Hoofdstuk 4

Kyoto was heel anders dan Mt. Fuji. Ondanks dat het nog steeds heel erg omringd werd door bomen. Isabelle was er al helemaal van weg en was dan ook uitgebreid als toerist rond aan het kijken, al had het drie koppen koffie gekost om dat zo te krijgen. Kim liet haar maar lekker haar gang gaan, het had hun een week gekost om hier te komen met de voet en ze hadden een dag genomen om uit te rusten en dan de bus te nemen naar Fukuoka.
Kim zat op een bankje met haar tas tussen haar benen die afwezig heen en weer zwaaide. Ze was nog nerveus dat ze gevonden zouden worden en wilde eigenlijk het liefste wegwezen. Ze hadden al nieuws gekregen dat Gemini storm was verslagen door Raimon en het was nu dus de beurt aan Epsilon.
Ineens kwam Isabelle naast haar neervallen op het bankje en gaf haar een broodje aan.
‘Waar heb je dat nu weer vandaan.’ Vroeg ze aan haar vriendin en nam er toen een hap uit.
Isabelle haalde haar schouders op. ‘Bakker, was nieteens duur.’ Antwoordde ze en duwde toen zelf een broodje haar mond in.
‘Wanneer is de eerste bus morgen?’
Kim pakte het boekje uit haar tas. ‘Rond half negen.’
Isabelle trok een geïrriteerd gezicht. Ze had geen zin om zo vroeg op te staan maar ging er verder niet op zeuren. Ze wist zelf goed genoeg dat ze een groot mogelijke voorsprong moesten krijgen. Zeker met Epsilon die Cloister had uitgedaagd.
Na de kleine lunch besloten de twee nog een keer door de stad te lopen, en zo ver mogelijk bij de school vandaan te blijven, voornamelijk om een plek te vinden om te overnachten.
Isabelle was achteruit aan het lopen en enthousiast een verhaal aan het opdoen toen Kim haar ineens ruw terug trok zodat ze niet werd overreden door een bus.
‘Kijken voor je oversteekt.’ Riep ze verschrikt uit terwijl Isa aan het bijkomen was. ‘Basis verkeersregels!’
‘Wie rijdt er dan ook zo hard in het midden van de stad!’
Kim zuchtte alleen maar en liet Isabelle rustig dodende blikken naar de achterkant van de bus sturen terwijl ze zelf doorliep. Ze twee hadden niet door dat de bus tot stilstand was gekomen en er iemand uit stapte voordat hij weer verder reed.
Isabelle stopte ineens. ‘Hoeveel hebben we nog voor een nacht?’
‘Gezien we ook nog iets moeten regelen in Fukuoka is het niet heel veel wat we kwijt kunnen. Zeker als je zo door gaat met je Koffie verslaving.’ Kim gniffelde alleen maar toen haar vriendin haar quasi-beledigd aankeek.
‘Dames.’ De twee tieners schrokken op en draaide zich om met een vaart. Hun eerste gedachte was dat ze eindelijk waren gesnapt. Dit bleek helemaal niet van waar te zijn.
***
Kim was onder de tafel nerveus met haar handen aan het spelen. Na meer dan drie keer haar excuses aan te hebben geboden had ze eindelijk maar haar mond gehouden en had Isabelle het woord laten nemen.
‘En morgen zijn we van plan de bus naar Fukuoka te pakken om een grotere voorsprong op te nemen.’
Lina schiller knikte, de nieuwe coach van Raimon had ze gezien en was naar ze toe gekomen om uitleg te vragen, helaas hadden ze niet veel informatie kunnen geven. De enige die haar vragen zou kon beantwoorden waren heel misschien Xene en anders de personen die aan de touwtjes trokken. Daarna had het team hun coach opgezocht nadat ze bij Cloister vandaan kwamen, en hadden de schok van hun leven gekregen.
‘En wat zijn jullie daarna van plan dan?’ Het was de aanvoerder, Mark, die na het hele verhaal als eerste het woord nam.
Kim keek eindelijk op. ‘We willen daar blijven tot het veilig genoeg is om naar Tokyo te gaan, het is een grote stad. Makkelijk om in te verdwijnen.’ Legde ze zachtjes uit.
Een van hun verdedigers, Tori, sprong op. ‘Maar als jullie het er niet mee eens zijn, waarom roepen jullie Epsilon dan niet terug?’
Isabelle keek haar doordringend aan. ‘Wij gaan niet over wie wat doet, we krijgen orders en die moeten we uitvoeren. Verder kunnen we niets doen. Anders hadden we dat allang gedaan en zaten we hier nu niet te vluchten voor iedereen die ook maar wat met Alius te maken heeft.’ Kaatste ze net zo hard terug. Kim gaf haar een schop. Ondanks dat het de waarheid was, mocht het iets minder kattig.
