Part 12.

‘Lieverd, misschien kun je het beste onder de douche stappen of andere, warmere kleren aantrekken,’zegt Denise tegen me. Ze kijkt me in mijn ogen, zodat ze contact maakt. ‘Je rilt helemaal en krijgt al wat blauwe lippen.’
‘Ja.. Ja, een douche zou fijn zijn,’mompel ik, in mezelf gekeerd.
‘Wat had ik nu gezegd over een longontsteking of verkoudheid,’moppert Denise. Maar ik vind het niet erg. Het voelt goed. Ik voel me eigenlijk een klein kind, maar de warmte en liefde die ik ervoor terug krijg is fijn. Die ben ik niet gewend te krijgen.
Mijn ouders komen morgen, denk ik als ik mijn natte broek uit trek op mijn hotelkamer. Ik vind het fijn, maar ook een beetje eng. ik ben bang dat ze moeilijk gaan doen. En het gezin dat ik met de Jonas familie vorm, gaan verstoren. Dat ze weer gaan zeuren over dat ik naar huis moet komen. Dat ik school af moet maken en dat ik aan mijn toekomst moet denken. En als ze me dan thuis hebben, dan zullen ze me het naar mijn zin proberen te maken met cadeaus. Teveel cadeaus en te groot.
Ik ben eindelijk van ze losgekomen, doordat ik ze heb kunnen overtuigen van Nick. Van Nick en zijn familie en zijn leven. Dat het veilig was en goed was voor mijn carrière.
Ik hoop dat ze me nu laten waar ik ben. Dat ze zien dat dit mijn plaats is. En dat ze eindelijk zien hoeveel ik van Nick hou. Dat ik ze kan overtuigen dat ik het leven overleef dankzij Nick en zijn familie. Dat het juist beter is als je niet alles hebt, maar wel liefde.
Ik draai aan de kraan, zodat het water de juiste warmte heeft. Ik voel met mijn hand voor de juiste warmte. Als ik er onder stap sluit ik mijn ogen. Ik laat me leiden door de warme stralen die over mijn huid glijden. Eerst krijg ik er kippenvel van, maar langzamerhand warm ik op. ik ga met mijn hoofd onder de straal en laat mijn haar nat worden. Ik probeer me te ontspannen.
Langzaam glijdt er een warme traan over mijn wang. Hij glijdt mee met het water en verdwijnt in het doucheputje. Samen met alle andere druppels. Een volgende traan volgt.
Ik schudt mijn hoofd en open dan mijn ogen. Het water prikt in mijn ooghoeken en nog een traan vloeit over mijn wang. Hij mengt zich in een straal van water, langs mijn borst, over mijn buik, over mijn dijbeen, kuiten, langs mijn tenen, op de grond.
Ik ga met mijn handen langs mijn gezicht. Wrijf kort in mijn ogen en tast mijn huid af met mijn vingertoppen.
Ik weet dat ik bang ben. Bang voor mijn eigen ouders. Bang, omdat Nick er niet bij is..
Ik was mijn haar en lichaam en kijk hoe het schuim langzaam opgeslurpt wordt. Daarna blijf ik lang onder de warme straal staan. Het geeft me een fijn gevoel niet te weten waar het water ophoudt en mijn huid begint. Op den duur begint het water lauw aan te voelen en doe ik de kraan uit. Waarschijnlijk heb ik er langer dan drie kwartier onder gestaan. Maar mijn gedachten zijn verwaterd en tuimelen niet meer zoveel door elkaar als ervoor. Gelukkig.
Terug in mijn hotelkamer zoek ik in mijn koffer, die ik onder mijn bed vandaan haal, naar mijn zwarte trainingsbroek. In de kast vind ik nog een effen shirtje met lange mouwen. Ik borstel mijn natte haren en wrijf dagcrème op mijn gezicht. Misschien lijkt het nu weer redelijk.
Ik begeef me weer naar de anderen. Langzaam beginnen mijn gedachten weer te rollen.
De tv staat op het kanaal waar om het half uur informatie over de aanslag wordt gegeven. Niemand let er al meer op.
‘Vind je het echt goed dat je ouders komen?’vraagt Kevin aan me.
‘Ja, eigenlijk wel. Ik heb gevoel dat dit een kans is voor hen om zich te bewijzen. En, in deze situatie heb ik toch mijn ouders een beetje nodig.’
‘Dat is waar. Ik hoop voor je dat ze het door krijgen.’ Kevin kijkt me aan.
‘Ik heb het vermoeden dat het wel goed komt.’ Mijn stem klinkt mistroostig. Ze hebben zestien jaar vergald, maar het blijven mijn ouders en ik weet dat ik te zwak ben om ze het niet te vergeven.
Ik denk aan de periodes dat ik dan van hier weer naar huis moest. Het was altijd een ramp. Het afscheid nemen van deze grote, liefdevolle familie, was altijd zwaar. Terug naar een klein paleis met designer spullen, zalen van kamer, feestjes, gala’s en allemaal cadeautjes om het goed te maken.
Het afscheid nemen van Nick was elke keer weer zo onverdraaglijk dat ik bang was dat ik het niet zou overleven. Maar met de verplichtingen thuis werd ik belemmerd om teveel aan hem te denken.
Dit was mijn kans. Dit is mijn tour. Onze tour.
Eindelijk lieten mijn ouders me gaan om mee te gaan op tour. Eindelijk hadden we ze overtuigd dat ik braaf voor school bezig zou zijn, zolang ik maar mee mocht. Eindelijk had ik het gevoel meer en meer te leven. Niet alleen meer in de vakanties.
Nu leefde ik met Nick en alles wat daarbij hoorde. En het was heerlijk. Maar het gaat nu al mis.

Ik hef mijn hoofd op als ze het op tv over de vermisten hebben. Joe en Danielle zitten naast me op de bank.
Ik sla een hand voor mijn mond als er een foto van Nick op tv komt.
‘Wat?’Joe kijkt ongelovig en doet de tv harder.
‘Er zijn geen verdere berichten over de vermisten. Er is enkel vandaag duidelijk geworden dat één van die vermisten, popster Nick Jonas is. de jonge superster is als vermist opgegeven gisteren, bevestigt de politie. Vandaag was zijn familie op eigen houtje op zoek naar hun dierbare. De paparazzi kreeg de familie opeens in het oog en zag dat er maar één persoon ontbrak. Norah Tuckers zijde was niet compleet, zoals hij normaal wel altijd is, als Nick er is. Er is nog geen enkele verdere duidelijkheid over deze situatie en Nicks spoor.’
Mijn ogen zijn groot en ik staar naar het scherm. Iedereen staat versteend rondom ons, ogen op de tv gericht.
‘Die vervloekte paparazzi,’scheldt Kevin.
‘Waarom kunnen ze nooit..’ Joe schudt zijn hoofd. ‘Ze moeten zich een keer met hun eigen zaken bezig houden.’
‘We kunnen er niets aan doen jongens. De waarheid was toch wel boven gekomen. Hoe pijnlijk het ook is,’zegt Paul wijs en vaderlijk.
‘Alle fans,’denkt Amy hardop.
Ik kijk haar aan. ‘Dat wordt nog wat,’mompel ik tegen niemand in het bijzonder.
‘Het lijft afwachten,’zegt Denise enkel en loopt hoofdschuddend weg.
Ik zucht. Ik weet dat het afwachten is. Maar ik word er zo rusteloos van.