2.11

Sascha Ralina Johnson

Ik glimlach wat als ik de mail lees van William. Hij heeft het er nog over zijn afscheidsfeest.
'Sascha.' Lilah komt mijn kantoor in en kijkt ze naar Harry's kantoor. 'Gezien het afscheidsfeest en benefiet gala een groot succes waren, komt Spencer met het voorstel of jij het verjaardagsfeest van Harry wilt organiseren.'
Ah, daarom keek ze naar Harry. 'Wanneer is hij ook alweer jarig?' Ik kijk naar de rechterhoek van mijn computer. Zevenentwintig november. Bijna december. Gaat snel. Aan de andere kant, mijn buik bewijst dat de tijd doorgaat want ik heb een lief buikje. Ten minste, zo noemt Chloe het en maakt ze een foto elke week. Progressie foto's van mijn buik. Het heeft wel wat.
'Twaalf december,' herinnert ze mij.
Dat is een dag na mijn echo. Dan ben ik echt twaalf weken zwanger. Tot nu toe weten alleen Maleah, Andy, Chloe en Luke ervan. God, Chloe heeft een week geleden het voor elkaar om mijn diepste geheim te horen. 'Ik doe wat ik kan.' Tot mijn grote ergernis voel ik een lichte kramp. Oh nee. Nee, nee, nee! Niet nog een keer. Ik doe het al rustig aan. Verdomme, ik werk zelfs tot vier uur. Ik eet gezonder, geen alcohol meer, geen koffie meer. De koffie mis ik wel het meest.
'Wat is er?'
Shit. 'Het gaat wel over.' Dat hoop ik echt. Het laatste dat ik wil, is dat ik de rest van de zwangerschap in bed door moet brengen. Weer twijfel ik om het iemand te vertellen. Nee! Wat als het weer een miskraam wordt? Ik bid zelfs dat dat niet gebeurd. Het is de reden waarom haast niemand er iets van weet. Ik zou het zelf niet eens trekken als ik opnieuw de baby kwijt raak. 'Ga zitten,' zeg ik dan en verras ik mijzelf.
Iets wat ze zwijgend doet.
'Ik wil wel dat je het stil houdt. Helemaal voor Harry,' begin ik. Ergens wil ik dat iemand het hier ook weet. Dan snapt ze ook waarom ik meer werk delegeer. 'Ik ben zwanger. Tien weken, bijna elf weken.' Ik schud mijn hoofd. 'Niet onderbreken, je bent een van de weinige die dit weet. Eerst wil ik de twaalf weken bereiken voordat ik het Harry vertel. Dan weet je ook waarom ik iets minder doe en eerder naar huis ga.'
Ze knikt en glimlacht. Waarvan de glimlach haar ogen bereikt. 'Leuk voor je, en ja, ik begrijp waarom je nog even wilt wachten.'
'Dank je, echt, niemand mag het nog weten,' herhaal ik nog een keer.
'Snap ik, ga ik te ver als ik vraag wie de vader is?'
Nu knik ik. 'Ik heb het hem nog niet eens verteld.' Iets wat ik niet eens durf want dan moet ik hem onder ogen komen. Hij zit hier niet op te wachten. Om al vader te worden. Weer voel ik kramp. 'Bel Andy voor me, de kramp gaat niet weg.' Ik hoest even maar de kramp is een soort pijn dat ik mijn arm om mijn buik leg. Tegelijk is het alsof de lucht uit mijn lichaam is, dat ik hap naar adem.
'Sascha.' Andy trekt mij omhoog uit mijn stoel. 'Ziekenhuis?'
Met tegenzin knik ik. 'Ja.' Ik vertrouw het niet eens meer. Tranen vullen mijn ogen bij het idee dat ik mogelijk mijn tweede kind verlies. 'Lilah, bel Maleah en zeg dat ze mijn weekendtas naar...'
'Direct.' Lilah maakt zich uit de voeten.
Andy pakt mijn tas nog en loodst mij van de lift naar de auto in de garage.

