2 * 1

‘Wauw.’
Fabian stond in Danielles deuropening en keek met grote ogen naar het meisje voor hem. Ze had voor de gelegenheid een lange jurk aangetrokken en haar haren opgestoken. Danielle bloosde door het compliment. In de plaats van een bedankje, zei ze: ‘Je bent te vroeg. Wacht hier even, ik kom er zo aan.’ Danielle draaide zich snel om en liep naar de slaapkamer, waar ze haar tasje van het bed graaide. Haar moeder keek toe, met een afkeurende blik en haar mond vertrokken tot een streep. Ze hadden net een ruzie van formaat gehad, waarbij de harde woorden grotendeels van Danielles moeder kwamen. Ze wilde niet dat Danielle wegging. Iedere seconde die Danielle buiten het circus spendeerde, was een seconde te veel. Ze moest oefenen, mocht haar concentratie niet in het gevaar brengen. Een avondje ontspanning was helemaal uit den boze.
Danielle had zichzelf proberen te verdedigen, maar niets leek haar moeder te overtuigen. Uiteindelijk had ze haar mond gehouden en gewacht tot de storm van woorden ging liggen. Danielle had niet eens de tijd gehad om te vertellen met wie ze op pad ging - een factor die haar moeder zo mogelijk nog bozer zou maken. Danielle had nooit goed begrepen waarom, maar haar moeder had een enorme hekel aan de circusdirecteur en zijn zoon.
‘Tot vanavond,’ mompelde Danielle. Haar moeder gaf geen antwoord en snel liep ze de wagon uit, in de warme avondlucht. Fabian keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Heeft de draak je dan toch laten gaan?’
‘Na heel wat vuur te spuwen, ja,’ zuchtte Danielle. ‘Maar laten we alsjeblieft niet teveel over mijn moeder praten, ik wil nog een leuke avond hebben.’
Fabian grijnsde. ‘Dat moet je geen twee keer zeggen. Kom op, vader staat klaar om te vertrekken.’
Danielle zag inderdaad de circusdirecteur reeds bij zijn auto staan, waar hij vrolijk naar Danielle zwaaide. Ze stapten in en al snel liet Danielle haar moeder, de negativiteit en het circus achter zich.

Circus Rosalia, hun bestemming en grootste concurrent, stond opgesteld aan de rand van de stad. De enorme circustent oogde uitnodigend en samen met de rest van het publiek, liepen Danielle, Fabian en Henry naar binnen. Ze namen plaats op een van de houten tribunes en keken verwachtingsvol voor zich. Zo merkte Danielle bijna meteen op dat er geen touw in de nok van de tent hing. Geen touw en dus geen koorddanseres. Ze zei dit tegen Henry, die warm glimlachte. ‘Natuurlijk niet. Jij bent de beste koorddanser van het land. Ze weten dat je geen concurrentie kent.’
Voor de tweede keer die avond voelde Danielle haar wangen branden. Ze bedankte Henry en keek toen vlug weer naar het podium. Een razend enthousiast publiek kon ze met gemak verdragen, maar wanneer iemand haar zo persoonlijk complimenteerde, kreeg haar gezicht meteen dezelfde kleur als haar knalrode jurk.
Gelukkig konden ze niet teveel aandacht schenken aan Danielles gêne, want de voorstelling begon. Zoals traditie het schreef, kwam de circusdirecteur als eerste op het podium. Met een charmante grijns stelde hij de eerste act voor: de jongleurs. Danielle bedacht zich dat een knappe man was, maar dat Henry de rol van circusdirecteur stukken beter bracht.
De lichten gleden over het podium, de muziek begon en vanaf dat moment was er in Danielles hoofd geen plaats meer voor gedachten. De ene act na de andere ontvouwde zich voor haar en Danielle werd omver geblazen door alle pracht en praal. Het was jaren geleden dat ze in het publiek had gezeten, in plaats van achter de tent. Ditmaal hoorde ze niet enkel de geluiden van het publiek, ze maakte ze zelf ook. Ze hapte naar adem, klapte in haar handen en maakte verbaasde geluiden. Zo ging ze helemaal op in circus Rosalia en de verwondering die hij haar bood.
Danielles favoriete moment van allemaal was de trapezes. Misschien lag het aan de hoogte die haar zo bekend was, misschien lag het aan de prachtige muziek. Hoe dan ook: de act stal haar hart. Er hingen meerdere trapezes in de tent en de artieste sprong met het grootste gemak tussen ze door. In die kleine momenten, tussen de trapezes in, leek het alsof ze vloog.
Er kwamen nog verschillende acts na de trapezes, maar zowel de dierentemmers als de vuurspuwers konden Danielle niet meer bekoren. Het enige wat ze zag was de sierlijkheid van de artieste en de ongelooflijke kans om vrij te zijn.