Hoofdstuk 3

‘Kan je niet gewoon wegwezen hier.’ Snibde Kiburn. Het normaal kalme meisje begon haar geduld nu echt te verliezen.
‘En waarom zou ik?’ het antwoord van Xene. ‘Ik weet dat jij en Bellatrix weg zijn geglipt om naar Gemini te gaan kijken, wees blij dat ik jullie niet aangeef.’
‘De enige reden dat je ons niet aangeeft is omdat je weet dat Bellatrix ons er zo uit kan praten.’
Xene kneep zijn ogen samen, ook hij was zijn kalmte aan het verliezen. ‘Ik heb je al een penalty gegeven door je niet te laten trainen, ik kan je altijd naar je kamer verbannen.’
Kiburn nam een diepe adem door haar neus en draaide zich om. ‘Veel plezier ermee.’ Snoof ze en stormde toen de training zaal, blij dat niemand naar hun stond te luisteren.
Ze was nog tegen zichzelf aan het mompelen toen de deur van haar kamer dichtsmeet, en hierbij Bellatrix wakker maakte.
De blauw-harige tiener schoot verschrikt op uit haar bed. ‘Waar was dat goed voor?’
‘Niets.’ Was het enige antwoord wat werd gegeven terwijl Kiburn haar op haar bed liet neerzakken in kleermakers zit. Ze gaf Bellatrix een geamuseerde blik. ‘Als je toch wakker bent zou ik wat aan je haren gaan doen.’
Als blikken konden doden dan was Kiburn in vlammen op gegaan waar ze zat voordat Bellatrix alleen maar haar deken weer over haar hoofd trok en haar vriendin mompelend begon uit te schelden.
De verdediger liet alleen maar een geamuseerd lachje horen en deed toen haar oortjes in met de radio aan, zo kon ze zonder dat iemand het merkte de stappen van Raimon volgen.
Ze vond deze hele situatie maar niets, al die vernietiging en verwondingen. Ze had al meegekregen dat een aantal van de spelers van Raimon in het ziekenhuis lagen door hun en dat gaf een zuur gevoel in haar maag. Wat ze deden klopte gewoon niet.
Halverwege zette ze het bericht weer af en gooide de kleine radio aan de kant. Hij belandde met een klap op de grond en Bellatrix liet weer een grom horen.
Kiburn perste haar lippen en liep toen maar weer naar buiten, misschien zou wat frisse lucht haar hoofd legen.
Helaas werkte het niet.
***
Kiburn trok haar knieën verder omhoog. Zoals hij had gedreigd, had Xene haar naar haar kamer verbannen omdat ze naar buiten was geglipt. Ze voelde zich nutteloos. Ze zat hier vast en het enige wat ze kon doen was naar de radio luisteren en het was allemaal slecht nieuws. Het maakte haar gek. Nummers van mensen die in het ziekenhuis belandde, meer scholen die werden verwoest. De president die was gekidnapt en het werd alleen maar erger. Ze voelde de grip die haar handen op haar benen hadden alleen maar sterker worden.
Wanneer zou het de beurt van Genesis zijn om verwoesting te brengen. Wanneer zou zij het zijn die mensen het ziekenhuis in brengt. Het zou niet lang meer duren.
Het duurde even voor ze doorhad dat er een traan over haar wang rolde. Kiburn nam een diepe adem en probeerde haar rust te herpakken. Het duurde een paar minuten maar ze kreeg haar ademhaling weer onder controle.
Nu drong het ook binnen dat ze dit helemaal niet wilde. Voetbal was ooit een passie die ze deelde met iedereen in het weeshuis, en die passie was nu in een wapen veranderd. Ze wist ook waarom dit met hen gebeurde, niemand zou opkijken als wezen ineens verdwenen, er was geen familie die hun zou zoeken. Dat was helaas de waarheid.
‘We zijn achtergelaten kinderen. Wat aan ons is niet ongelukkig.’ De stem van Janus van vijf jaar geleden kwam op in haar gedachte. Het was de enige keer dat ze de altijd vrolijke jongen zo had horen praten. Natuurlijk had Bellatrix hem een klap verkocht met een krant.
Ze trok haar knieën weer dichter tegen zich aan toen er een ideetje in haar achterhoofd aan kwam zetten. Ze wilde niets met dit te maken hebben, maar ze wist niet of ze dat ook wel aandurfde. Het zou in ieder geval een hoop plannen zijn om ervoor te zorgen dat niemand wat door zou hebben.
***
‘1, 2, ,3 en 4’ mompelde Kiburn tegen zichzelf zodat ze de maat van de passen bij kon houden. De muziek knalde luide door haar oortjes die onder haar shirt zaten zodat ze die niet uittrok en ze hield zichzelf in de gaten in de lange spiegel voor haar. Haar haren waren in een paardenstaart gebonden waardoor alle krullen loshingen in plaats van in twee grote krullen. Af en toe gingen haar ogen naar de grote tas die ze onder haar bed had verstop. Ze had het moment nu al een aantal dagen uit lopen stellen, maar wist dat als ze weg wilde komen voor alle Hell losbrak dat ze snel moest zijn.
Ze zat net midden in een draai toen ze zichzelf stopte, ze was er niet bij met haar hoofd en kon zich dus ook niet focussen op de choreografie. In plaats daarvan friste ze zichzelf snel op en kleedde zich om. Ze liet haar haren in haar staart zitten, aangezien ze geen zin had om alles opnieuw te stijlen. Ze trok snel een paar cargo-jeans aan een sport-bh met haar begrenzer erover en oversized croptop aan, gezien ze toch haar tenue niet meer aan zou trekken. Ze trok haar tas onder haar bed vandaan en checkte nog een keer de inhoud. Kleding, zo’n 300 euro, het scheelde dat ze haar zakgeld eigenlijk nooit had uitgegeven, 5 euro per maand en dat voor 5 jaar lang. Ze had ook een klein voorraadje lang houdbaar eten weten te krijgen uit de keuken. Ze zuchtte en trok de rits weer dicht.
