10

iemand klopte op de deur "Claire wil je me uitleggen waarom je zo reageerde" vroeg Marcus zijn kalme stem "ben je alleen" was mijn antwoord daar op "ja ik ben alleen lieverd" ik opende de deur en hij kwam binnen in een fractie van een seconde zat ik in zijn armen "Carlisle Cullen is de reden dat ik mezelf nog niet van kant heb gemaakt" als ik kon huilen had ik het gedaan hij aaide zachtjes over mijn haren en suste me "Marcus er is nog iets dat jullie niet weten" hij zweeg even "wat dan" ik nam een diepe zucht "mijn gave" hij leek verbaasd "je hebt een gave" ik had altijd bekend gestaan als de gave loze "ik kan iedereen aan wie ik denk doden als ik het wil maar daarna ben ik zwakker dan een klein kind als Caius dorst heeft, het duurt dan 24 uur voordat ik hem opnieuw kan gebruiken." hij zuchtte en trok me weer tegen zich aan "Claire dit is een gevaarlijke gave Aro kan als hij wil je hiervoor afmaken wat je ook doet laat hem je niet aanraken dan doe ik hetzelfde" ik knikte bang "ik denk dat je honger hebt of niet lieverd" weer knikte ik "kom mee naar mijn vertrekken dan zorg ik dat je kunt drinken" ik hield van Marcus hij was het meest meelevend van de Ouden en hij was de enige die mij echt begreep we waren beide onze geliefde kwijt geraakt maar ik was er overheen gekomen hij niet na de dood van Dymide was hij niet meer de vrolijke altijd lachende man hij was serieuzer en depressief geworden maar door zijn verlies begreep hij het als ik soms had weg getrokken op mijn kamer ik liet me meesleuren door hem en even later rook ik Heidi "per favore maestro e padrona 2 per ciascuno" ik likte langs mijn lippen en grinnikte padrona klonk goed in mijn oren maar ja wat verwacht je als je heel de Volturi onder de duim hebt