2 * 2

Danielle was niet de enige die onder de indruk was. Na de show bleef ze samen met Fabian en zijn vader even zitten op de houten banken. Er was maar één act waar ze steeds naar terug grepen: de trapezes.
‘Ik heb de trapezes nooit gezien als een optie,’ zei Henry, meer tegen zichzelf dan tegen de twee jongeren. ‘Het koord vond ik zoveel meer gratie hebben, meer precisie. Maar met een traag nummer zou het kunnen werken.’ De man keek mijmerend voor zich uit, alsof hij de act reeds voor zijn ogen kon zien afspelen.
Danielle dacht ook na over de mogelijkheid. Ze zou moeten leren hoe ze moest werken met de trapezes. Ze waren zo verschillend van het touw. Waar de trapezes in de lucht bewogen, gaf het touw haar zekerheid. Maar er was geen uitdaging te groot voor Danielle en alles in haar schreeuwde dat ze de trapeze-act wilde.
Ondertussen bespraken Fabian en zijn vader de praktische kant: waar zouden ze de trapezes kopen? Waar zouden ze hem hangen? Zouden ze een nieuw platform moeten maken?
Danielle schudde haar hoofd bij die laatste vraag. ‘Ik kan toch gewoon vanaf mijn platform vertrekken?’ vroeg ze.
Henry fronste, zijn ogen vol vragen. Danielle knikte echter, volledig overtuigd van haar idee. ‘Mijn platform is hoog genoeg. Als jullie de trapezes in het midden van de tent hangen, kan ik er zo aan.’
De ogen van de circusdirecteur verzachtte toen hij begreep waar Danielle op doelde. ‘Ach,’ zei hij. ‘Danielle, ik denk niet dat jij de trapezes moet doen. Jij bent onze hoofdact, de ster van ons circus. Waarom zouden we iets veranderen dat zo’n succes is?’
Danielle slikte en probeerde uit alle macht om de verslagenheid niet door te laten schemeren, toen ze zei: ‘Ach, natuurlijk. Ik weet niet wat ik dacht.’
Fabian hoorde de lage ondertoon in haar stem en kneep zachtjes in haar hand. ‘Jij hoort op het touw Dani. Er is niemand anders die dat kan.’
Danielle knikte en dwong een glimlach op haar gezicht. ‘Het was ook een stom idee.’ Ze stond op. ‘Zijn jullie klaar om te gaan?’

De volgende dag maakte het circus zich klaar om te vertrekken. Ze hadden drie voorstellingen achter de rug en zouden nu verder trekken, naar een nieuw dorp met een nieuw publiek. Danielle had een haat-liefde verhouding met de verhuisdag. Ze hield van de opwinding om weer een nieuwe plek te leren kennen, maar de reis er naar toe was een pijniging. De rit kon soms dagen duren en zo lang opgesloten zitten met haar moeder, was geen cadeau. Ze hadden dan wel een grote wagon, toch was er aan elkaars aanwezigheid geen ontsnappen aan. Danielle hield zich meestal zo rustig mogelijk, hopende dat ze haar moeder niet op de tenen zou trappen. Op die manier geraakte ze, meestal, zonder ruzie op hun bestemming.
Danielle slenterde naar de circustent, waar verschillende mensen heen en weer liepen. De tent werd stukje bij beetje afgebroken en Danielle liep naar de houten dozen, waar ze alle spullen samen hielden. Danielle herkende de hare meteen, door zijn felle kleuren. Ze opende de kist en liet zorgvuldig haar ogen over zijn inhoud glijden. In een vorig dorp waren ze haar paraplu vergeten en had Danielle uren moeten oefenen, om met het gewicht van de nieuwe paraplu te kunnen werken. Nu zat alles echter op zijn plaats en tevreden gaf Danielle de doos mee aan een van de assistenten het circus.
‘Ben je klaar om te vertrekken?’ Fabian kwam glimlachend op Danielle afgelopen. Ze had hem niet meer gezien sinds gisterenavond. Toen ze bij de woonwagens aankwamen, had Danielle zich snel met een excuus uit de voeten gemaakt. Ook zonder om te kijken, wist ze dat Fabians zorgelijke ogen haar hadden gevolgd, tot ze in haar wagon verdwenen was.
