5

"Claire Hawk neem ik aan" zei de man vleiend ik knikte maar hield mijn ogen op hem gericht hij glimlacht "ik neem aan dat je denkt dat we je komen vermoorden" ik knikte weer zachtjes mezelf klaar makend op mijn dood "dat is niet zo namelijk" ik was verbaasd door dit ik stamelde "w-wat doet u hier dan" weer lachte hij rustig "jou meenemen naar Volterra jij gaat bij ons wonen in het kasteel" ik slikte "waarom mij waarom niet 1 van de andere kinderen" hij glimlachte naar de man waarvan ik wist dat hij Marcus heette "omdat Marcus Caius en ik jou willen" ik zuchtte "ik ga akkoord op 1 voorwaarde" de man gebaarde dat ik door moest gaan "als ik mijn boeken mee kan nemen net als mijn piano stukken" hij knikte "wat voor boeken lees je" ik antwoorde in het Italiaans om indruk te maken "libri Greci" -Griekse boeken- hij glimlachte door mijn woordkeuze "dus je spreekt Grieks en Italiaans nog meer talen misschien" ik knikte enthousiast "ik spreek veel meer talen dan je kan voorstellen: Latijn Spaans Frans Schots en nog een hele hoop" hij leek blij te zijn "bello che una ragazza come te sia immortale" ik grijnsde "eindelijk iemand die mijn talen respecteert" hij liet me opstaan en pakte mijn hand "de anderen-hij wees naar de wacht- halen je spullen op jij gaat met mij en mijn broeders alvast mee naar Italië" ik knikte "trouwens doe dit maar aan" hij gaf me een gitzwarte mantel ik zat in gevecht met de gespen toen de blonde man behendig mijn handen weghaalde en hem zelf dicht deed ik zag wel dat een paar wachtleden jaloers naar de mantel keken "waarom kijken ze zo Aro" vroeg ik voorzichtig "de kleur van je mantel zegt dat jij een hogere rang hebt dan hun hoe zwarter hoe hoger" ik glimlachte zwaaide naar mijn vrienden en vertrok met mijn hand in die van Aro