2.12

Sascha Ralina Johnson

Wanneer ik wakker word, is dat van een kus op mijn lippen. Vervolgens nog een lieve, lichte kus op mijn wang.
'Wakker worden, Sas. Er komt zo iemand dat je kan ontbijten,' klinkt de aangename stem van Ashton.
Waarop ik mijn ogen open doe en is het tegelijk dat hij de gordijnen bij het raam open doet. Even knipper ik een paar keer tegen het licht dat naar binnen komt. 'Hoe laat is het dan?'
'Bij half negen,' antwoordt hij en komt hij weer naast mij zitten op de stoel. Nog altijd in dezelfde kleding van gisteren. Hij is dus niet weg gegaan. 'Gezien dat deze ring iets te groot is, denk ik wel dat ik je maat ken. Zal ik je verrassen met een gepaste ring of wil je er zelf een uitzoeken?'
Ik schud mijn hoofd. 'Doe het maar over en met een echte ring. Dan vergeet ik misschien dat je mij ten huwelijk gevraagd heb in het ziekenhuis.'
Het laat hem lachen. 'Niet een herinnering die je later wilt vertellen aan ons kind?' De lach bereikt zijn ogen door de glinstering erin. 'Of kinderen? Het liefst dat ik er twee wil in de toekomst.'
'Die toekomst komt al aardig dichtbij,' zucht ik en richt ik mij wat op in bed. 'Ik hoop dat ik vandaag naar huis mag.'
Daarop knikt hij. 'Liever gister dan vandaag. Je houdt niet echt van ziekenhuizen.'
'Jij ook niet.' Ik zie dat er iemand naar binnen komt in een verpleeg uniform.
'Goeden morgen miss Johnson.' Ze zet een dienblad op het nachttafeltje. 'Havermout met melk, foliumzuur pilletje en thee.' Ze kijkt naar Ashton. 'Als je wilt heb ik ook koffie?'
Dan schudt hij zijn hoofd. 'Ik denk niet dat zij dat kan verdragen. Thee is ook goed als dat mag.'
'Van mij wel,' knipoogt ze. 'Ik heb meer op mijn kar dan dat er patiënten zijn.'
Hij krijgt een kop thee en zelfs een kom met melk en cornflakes.
Daarna zijn we alleen en denk ik na terwijl ik mijn ontbijt op eet. 'Ash, dit is vast een vraag van de vele die volgen. Wil je het met huwelijkse voorwaarden? Je hebt zelf wat auto's, twee huizen, je prijzen, je instrumenten?'
Nu is hij degene die zijn hoofd schudt. 'Nee, gewoon delen. Maar wat denk je van een gezamenlijke rekening zodat we daar ons huis van kunnen betalen. Op die manier blijft jouw geld van jou en andersom.'
Iets wat mij verrast. 'Dus we delen wel de spullen maar niet het geld?' begrijp ik van hem. 'Wacht, dus je wilt dat we samen een huis zoeken? Ik heb net als jou twee huizen.'
'Wel de spullen maar niet het geld, klopt,' bevestigd hij dan. 'En we kunnen samen een huis zoeken voor ons als gezin. Je kan je huis in Malibu houden, een soort weekendhuis waar we meer privacy en rust hebben.' Hij drinkt van zijn thee. 'Behalve dat, jij hebt een grotere verzameling van auto's.'
'Blijft dat huis dan wel van mij?' wil ik weten. Het is het eerste huis dat ik vond hier in Malibu.
'Als je wilt, wel ja. Ons huis hier in de stad heeft hooguit een paar slaapkamers. Gezien hij niet de enigste blijft, zijn minstens drie slaapkamers wel handig. Buiten onze slaapkamer natuurlijk.'
Langzaam knik ik. 'Voorlopig is het wel genoeg.'
'Waar wil je dan wonen? Trek ik bij jou in of jij bij mij?' Hij zet zijn lege kom op de tafel naast hem. 'Samen een huis zoeken, zit er tussenin.'
Dat is anders een prima alternatief. 'En dan in de buurt blijven van Studio City en de Hills?'
'Wat mij betreft wel. Daar is het ten minste rustig.' Zijn hand ligt over de mijne en half over de ring die hij mij gegeven heeft. 'Ik kan wel bij jou blijven. Vooral omdat je Bailey en Pebbles nog hebt. Als je dan moeilijk uit bed kan komen, ga ik wel met hen lopen,' biedt hij aan met een glimlach.