‘En wat als het jullie niet lukt om naar Tokyo te komen?’ De twee meiden keken op naar een van de aanvallers, het was een nieuwe speler, een die ze in Hokkaido hadden opgepikt en hen had geholpen met de wedstrijd tegen Gemini Storm, Kim dacht dat zijn naam Shawn was.
Kim schudde haar hoofd en nam een diepe zucht. ‘Daar denken we liever niet aan, we gaan het gewoon halen.’ Ze zag hoe Isabelle een rilling kreeg, ze hadden blijkbaar dezelfde gedachte.
Een van de meisjes, Celia, keek naar Lina. ‘Coach? Kunnen ze niet met ons meereizen.’
‘Ik dacht het even niet!’ Kevin was omhooggeschoten. ‘Straks is dit ook een of ander plannetje van ze!’
‘Rustig aan, Kevin.’ Het was Nathan die hem terugtrok, meerdere mensen in het kleine café staarde in hun richting door de uitbarsting. ‘Het lijk me niet dat ze hierover zouden liegen.’
‘Je gaat me toch niet vertellen dat jij ze vertrouwd?!’ Kevin negeerde het feit dat hij alleen maar luider.
Nathan zuchtte en ging er rustig op in. ‘Dat zeg ik niet, ik zeg alleen dat ik niet kan zien wat ze met liegen zouden bereiken.’
Kim gaf hem een klein glimlach, kwam toen rustig omhoog uit haar stoel en draaide zich naar de andere jongen toe. Kevin deed een stap achteruit, bang dat hij haar had kwaad gemaakt. Kim aan de andere kant boog alleen maar. ‘Het spijt me echt voor de acties die zijn genomen en als ik ze terug kon draaien zou ik dat doen. Helaas kan ik alleen maar mijn excuses aanbieden.’
‘Ehm. Ik, ehrm.’ De jongen wist niet hoe hij hierop moet reageren.
Voordat Kevin nog verder kon gaan ging ze weer recht staan en draaide zich om naar Celia. ‘En het lijkt me geen slim plan als we jouw offer aannemen. Het zal jullie alleen maar meer problemen opleveren dan jullie al hebben.’
‘Maar wij zijn met vijftien, en jullie zijn met z’n tweeën.’ Gaf Tori als tegenargument.
Isabelle stond ook op. ‘Jullie hebben al genoeg problemen.’
Het was nu dat Lina haar gedachten liet horen. ‘We spelen vanmiddag tegen Epsilon.’ De twee meiden keken verbaast op en Kim trok langzaam wit weg. Ze hadden wel verwacht dat het langer zou duren.
Jude knikte, hij zag waar de coach heen wilde. ‘Als jullie plan was morgenochtend te gaan dan hebben ze jullie al gevonden.’
‘En ik zou jullie twee graag zelf in de gaten willen houden.’
***
Kim snapte wel waar Lina en het team vandaan kwamen. De twee meiden zaten in het busje van Raimon met Nelly die was achtergebleven zodat iemand hen in de gaten kon houden. Ze konden de wedstrijd zien op een scherm voorin de bus. De indeling van Raimon was niet helemaal opgesteld zoals gewoonlijk. Er zat een jongen in de Verdediging die allebei de meiden nog nooit hadden gezien en hierdoor was Nathan voorin het veld gezet.
De wedstrijd verliep soepel. Tenminste voor hoe soepel een wedstrijd kon lopen tegen mensen die op praktisch extra sterke steroïde liepen. Raimon had een sterke verdediging met Tori Jack en Bobby helaas was Epsilon strategischer. Ze deden hun best om Kevin en Shawn, twee beste aanvaller die Raimon had, bij de bal weg te houden.
De drie meiden in de bus zaten in stilte in de bus naar de wedstrijd te kijken toen er ineens een knal tegen de bus aan.
‘Wat was dat?’ Isabelle keek naar buiten maar leek niets te kunnen vinden.
‘Vast een vogel.’ Opperde Nelly, maar direct daarna kwam er nog een knal. ‘Ik ga wel even kijken. Jullie twee blijven hier zitten.’
Kim en Isa knikte en lieten het meisje haar gang gaan. ‘Ik vertrouw het niet helemaal.’ Mompelde Kim zodra de deur dicht viel.
Isabelle knikte terwijl ze afwezig een achtergebleven voetbal tussen haar benen heen en weer aan het tikken was, haar blik weer op de wedstijd gericht. Ineens merkte ze iets op.
‘Ligt het aan mij, of speelt Epsilon een stuk zwakker dan normaal?’ Vroeg de Blauw-harige tiener aan haar vriendin.