Ashton Irwin

Het zit me nog steeds niet lekker dat ik Sascha niet meer kan zien. Hoewel ik weet waar ze woont, is ze negen van de tien keer niet thuis. Alleen 's avonds maar ik kom niet verder dan de voordeur omdat Maleah mij weg stuurt. Ik hoop echt een keer weer met haar te praten. Mijn gedachten worden verstoort door mijn telefoon die over gaat. Luke, staat er in het scherm. 'Luke...'
'Ash, luister, ik ga je iets vertellen wat je niet leuk vindt. Sascha ligt in het ziekenhuis,' begint hij en op een toon dat ik er mogelijk geen woord tussen zou krijgen. 'Ik fluister iets omdat ik zelf in het ziekenhuis ben en ik vind het maar niks dat jij nergens van weet. Ze is met krampen in het ziekenhuis beland en het is niet de eerste keer. Nu moet ze de rest van de zwangerschap thuis blijven om stress te vermijden.'
'Wat?' Even raak ik mijn aandacht kwijt bij het horen dat Sascha zwanger is. 'Van wie? Ik wist niet dat ze een relatie heeft,' kan ik reageren. Zwanger?
'Heeft ze niet,' zucht hij. 'Wanneer doe jij je ogen open verdomme, Ash? Ze is zwanger van jou. De enige reden waarom jij niks weet, is omdat je niet zelf inziet dat ze verliefd is op jou. Daarom wilde ze ook geen vriendschap meer met je. Je betekend te veel voor haar. Maar waarom zie jij zelf niet in dat je verliefd ben op haar? Je deelde alleen het bed met haar. Zij kent je al acht jaar. Dat is lang. Langer dan dat wij elkaar kennen.'
'Ze is zwanger?' Het is moeilijk te geloven maar aan de andere kant, het is niet dat ik een condoom gebruikt heb. Ik had voorzichtiger moeten zijn.
'Ja, en het is niet de eerste keer. Drie jaar geleden was ze zwanger, ook van jou, en dat is in een miskraam geëindigd,' verteld hij.
Waar ik van schrik. Wat? Dus dit is eigenlijk de tweede keer dat ze zwanger is van mij? Waarom heeft ze mij niks verteld? Tranen komen op en ril ik even. Een baby en hij heeft het niet gered. Eigenlijk ben ik mijn eerste kind kwijt.
'Wees eens eerlijk, waar vindt je een vrouw die alles van je weet, die je steunt met je muzikale carrière, die er tegen kan dat je tig duizend vrouwen ontmoet en die thuis zou blijven voor de kinderen terwijl jij over de wereld reist,' somt hij op.
Iets waar hij gelijk in heeft. Ik weet dat Sascha veel over heeft voor iemand. Allemachtig, we hadden eigenlijk een relatie. Alleen was ik te dom om dat in te zien.
'Ash, zij kent al je kanten. Dat je best mopperig kan zijn in de ochtend, of als je te weinig geslapen hebt. Waar je de meeste plezier uit haalt, wat je boos maakt, god, ze weet vast ook wat je kan opwinden. Allemachtig man, ik weet niet waar je bent maar zorg dat je naar het ziekenhuis komt.' Even is hij stil. 'Het interesseert me niet hoe je het doet maar geef haar een ring. Of wil je haar voorgoed kwijt?'
Het idee dat ze mogelijk anders een ander vindt. Iemand die wel een vader wilt zijn voor haar baby. Dat idee maakt me misselijk. Mijn baby! Het is half van mij. 'Ik ben al onderweg.' We hebben anders veel te bespreken. Wilt ze me anders terug? In gedachten zie ik haar weer voor me. De keren dat ik haar alleen als een vriendin zag. Dat heb ik haar ook meerdere keren gezegd. Mijn god, waar was ik bang voor? Een serieuze relatie? Dat totaal niet. Kort gaat mijn blik naar mijn ringen. Kan, maar ze krijgt een ring met een diamant.
'Oh, en vergeet wat ik gezegd heb over de baby. Als je haar wilt vragen, moet het om haar gaan. Niet dat je het voor de baby doet. Ben je er al?' gaat hij door.
Ik knik. 'Bijna. Waar ligt ze?'
'Tweede verdieping, kamer tweehonderd vijfendertig. Ze moet blijven voor een nacht voor observatie,' legt hij nog uit en is de verbinding verbroken.