Ik zucht diep. 'Ik moet het rustig aan doen en mag niet werken. Het is niet verplichte bedrust. Kom nou, anders kom ik haast de deur niet uit,' mokkend zak ik onderuit in bed. De verleiding is groot om mij onder de dekens te verstoppen. 'Je gaat mij toch geen dingen verbieden of wel? Dan wil ik dat nu gelijk weten.'
Grijnzend komt hij op de rand van het bed zitten. 'Pas als je zeven of acht maanden bent, niet eerder.'
Ik sla mijn armen over elkaar. 'Is dat een belofte of een waarschuwing?'
Hij denkt na. 'Allebei.'
Gelukkig voor hem dat de specialist dan binnen komt. 'Ik hoor dat je al ontbeten heb en dat is er niet uit gekomen?'
'Nee, ik heb nauwelijks last van de misselijkheid,' reageer ik.
De man knikt goedkeurend. 'Dan zie ik niet in waarom we je langer moeten houden. Ik regel wel de ontslagpapieren. Je mag je alvast aankleden.' Hij verlaat de kamer.
'Ik denk er nu aan om je op een andere dag een ring te geven. We hebben genoeg om over te praten. Je wilt weliswaar een ring accepteren maar je hebt mij nog niet alles vergeven,' legt hij uit.
Oh, dat is zeker waar. 'Dat zeker. Je hebt constant gezegd dat we alleen vrienden waren.' Ik ga uit bed en pak de weekendtas.
De blik in zijn ogen zegt genoeg. 'Ja, niet iets waar ik trots op ben. Dat zal elke keer weer hard aangekomen zijn.'
Ik trek mijn beha, zonder beugels, aan en staat hij zelf achter mij om het vast te haken. 'Behoorlijk, ja.' Het shirt volgt daarna en valt net wijd genoeg.
'Je hebt net een lief buikje.' Alsof hij mijn buik niet kan weerstaan, legt hij zijn hand erop. 'En dan ben je net tien weken?'
'Ja.' Ik kijk hem aan en zakt hij juist door zijn knieën. Om een kus op mijn buik te geven. 'Ash, ik wil mij aankleden voordat de specialist terug is.'
'Sorry.' Hij gaat weer normaal staan. 'Ga je gang.'

Ik haal weer opgelucht adem nu ik weer thuis ben. Wel word ik bijna gelijk omver gelopen door Bailey en Pebbles. 'Ja, ik heb jullie ook gemist.' Ik aai beide honden en voel ze aan mijn armen likken. Hopend op dat ze vast mijn gezicht mogen likken maar daar trek ik een grens.
Lachend geeft Ashton ook zijn aandacht aan de twee honden. 'Ze zijn zeker lief en aardig.' Bailey kroelt met hem. 'Dus we hebben dan gezin met twee honden en ons eerste kind op komst. Dat is voorlopig zeker wel genoeg?'
'Ja, zeker wel.' Ik ga overeind en zie ook Maleah, die in de keuken staat.
'Fijn dat je uit het ziekenhuis bent,' knikt ze.
Hij komt ook overeind. 'Ze moet het rustig aan doen en stress vermijden. Werken mag ook niet meer dus je zal meer doen dan anders.' Hij kijkt naar mij. 'Ik help ook waar ik kan,' beloofd hij naar mij.
Waarop Maleah haar schouders op haalt. 'Ik merk het vanzelf wel. In de vriezer vindt je bakken met eten. Een bak is een portie voor twee personen,' glimlacht ze. 'Iets wat ik ook straks op tijd ga doen voordat de baby er is. Je wilt niet aan koken denken als de baby elk moment kan gaan huilen.'
'Dat is inderdaad handig, maar dat zien we tegen die tijd wel,' is hij het met haar eens.
Alsof er nu al keuzes voor mij gemaakt worden. 'Kan wel zijn maar ik ga toch even naar Harry morgen. Weliswaar dat ik toch iets vanuit huis doe want ik kan niet gelijk alles aan hem overlaten.' Zoals zijn eigen verjaardag organiseren. Mijn gedachten worden onderbroken door de bel.
'Ik ga wel,' reageert hij vlug en doet de deur open.
'Hi,' komt Peyton binnen.
Gevolgd door Chloe en heeft ze Max bij zich. 'Fijn dat je weer thuis bent, schat.' Ze geeft mij een omhelzing. 'Morgen een afspraak en die heb je te lang uitgesteld, Sas. Ik trouw over tien dagen en jij hebt nog steeds geen jurk,' valt ze met de deur in huis.