Kim focuste zich weer op het beeldscherm en zag waar Isa op doelde. Beide teams waren eigenlijk ongeveer even sterk. Ze opende haar mond net om te antwoorden toen er een schreeuw kwam van buiten. De twee meiden sprongen op en gingen snel naar buiten.
Het eerste wat ze zagen was dat de schreeuw afkomstig was van Nelly. Ze werd aan haar pols vastgehouden door twee mannen in pak.
‘Hey!’ riep Kim om hun aandacht te krijgen. ‘Het is ons die jullie zoeken, laat haar gaan!’
Een van de twee kreeg een grijns maar ze maakte geen aanstalten om Nelly los te laten, maar het was deze afleiding die ze nodig had. Het meisje schopte een van de twee en omdat die los liet wist ze de andere een stoot te geven en rende toen naar de andere twee.
Isabelle reageerde als eerste en trapte de voetbal die ze had meegenomen de bus uit zo hard mogelijk richting de twee mannen en raakte eentje volop in zijn gezicht.
‘Rennen.’ Kim hoefde het eigenlijk geen twee keer te zeggen. De drie maakte dat ze wegkwamen.
‘Waarheen?’ Riep Isabelle die voorop rende.
Nelly wist te antwoorden. ‘Cloister, ze zullen niets durven als we met meerdere zijn.’
Ondanks dat Kim het geen goed idee vond hadden ze geen keuze. Als ze dan moesten kiezen voor een plek waar ze gevonden zouden worden dan liever iets met wat meer back-up.
Zodra de drie boven aan de trap naar de school stonden durfde ze pas om te kijken. De twee mannen stonden onder aan de trap maar maakte geen pogingen om naar binnen te komen.
‘Laten we maar naar de rest gaan nu we hier toch zijn.’ Opperde Nelly buiten adem.
Beide groepen waren verbaasd toen de drie bij het veld aan kwamen. Het team omdat ze hadden verwacht dat de meiden nog in de bus zaten en de meiden omdat Epsilon was verdwenen. Het enige signaal dat ze er ooit waren geweest was een zwarte streep op het midden van het veld.
Nelly was degene die uitlegde wat er precies was gebeurd bij de bus, en Lina legde uit wat er op het veld was gebeurd.
‘Weten jullie wat Dvalin bedoelde met “Als jullie dan nog leven?”’ vroeg Jude de twee meiden.
‘Nee.’ Antwoordde Kim eerlijk. ‘Ze hadden deze stunt al nieteens mogen flikken. Zomaar weg gaan tijdens een wedstrijd.’
De stilte die volgde was snel onderbroken door een enorme dreun van een object die een van de torens van de school raakte. Het was een Hissatsu schot en het kwam recht op hen af met een snelheid die het bijna onmogelijk maakte om te reageren.
Kim kreeg het voor elkaar snel omlaag te duiken en haar voet over de grond te halen in een halve cirkel.
‘Spatial Barrier!’ De voetbal knalde keihard tegen het schild aan dat nu tussen Raimon en de bal stond. De tiener knarste haar tanden om de energie in stand te houden. Er zat een enorme kracht achter dat schot gelijk aan een ketting van de beste schoten van Genesis en het was te zien aan de enorme witte vuurbal die het nu eigenlijk was.
De bal duwde door tegen haar barrière tot het punt dat er kleine barsten in begonnen te komen en ze merkte dat er onregelmatigheden in de beweging kwam door de schade die het object opliep.
‘Hij gaat afwijken!’ een paar seconden later vloog hij inderdaad de linker kant op, al was hij al een enorm stuk afgeweken.
Kim had verwacht dat het Isa zou zijn die de rest zou doen maar het waren Jude en Kevin die samen de bal richting het doel schoten, waar de bal eindelijk tot stilstand kwam.
‘Mooie redding.’ Zuchtte Kim iets wat buiten adem toen ze zich achterover liet vallen om even bij te komen. Ze had al bijna drie weken niet meer getraind of iets in die richting dus dit had haar iets meer uitgeput dan normaal. Ze merkte ineens een hand voor haar gezicht en zag Nathan naast haar staan. Ze nam zijn hand aan en hij trok haar met gemak omhoog.
‘Wat was dat voor een schot!’ Het was het nieuwe lid van het team, Scotty, die die vraag stelde.
Isabelle keek naar de na-rokende bal in het doel. ‘Iets zegt me dat die voor ons bestemd was.’ Kim knikte instemmend.
‘Dat is dan geregeld.’ Zei Mark waardoor alle aandacht naar hem ging. ‘Het is veiliger als jullie met ons meereizen.’