Hoofdstuk 7

Eenmaal aangekomen bij Frans gaan Caroline en ik snel achterin de klas zitten.
Ik vind het altijd zo fijn om achterin de klas te zitten, zo kan je iedereen stiekem begluren.
“ Vandaag gaan we beginnen met beroepsoriëntatie!” roept mevrouw Greene.
“ Ik wil dat jullie groepjes maken, met dit groepje gaan jullie stage lopen en moet je ook een presentatie maken en deze presenteren. In het boekje wat jullie zo van mij krijgen staat meer informatie.” Mevrouw Greene deelt de boekjes uit. Als ik er één op mijn tafel krijg, blader ik er snel doorheen en besteed er verder niet zo veel aandacht aan. Ik heb nog geen idee wat ik later worden wil. Misschien wil ik wel Illustrator worden of Grafisch Ontwerper. Het lijkt me wel heel leuk, maar ik heb nog geen idee of je hier later echt een baan in kan krijgen. Nu zie ik al tegen die stage op.
Hoewel we nog ruim 2 maanden de tijd hebben! Caroline wil dierenarts of veearts ofzoiets worden.
Er zijn best wel veel die dat willen doen. Dus het is misschien niet zo gepast als wij bij elkaar in een groepje gaan. Caroline komt op het slimme idee om verschillende beroepen op het bord te schrijven, zodat ze zelf kunnen kiezen wat ze gaan doen. Degenen die hetzelfde beroep kiezen vormen samen een groepje.

“ Zo hebben we nu alles?” vraagt mevrouw Greene.
Zo te zien wel, ik denk niet dat iemand grafisch ontwerper wilt worden dus blijf ik hoogstwaarschijnlijk in mijn eentje achter.
“ Wie wil allemaal iets met dieren doen? Steek dan even je hand op.” Er gaan 6 vingers in de lucht.
6 mensen die iets met dieren willen doen. Best wel veel eigenlijk.
Bij de horeca zijn er maar 4 mensen die daarmee iets willen doen.
“ Als volgende hebben we Communicatie, steek allemaal je hand maar even in de lucht!” 5 mensen willen iets in Communicatie gaan doen. Waaronder B. dat begrijp ik niet helemaal, ik had echt niet van hem verwacht dat hij voor communicatie zou gaan kiezen hoor. Daar lijkt hij mij helemaal geen type voor. Hij zit nu met allemaal meiden. Ik probeer mijn jaloezie te onderdrukken maar het lukt niet. “ Dawn, ben je soms een beetje jaloers? “ Hoor ik Caroline tegen me zeggen. “ Nee hoor, helemaal niet!” antwoord ik half boos en teleurgesteld terug.

Geteisterd door jaloezie ga ik verder met opletten.
Op een gegeven moment ben ik alleen nog over voor het Grafisch Ontwerpen.
Dan begint Caroline gemeen te lachen. Wat heeft zij nou weer? “ Mevrouw Greene! Dawn en Milan doen ongeveer hetzelfde kunnen hun niet samen?” roept Caroline grappend. “ Goed idee Caroline, Dawn wil jij met Milan samen?” vraagt mevr. Greene. Stom kind! GRRRRRRR! “ Ja hoor.” Antwoord ik op een saaie eentonige toon, alsof het mij niks kan schelen dat ik nu met Milan moet. “ Oké, Milan jij gaat maar met Dawn en dan gaan jullie gezellig Grafisch Ontwerpen!” zegt mevr. Greene.
“ Caroline! Jij rot kind! Wat haat ik je op dit moment! Waarom moest je dat nou zeggen?” ik kijk haar verwijtend aan. Maar Caroline schiet al in de lach “ Ik vond het wel een goed idee van mij! “ ze probeert me heel serieus aan te kijken, maar dat werkt niet. Ze ligt alweer dubbel van het lachen.
Het ziet er zo komisch uit dat ik zelf ook maar besluit om mee te lachen. Zo erg is het ook niet, misschien is Milan wel hartstikke aardig, en is hij niet zo’n nerd zoals hij eruit ziet.