby op te tillen. 'Wat is er, kleintje? Heeft je moeder teveel verhalen verteld, hé? Weet je al dat je volgend jaar een vriend erbij krijgt.'
'Leuk voor Max om een speelbuddy te krijgen.' Michael ligt er languit bij. Alsof hij bruin probeert te worden. 'Wanneer eigenlijk?'
Mij verbaasd dat Candice er weer niet is. Ik dacht echt dat ze een vriendin wilde zijn. Ze is dan teveel op zichzelf en weet niet hoe ze dat moet doorbreken. Mij een zorg. Vriendinnen behandelen elkaar niet op deze manier. 'Volgend jaar in juni.'
Alsof Max geen rust heeft, wilt hij weg en kruipt hij gelijk naar zijn vader.
'Pizza hier op het strand?' herhaalt Calum zijn vraag.
'Ga je gang. Wij hebben uitgebreid geluncht bij The Ivy,' reageert Ashton naast mij. 'Eindelijk een goede ervaring daar in het restaurant.'
Ik schud mijn hoofd als ik Chloe en Peytons blik zie. 'Jij wilde zo nodig afspreken terwijl je letterlijk binnen een paar uur naar Seattle zou gaan. Het is niet mijn fout dat jij slechte timing hebt.'
Ashton rolt met zijn ogen. 'Luke, heb je even.' Hij staat op en loopt met hem weg van ons groepje.
'Jullie weten wat voor pizza hij lekker vindt. Bestel maar wat,' zucht Chloe en gaat ze liggen met Max in haar armen.
'Moe?' Peyton grijnst wat en kriebelt ze in de zij van Max. 'Zo vaak maakt hij je toch niet meer wakker? Hij is verdorie bijna zes maanden oud.'
De baby lacht wat en slaat Chloe haar armen om hem heen. 'Drie tot vier keer maar dat komt omdat zijn eerste tandje door komt.'
'Klopt, vooral de eerste twee nachten hield hij ons heel de nacht wakker.' Luke is terug en gaat hij naast haar zitten.
Bailey en Pebbles, beide uitgespeeld intussen, liggen naast mij.
'Ga je mee? Ik zit al genoeg,' komt Ashton ertussen.
Iets wat ik wel snap en kom ik overeind. Slechts knikkend, gaan we een stukje lopen. 'Wel gezellig zo. Moeten we vaker doen met zijn allen.'
'Zeker, maar dat kan ook met andere vrienden. Ik heb nog meer vrienden behalve hun drieën.' Hij slaat zijn arm om mijn middel.
Door geblaf draai ik mijn hoofd terug. Vooral omdat het wat hoog is voor Bailey en Pebbles. Om een puppy te zien die onze kant op komt. Af en toe stopt de kleine om iets te pakken en schijnt het iets van snoep te zijn. 'Wat een lieverd.' Voor ik nog iets kan doen, gaat hij op zijn knieën zitten.
'Lekker hé.' Duidelijk dat hij wat snoepjes heeft en kan de kleine puppy die opeten. 'Hij wilt je wat vragen, Sas.' Hij tilt de puppy op en laat mij de tag zien.
Op de tag staan slechts een paar woorden. ''Will you marry me?'' Ik kan er niks aan doen dat de tranen vanzelf in mijn ogen schieten. 'Je wilt gewoon dat ik in tranen ben, is het niet?' Een puppy die een ring om zijn halsband heeft. Een prachtige diamanten ring nog wel. Het gevoel dat door mijn lichaam gaat, is niet anders te omschrijven dan geluk. Mijn liefde voor de man die hier op zijn knieën zit voor mij. Half huilend laat ik mij op mijn knieën op het zand zakken en sla ik mijn armen om zijn nek. 'Waarom zo lang gewacht?'
Hij schudt zijn hoofd en maakt hij de ring los van de halsband. 'Ik wilde dat het een onvergetelijke avond zou worden,' zegt hij terwijl hij de ring om mijn vinger wil schuiven.
'Dat is je gelukt.' Mijn hand trilt zelfs wat dat hij mijn hand vast moet houden om de ring om te doen.
'Het leek mij het ideale moment ervoor. Onze vrienden dichtbij, die voor jou meer familie zijn. Op het strand, de zon zakt zelfs wat,' vervolgt hij. Zelfs met de puppy in een hand, slaat hij zijn andere arm om mij heen en drukt zijn lippen op de mijne. Wat niks meer is dan een lieve kus. Een zoen zou het niet worden want hij houdt er niet echt van klefheid in het openbaar.
'Dus jij zit in het complot, kleintje.' Mijn blik gaat terug naar mijn ring en dan naar Ashton. 'Maar... ik dacht dat je eerst wilde aankondigen dat we samen zijn. Niet dat...'
'Hoe kan ik dat het beste doen dan jou een ring te geven,' glimlacht hij op een manier alsof die glimlach voorlopig niet weg gaat. 'Het interesseert mij niet hoe de fans of de wereld hier op reageert. Ik heb genoeg aan jou, de baby en de honden.'
Alweer dat ik hem een kus geef. 'Ik hou van je.'
'Ik hou ook van jou, schat.' Na nog een kus, draait hij zijn hoofd. 'Zullen we terug gaan.'
Pas als ik naar mijn vrienden kijk, zie ik een paar telefoons in de lucht. Eerlijk gezegd, is het overweldigend. Hij heeft gelijk. Bij vrienden die meer familie zijn. Gewoon een normale avond, waar hij iets romantisch van wist te maken door mij een aanzoek te doen met een puppy. 'Waarom zijn hun aangelijnd?'
'Anders zouden ze de snoepjes opeten die voor hem zijn,' wijst hij naar de puppy.
'Gefeliciteerd.' Chloe is de eerste om mij te omhelzen. 'Je hebt zeker je tijd genomen, Ash.'
Hij knikt en gaat dan zitten. 'Dat zei zij ook al.'
De rest schiet in de lach.
'Zet het zelf maar op internet, als je zo ver bent,' knipoogt Luke.
Michael is net zo blij voor ons. 'Wat zei ze dan?'
'Waarom zo lang gewacht?' herhaal ik mijn woorden. Al gaat mijn blik naar mijn ring. Dit kan echt niet beter worden. Nu is het uitkijken naar onze bruiloft en naar de dag dat de baby komt.