Sascha Ralina Johnson

De jurk die ik eerst aan had, viel iets wijd maar nu heb ik een ziekenhuis japon aan. Hopelijk kan ik straks zelf een pyjama aantrekken. Nu heb ik een echo gehad en voel ik me binnenstebuiten gekeerd.
'Miss Johnson, gezien uw medische dossier en dat dit de tweede keer is dat u krampen heeft, willen we u hier een nacht houden. Ik heb ook uw verloskundige gesproken en het komt er op neer dat u nu verplicht bedrust heeft voor de rest van de zwangerschap.'
Fijn, dus nu moet ik verplicht thuis blijven. Niet meer werken. Hoe moet ik dan mijn tijd opvullen? Gelukkig zie ik Maleah met een kleine weekendtas. Helemaal opgelucht ben ik niet want Chloe komt ook naar binnen.
'Sas, gaat het wel?' Ze komt gelijk naast me zitten. 'Je bent toch niet...'
'Nee, maar ik moet nu wel verplicht bedrust houden,' schud ik mijn hoofd en vertrekt Maleah weer. Wel bedank ik haar.
Ze is duidelijk opgelucht. 'Ik wist dat je een kort dagje wilde houden dus ik wachtte bij je huis. Het is dat ik daardoor Maleah zag.'
'Je moet blijven voor een nacht.' Zelfs Luke komt naar binnen. 'Ik zou jou opeens hard wegrijden,' gebaard hij naar Chloe. 'Sas, wat is er? Moet je een nacht blijven?'
'Jammer genoeg wel.' Ik knik en krijg ik de tas. 'Ehm, even de kamer uit, dan kan ik een normaal nachthemd aantrekken.'
Wat ze doen en pas na vijf minuten komen ze terug.
'Nog maar twee weken te gaan van het eerste trimester.' Chloe pakt mijn hand vast. 'Ga je het daarna Ash vertellen?'
Dat is serieus het enige dat iedere keer terug komt. Wanneer ga ik het Ashton vertellen. Best vervelend. Toch, eerlijk is eerlijk, mijn kind heeft een vader. Een vader die hij zelf ook nodig heeft in zijn leven.
'Luke?' Chloe kijkt naar hem en dan ergens anders heen.
Ik volg haar blik en zie ik Ashton staan in de deuropening. Dit betekend maar één ding. Ze hebben hem ingelicht. Geen idee wat Luke hem verteld heeft. Wel draai ik me zwijgend om met mijn rug naar de deur.
'We zullen jullie een moment alleen geven.' Luke gebaard naar de deur terwijl hij naar Chloe kijkt.
'Als het maar geen koffie is. Dat is hier niet te drinken.' Ze lopen samen weg.
Waardoor ik alleen ben met Ashton.
'Sascha.' Hij komt bij mijn bed zitten. Te horen aan het geschuif van de stoel.
Nog steeds dat ik niet reageer op hem.
'Ik weet dat we veel moeten bespreken en we hebben een lange weg te gaan maar...' Hij draait me terug op mijn rug. 'Sascha,' begint hij opnieuw en kijkt hij zijn hand. 'Ik weet niet waarom ik het niet eerder zag. De keren dat ik jou gekwetst heb door te zeggen dat we alleen vrienden zijn. We waren eerst elkaars beste vrienden en hebben we die vriendschap op het spel gezet door ook nog eens het bed te delen. Ik heb het zelf niet eens willen zien. Eigenlijk heb ik het zeven jaar lang ontkent,' schudt hij zijn hoofd. 'Het spijt me, voor alles.'
Langzaam kijk ik naar hem. Het ligt nu op het puntje van mijn tong om het te vragen maar ik weet dat hij uit zichzelf verder zal gaan.
'Al acht jaar lang ik je,' zegt hij nu en op een manier alsof er meer aan komt. 'Acht jaar lang dat je met mij mee ging op tour, je ging mee naar Londen en daarna naar Los Angeles. Je woonde bij mij en de jongens in huis. Als iemand mij kent dan ben jij het. Je weet hoe ik in de ochtend kan zijn, dat ik echt koffie nodig heb om wakker te worden, dat ik een knuffelaar ben, net als dat ik ook serieus kan zijn en dat ik zelfs een romantische kant heb. Je weet waar ik blij van word, wat me boos kan maken, wat me irriteert. Dingen waar ik niet tegen kan, hoe ik over bepaalde dingen denk.' Zijn hand komt omhoog. 'Jij kent mij als geen ander. Net zoals ik jou door en door ken.' Zijn ogen staan wat waterig en rolt er een traan omlaag. 'Toen Luke mij belde dat je in het ziekenhuis ligt, dacht ik het ergste. Dat ik je kwijt zou raken want dat wil ik niet.' Nog een paar tranen verlaten zijn ogen.
Het doet me zeker wat om hem zo te zien.
'Nu weet je ook wat mij aan het huilen kan krijgen.' Hij doet niet eens een poging om ze weg te halen. 'Sascha, je bent mijn verleden, mijn heden en zelfs mijn toekomst. Wil je met me trouwen?' Hij laat een ring van zichzelf zien. De ring met een hartje in de geboortesteen van de maand juli.
Ik ben nu degene met een paar tranen in mijn ogen. Vooral omdat het te zien is dat hij het meent. Nog nooit heb ik een vastberaden blik gezien in zijn ogen als nu. Weer gaat mijn blik naar de ring.
'Ik weet dat ik vooral aan het woord was maar ik wil nu toch een antwoord van je horen.' Twee hazelnoot ogen kijken afwachtend.
Ik wrijf de paar tranen bij hem weg. 'Hou je van me?'
Opnieuw een paar tranen ontsnappen en rollen omlaag. 'Ja, ik hou van je.'
'Een ring van jezelf?'
'Sascha, ja of nee?' Bijna alsof hij wanhopig is.
Eindelijk durf ik te glimlachen. Zeker nu hij bekend heeft. 'Ja,' knik ik. 'Ja, dat wil ik.'
Hij doet de ring bij mij om. 'Iets te groot misschien maar gaat om het idee. Je mag zelf een ring uitzoeken morgen,' lacht hij wat. 'Eentje die wel past en diamant.' Hij zucht even. 'Ik moet je wat bekennen.'
'Wat dan?' Ik probeer zijn ring om mijn middelvinger. Wat beter zit.
Hij haalt diep adem. 'Ik weet waarom je in het ziekenhuis ligt want Luke gaf me een grote mond en op die manier heeft hij gezegd wat er aan de hand is. Waarom heb je het niet gezegd drie jaar geleden? Dat zou niemand alleen mee moeten maken.'
'Ik wilde je niet onnodig pijn doen.' Even ontwijk ik zijn ogen.
Nu glimlacht hij wat. 'Je weet dat ik kinderen wil. De baby is welkom, Sas. Ik hou van jou en de baby. Hoe ver ben je?'
'Tien weken, over twee weken heb ik weer een echo.'
'Ik ga mee,' geeft hij aan.