#**A Broken Ghost**# -6-

De volgende morgen ging men wekker om zeven uur af. Tijd om naar school te gaan. Ik heb er nu al geen zin voor,maar ik moet toch wel eens terug gaan. Want ik heb door het ongeval waarschijnlijk al veel gemist. Niet dat het mij wat kan schelen hoor. Ik douchte me,kleedde me aan en ging dan naar beneden. Sinds het ongeval,rijd men moeder me nu altijd naar school. Men vader wil nooit meer met een auto rijden,hij heeft er een trauma van overgehouden. Ik niet,voor mij is een auto nog steeds gewoon een auto. Ik zei niks tegen men moeder en stapte ik de auto. Ze reed me naar school en eventjes later kwamen we daar aan en stapte ik uit. Ik smakte de autodeur iets te hard dicht,om haar duidelijk te maken dat ik ze nog steeds niet mag. Ik stapte de schoolspeelplaats op,en direct voelde ik vingers naar me wijzen. Maar het kan me niet schelen. Iedereen weet vast wel wat er gebeurd is,dus hoef ik niks meer te vertellen. Eigenlijk ben ik wel een beetje blij dat ik terug naar school mag,want het is al een tijdje geleden dat ik men vrienden nog gezien heb. ‘yo jack!’hoorde ik men beste vrienden al van ver roepen. Ik stapte blij op hen af en deed een handdruk. ‘alles terug goed met jou?’vroegen ze. ‘natuurlijk. Alles perfect.’zei ik. ‘nice!’zeiden ze. De speelplaats werd al drukker bevolkt en overal zag je groepjes staan praten. Men ogen dwaalden af over de menigte en bleven stilstaan op iemand die een paar meters achter men vrienden stond. Men adem stokte in men keel en ik slikte. Nee..dit kan niet waar zijn. Slaap ik nog? Is dit een droom,een nachtmerrie? Snel keek ik naar men vrienden,die keken me raar aan. ‘wat is er jack?’vroegen ze. ‘niks..ik dacht dat ik iemand zag die ik herkende.’zei ik. ‘oh.’zeiden ze. Ik keek nog een keer achter men vrienden,maar ze was weg. Gott! Dit kan toch niet. Ik slaap echt nog denk ik. Ze stond er niet echt. Wat zou een bebloed meisje dan ook in een school te zoeken hebben! Ze zou direct opvallen. Maar het leek er niet op dat iemand anders ze had gezien. Dus dat is al een goede reden om te denken dat ik nog slaap. Ik schudde men hoofd even om de lastige gedachtes weg te krijgen en liep dan met men vrienden naar onze klasrij,want de bel was juist gegaan. Joepie,een saaie schooldag. Wat een sarcasme. De rij ging de klas binnen en ik ging op men gebruikelijke plaats vanachter zitten. Ik zag dat alle aandacht op mij gericht was en de leerkracht keek me ook al afwachtend aan. ‘wat?’vroeg ik bot. ‘Uh..hoe gaat het nu met je jack?’vroeg de leerkracht. ‘goed.’zei ik bot. Nu zweeg ze. Soms is het wel handig om bot te doen. Dan weet iedereen direct dat ik er niet over wil praten. Er valt helemaal niks meer te bepraten. Er is een ongelukje gebeurd,en nu ben ik beter. Punt uit,dat was het. Niks bijzonders aan. Ik ben nog steeds dezelfde jack als daarvoor,dus waarom maken ze er dan zo een tralalie rond! Dat haat ik zo hard! Doe normaal gast! Ik ga echt niet ineens doodvallen tijdens de les. Na een tijdje staren,ging de leerkracht dan toch verder met de les. De andere leerlingen keken naar het saaie schoolbord. Een paar keken me soms aan,maar als ik ze dodelijk aankeek,dan keken ze weer weg. Stomkoppen. Ik probeerde me ook te concentreren op de les,wat me niet echt goed lukte. Men hoofd voelde raar aan. Leeg,maar eigenlijk ook juist vol tegelijk. Raar uit te leggen. Er zit vanalles in men hoofd,maar ik kan het niet begrijpen,dus is het leeg. Ik pakte uiteindelijk een kladpapiertje en tekende wat stomme mannetjes. Ik verveel me. Ik tekende mezelf op het blad en ik tekende een zalig mooie auto erbij. Ja,daar droom ik nu eens van! In men eigen auto rondrijden en gaan waarheen ik wil. Niemand die me tegenhoud en dan moet ik nooit meer thuisblijven als ik niet wil. Zalig gewoon… ik krabbelde wat ongeintereseerd rondjes op het papiertje en ineens kneep men keel dicht. Er verscheen een bloedige vingerafdruk op het blad! Ik verschoot zo hard,dat ik van men stoel viel en men hand voor men mond deed,om niet te gaan gillen. Men adem versnelde automatisch en ik keek panisch om me heen,op zoek naar iets dat hulp moest bieden. Maar al wat ik zag,waren verbaasde gezichten van medeleerlingen. Ik kroop beschaamd weer recht en ging weer op men stoel zitten. Ik durfde eerst niet te kijken,maar toen ik dan toch terug naar het blaadje keek,was er gee vingerafdruk te zien. Wow..heb ik dat gedroomd? Ik heb vast gewoon wat slaap nodig. Een vermoeide mens gaat zich altijd vanalles inbeelden. Maar toch voel ik me er niet goed meer bij. Ogen waren op mij gericht,maar niet alleen de ogen van de leerlingen. Iets anders was hier. Iets dat op me lette,en elke stap die ik deed,mee volgde. Iemand zat naast me,of keek op me neer. Maar he tis zot om zo te gaan denken. Men hersenen zeggen dat dit stom gebrabbel is. Maar iets anders in me,zegt dat er iets aan de gang is. Maar naar wat moet ik nu luisteren? Ben ik niet gewoon een beetje paranoia geworden doordat ik moe ben? Dat zou men waanbeelden verklaren. Als het niet de vermoeidheid is,dan zou ik de waanbeelden niet meer kunnen verklaren…