‘Ik heb al mijn spullen, dus ik denk het wel,’ zei Danielle terwijl ze Fabians ogen opnieuw ontvluchtte.
‘Kan ik je nog ergens mee helpen?’
Danielle haalde haar schouders op. ‘De dozen zijn in orde, de wagon staat klaar. Ik denk het niet.’
Danielle wilde langs Fabian heen lopen, maar die hield haar tegen. ‘Hé, is alles wel oké?’ Danielle keek op, recht in Fabians bruine kijkers. Ze stonden bezorgd en vragend. ‘Maak je je nog steeds druk om de trapeze-act?’
Danielle zuchtte. ‘Nee, Fabian. Het is gewoon… Ik heb me compleet voor schut gezet bij je vader.’ Danielle kruiste haar armen ineen. ‘Ik had er niet vanuit mogen gaan dat ik… Dat hij mij de trapeze-act zou geven.’
Fabian schudde zijn hoofd. ‘Je dacht gewoon logisch na. Jij bent de enige artiest die in de hoogte werkt. Natuurlijk leek het vanzelfsprekend dat jij ook met de trapezes zou werken.’
Fabian glimlachte en legde zijn hand op haar schouder. ‘Het is niet jouw schuld. En geloof me, vader is het voorval al lang vergeten.’
Danielle sloeg haar ogen neer. Hoe zeer ze Fabians woorden ook waardeerde, ze had er zoals steeds een dubbel gevoel bij.
Fabian en zij waren van kindsbeen af goede vrienden geweest. Ze renden samen tussen de wagons, haalden kattenkwaad uit en vertelden elkaar alles. Maar toen Danielle ouder werd, zag ze de blik in Fabians ogen veranderen. Hij keek langer naar haar, leek meer aandacht te besteden aan haar lichaam en maakte vaak opmerkingen over haar uiterlijk. Danielle was er nooit zeker van geweest, maar soms leek het alsof Fabian meer wilde zijn dan enkel speelkameraadjes.
Ook nu, jaren later, vroeg Danielle zich af wat Fabian juist over haar dacht. Zag hij gewoon een vriendin, hetgeen Danielle zag als ze naar hem keek? De verlangende blik in zijn ogen verraadde vaak van niet, al had Fabian tot nog toe niets over zijn gevoelens gezegd. Danielle had echter genoeg aan haar vermoedens om een stap achteruit te zetten, waardoor Fabians hand van haar schouder gleed. Zijn blik leek even donker te worden, maar het was weg voor Danielle er zeker van kon zijn.
Fabian schraapte zijn keel en zei: ‘Je hebt trouwens niets om je zorgen over te maken; je zal een groot deel van de trapeze-act worden.’
‘Hoezo?’
‘Vader heeft Lilou gekozen als de ster. Maar hij wil dat jij haar aanleert hoe het moet.’
Danielle fronste. ‘Hoe dan?’
‘Je was erbij toen we de act zagen in circus Rosalia. Je weet dus hoe het eruit moet zien. Daarbij ben jij de enige die weet hoe zo’n hoogte-act verloopt.’
Danielle dacht over Fabians woorden na, terwijl ze samen terug naar de woonwagens liepen. Het was een hele verantwoordelijkheid, die Henry haar gaf. Zij zou de act vorm geven. Als het publiek de act niet goed genoeg vond, lag de schuld bij haar.
En toch was er geen haar op Danielles hoofd die eraan dacht om de taak niet aan te nemen. Ze zou misschien niet de ster van de act zijn, maar ze zou er een onlosmakelijk deel van worden. En dat was zoveel meer dan niets.
‘Het lijkt me een geweldige uitdaging,’ zei ze. ‘Ik doe graag mee. Kan je dat aan je vader doorgeven?’
Fabian knikte. ‘Doe ik. Kom, laten we iets leuks gaan doen. Het zijn onze laatste uren hier en ik ben niet van plan om die alleen in mijn wagon te spenderen.’