Kiburn zuchtte en deed haar telefoon en oortjes in een van de zijvakjes en pakte het mesje om het bandje van haar tracker door te snijden. Haar ogen gleden naar de klok. Ze had nog een uur voordat genesis klaar zou zijn met trainen. En nog een uur om een voorsprong te krijgen, het was nu of nooit.
***
Bellatrix kwam eerder terug van de training dan dat ze had gedacht. Ze gooide de deur met een knal open en fronste toen ze zag dat het light uit was. Ze knipte het snel aan en keek om zich heen. Kiburn was er niet.
‘Da’s ook vreemd.’ Mompelde ze in zichzelf en keek toen in de badkamer. Ook niets.
Toen viel haar oog op het bed van haar beste vriendin. In het midden lag haar tracker en een briefje. Ze scande het even snel over en trok toen wit weg.
Zo snel als ze kon rende ze naar buiten.
***
Kiburn was ongeveer halverwege het bos en liep nu eindelijk rustiger. Ze had het eerste uur alleen maar gerend en was nu even een beetje aan het bijkomen en de spieren in haar benen rust te geven. Ze voelde zich schuldig dat ze zo was weggegaan maar anders wist ze dat ze zou worden tegengehouden.
De wind waaide rustig door haar paardenstaart en gaf haar hele omgeving een rustgevend gevoel. Er waren geen wolken in de donkere lucht waardoor alle sterren goed te zien waren.
Ineens hoorde ze voetstappen, takjes die braken onder het gewicht van een dier of een persoon. Maar voordat ze kon reageren was kwam er al iemand uit de bosjes geschoten en had haar pols vastgepakt.
Het was Bellatrix, ze was buiten adem en was half voorovergebogen om bij te komen. De twee meiden stonden voor een paar minuten in stilte totdat de blauw-harige tiener was bijgekomen.
‘Wat denk jij wel niet dat je aan het doen bent!’ riep ze uit. ‘Je komt in de problemen met dit soort stunten! Nog ergere problemen dan je nu al hebt!’
‘Be-‘ Nee! Denk eens even na!’ Bellatrix gaf haar vriendin geen kans om te antwoorden, haar stem overslaand naar schreeuwen. ‘Dit lost toch helemaal niets op! Xene gaat je straffen alleen maar erger maken als hij erachter komt dat je weg bent geslipt! Is dat som-‘
‘ISABELLE.’ Bellatrix deinsde achteruit alsof ze geslagen was bij het horen van haar echte naam na vijf jaar. Nu keek ze Kiburn echt goed aan. Haar handen ge-vuist en aan het trillen, ze had haar hoofd naar beneden hangen en ze kon tranen zien rollen over haar wangen. Haar schoudertas was ergens op de grond gevallen en lag nu vergeten tussen hen in.
‘Ik wil dit allemaal niet.’ Begon ze zachtjes. ‘Al die vernietiging en verwondingen, en we moeten het maar leuk vinden?’ Ze keek haar vriendin aan, tranen in haar ogen. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet.’ Ook haar stem verhief zich nu. ‘Als dat de enige manier is om hier te blijven, ga ik liever weg!’
De stilte viel tussen de twee vriendinnen, alleen de haperende ademhaling van Kiburn was af en toe te horen terwijl ze zich probeerde te kalmeren.
Kiburn keek verbaast op zodra ze ineens een hand voor haar gezicht zag. Isabelle had haar tas van de grond afgehaald en reikte die naar haar uit. Ze pakte hem voorzichtig aan en hing hem toen aan haar schouder.
‘Het spijt me.’ Mompelde de blauw-harige tiener. ‘Ik had niet door dat je je zo voelde.’
‘Isa-‘ Ze schudde haar hoofd en keek Kiburn aan.
‘Kim, Wil je hier wachten op me? Alsjeblieft? Ik beloof dat ik niemand zal halen.’
Kim knikte alleen maar en Isabelle deed een paar stappen achteruit voordat ze zich omdraaide en toen wegrende.
Halverwege het wachten was Kim maar tegen een boom aan gaan zitten en was naar de lucht gaan kijken. Uiteindelijk hoorde ze de voetstappen van iemand die terugkwam en keek op.
Isabelle had zich omgekleed, niet langer in haar tenue maar nu gekleed in een zwarte joggingsbroek met een shirt onder een sportjacket. Ze kon de begrenzer net zien onder de rits. Maar wat haar het meest opviel was de rugzak die ze nu over haar schouder had hangen.
‘Isa-‘ Kim kon niet uit haar woorden komen.
‘Je denkt toch niet dat ik je in je eentje laat gaan? Je bent mijn beste vriendin en als je je echt zo ongelukkig voelt daar dan ga ik je niet dwingen om terug te gaan.’
De magenta-harige tiener voelde de tranen weer opkomen en Isabelle sloeg haar armen om haar vriendin.
Ze stonden zo voor een paar minuten voordat Kim een stap terug deed, eindelijk een beetje gekalmeerd.
Isabelle gaf haar een grijns ‘Klaar om te gaan?’ Vroeg ze en haakte haar arm in die van haar vriendin.
Kim knikte. ‘Ja.’
En met dat liepen de twee meiden verder door het bos.