'Hoe laat morgen?' wil ik weten en pak ik mijn telefoon erbij. Waar ik mijn afspraken in bij hou. 'Peyton, ik wil jouw hulp om dan wat te regelen voor Harry.'
Peyton kijkt mij nadenkend aan. 'Oh ja, ik weet het weer. Maar wanneer wil je dat dan doen?'
Chloe heeft haar telefoon gepakt. 'De afspraak is morgen om tien uur. Max is dan heel de dag bij Luke.' Haar blik gaat naar Max, die bij Ashton op schoot zit en snuffelt Bailey voorzichtig bij hem.
'Oké, stuur het adres en dan zie ik je daar wel.' Nu vind ik het nog geen probleem om naar buiten te gaan. Vooral omdat er nog niks te zien is aan mijn buik.
Chloe glimlacht even. 'Ash, praat met Luke over hormonen en dergelijke. Ze zal het je ongetwijfeld moeilijk gaan maken.'
Wat Peyton laat lachen. 'Chloe had een tijd dat ze niet naar buiten durfde te gaan. Dat zal Sas ook nog wel krijgen als haar buik gaat groeien.'
'Ik doe wat ik kan,' knikt hij en staat hij op met Max. 'Kom op, kleintje, we zijn in de minderheid.' Hij gaat naar het balkon, waar de deuren open staan. 'Je kan het hier niet zien maar ik woon in Studio City. En je vader en moeder wonen daar ergens,' wijst hij.
'Ik zie het wel gebeuren dat ik straks in de minderheid ben,' zucht ik met een hand op mijn buik.
De meiden grijnzen.
'Tja, vijftig procent kans. Het kan een meisje zijn maar ook een zoon. Wil je het weten wat het wordt?' Peyton krijgt een glas drinken van Maleah.
Ashton schudt zijn hoofd. 'Ik zou zeggen dat we dat pas besluiten als we de echo hebben en dat we het ook kunnen horen. Voor die tijd kan ze nog van gedachten veranderen.'
Waar ik mij omdraai naar hem toe. 'Ja, dat lijkt mij ook het verstandigste. Maar, over tien dagen trouw je. Twijfels?'
'Haha, daar heb ik geen eens tijd voor. We hebben Max nog, de laatste voorbereidingen en alles. Jouw jurk nog,' zucht ze diep. 'Misschien dat ik het pas benauwd krijg op de dag zelf.'
Peyton stoot mij voorzichtig aan. 'En wij moeten haar nog een vrijgezellenfeest geven. Wat in de komende week moet.'
'Geen gekke dingen,' komt Ashton er opeens tussendoor. 'Misschien een stripper maar dat kan ik niet tegenhouden. Luke heeft zijn vrijgezellenfeest over drie dagen...'
'Stripper toevallig?' wilt Chloe weten.
'We gaan naar een striptent,' vertelt hij lachend als hij Chloe's reactie ziet. 'Kom op, hij trouwt met jou en is ook volledig loyaal aan je. Dat wist je al want je hebt een zoon met hem.' Hij pakt de luiertas. 'Ik doe het wel.'
Nu glimlacht ze liefjes. 'Dank je, Ash.' Ze wacht tot hij uit de kamer is. 'Hem raak je van je leven niet meer kwijt, Sas.'
Wat Peyton beaamd. 'Dus hij heeft eindelijk het licht gezien? In feite hadden jullie al zeven jaar een relatie want corrigeer me als ik het fout heb maar toen hij met Briana was, ging hij ook met jou.'
'Waar is Candice?' vraag ik echter. 'Van haar heb ik niks meer gehoord.'
'Ze heeft ruzie met Mike gehad en is een week naar Sydney gegaan. Meer weet ik ook niet.' Peyton drinkt haar glas leeg. 'Volgens mij is Candice zo onzeker als maar zijn kan. Best vreemd want haar zelfvertrouwen zou juist omhoog moeten gaan omdat ze met Mike is, een paar maanden zelfs. Ze delen het bed dus ik snap het niet.'
'Als ik dat zo hoor, denk ik dat ze het liefst een confrontatie uit de weg gaat. Misschien dat ze daarom iedere keer weg is,' haalt Chloe haar schouders op. 'Een interventie regelen en haar daar op aanspreken? Weglopen is geen oplossing want het probleem blijft bestaan tot je er over praat.'
'Dat is zeker zo,' knik ik.