2.9

Sascha Ralina Johnson

Eindelijk gaat het iets beter en weet ik dat ik de stress moet vermijden. Het is dat mijn werk soms best stressvol kan zijn dus daar moet ik wat op vinden want thuis blijven, zie ik echt niet zitten. Wel dat ik van de koffie overgestapt ben naar thee. Bailey en Pebbles zijn bij Maleah zodat ik normale tijden kan werken. God, zelfs Andy staat erop dat ik om vijf uur weer naar huis ga.
'Sascha, hoe gaat het met je?' Harry komt eerst naar mij toe. 'Alweer beter?'
Even twijfel ik of ik het hem wil vertellen. Nee, toch maar niet. Als ik de baby kwijt raak, moet ik het iedereen zeggen die weet dat ik zwanger ben. 'Het gaat wat beter,' reageer ik echter. 'Ik ga wel de normale tijden aanhouden. Dus geen honden meer die meekomen.' Mijn blik gaat naar de Beagle hond, die het zichzelf comfortabel maakt.
Harry knikt en maakt hij de paar knoopjes los van zijn colbert. 'Ik ga ook om vijf uur naar huis...'
'Jij doet het voor Alex,' weet ik van hem. 'Hoe staat het met het benefietgala? Dat is over twee weken.'
Hij neemt dan plaats tegenover mij. 'Goed, alles verloopt prima maar dat weet je. Zelfs vanuit huis werk je nog. Je hebt zelf de uitnodigingen verstuurd en deze week heb je een paar afspraken omtrent de locatie.'
Ik schud mijn hoofd. 'De locatie staat al tien dagen vast. Daarna verstuurde ik de uitnodigingen.' Dit zal om de decoratie gaan en de menukaart. Ten minste, er zijn hapjes en een open bar. Vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat Andy dichtbij blijft. Hij is ook een van de weinige die weet dat ik zwanger ben. Dan ruik ik iets bekends. 'Is dat koffie wat ik ruik?'
'Ja,' antwoordt hij.
'Alsjeblieft, haal het weg. Ik heb een gevoelige maag en ik moet ook stress zien te vermijden.'
Harry staat gelijk op. 'Daar kan ik rekening mee houden, en sorry voor de geur van mijn koffie.' Hij loopt al weg. 'Als je hulp nodig hebt, hoef je het maar te zeggen.'
'Dank je.' Al kom ik dan nog half bedrogen uit want Andy komt mijn kantoor in. Zonder dat ik nog één mail kan beantwoorden.
'Volgens mij heb je niks tegen Harry vertelt over...' Hij gebaard naar mijn buik. Doelend op de baby. 'Je werkt met hem, denk je niet dat hij het verdiend om het te weten. Als er iets gebeurd dan weet hij...'
'Nee, Andy, daar begin ik niet aan. De enige die het weten zijn Chloe, Luke, Maleah en jij.' Ik ben het niet met hem eens. 'Ik wil gewoon het eerste trimester voorbij zijn. Met de kwaaltjes die ik heb, moet ik wel voorzichtig zijn. Ik wil niet nog een keer in het ziekenhuis belanden.'
Nu schudt Andy zelf zijn hoofd. 'Nee, dat wil ik ook niet voor je. Wil je nog ergens gaan lunchen?'
Waar ik over moet nadenken. Het volgende moment maakt mijn telefoon geluid. Wat een bericht van Peyton is om te gaan lunchen. Soho House, is haar voorstel. Kan wel, al moet ik voorzichtig zijn met wat ik eet en voorlopig geen alcohol. 'Schijnbaar ga ik lunchen in het Soho House,' geef ik aan en stuur ik een bericht terug naar haar. Een reactie komt snel. 'En om half één. Ik zou dan rond kwart voor twaalf weg willen.'
Andy knikt. 'Ik zorg dat de auto dan klaar staat dat we om kwart voor twaalf weg kunnen.' Hij draait zich om. 'Moet ik Lilah inlichten?'
'Ehm, ja, doe maar.' Vooral omdat ik nu toch echt aan mijn e-mails moet beginnen. Wat ongeveer tachtig ongelezen e-mails zijn. Een normaal begin van mijn dag.

Keurig om kwart voor twaalf stap ik in de auto. Met een beetje mazzel ben ik op tijd bij Soho House. Ach, nog drie kwartier te gaan. Moet lukken. Vanzelf dat mijn gedachten afdwalen en kijk ik omlaag. Hé? Ik had niet eens door dat ik mijn hand op mijn buik had gelegd. Hoe ver zou ik zijn? Hoe lang nog voordat het zichtbaar begint te worden. Momenteel kan ik nog gewoon mijn kleding aan.
'Gaat het?' klinkt de stem van Andy.
Kort knik ik. 'Ja.' Wel maak ik een notitie in mijn telefoon om via internet zwangerschapskleding te bestellen. Omdat ik toch moet wachten, kijk ik al naar waar ik het beste de kleding kan bestellen. Wacht, ik kan ook aan Chloe vragen waar zij haar kleding haalde. Zelfs onderweg kan ik nog wat doen voor het benefietgala. Hoewel ik toch stop om kwart over twaalf.
'We zijn er.' Andy parkeert de auto in de parkeergarage.
Voor ik zelf de deur open kan doen, doet Andy het voor me. 'Ik ben niet gehandicapt, Andy, onthou dat.'
Hij haalt echter zijn schouders op en heeft even grote ogen. 'Over een paar maanden kun je er niet onderuit. Dus accepteer het.'
Ik ga er niet op in en loop naar de lift. 'Geniet zelf ook van je lunch.' Wanneer ik boven ben, wil ik naar de bar lopen als ik Peyton zie zitten. 'Je bent er vroeg.' Kort omhels ik haar en neem ik zelf plaats op een stoel.
'Ik hoorde dat je in het ziekenhuis hebt gelegen. Gaat het wel?' wilt ze weten.
Langzaam knik ik. Opnieuw dat ik twijfels heb om haar de waarheid te vertellen. Nee, nog niet. 'Maagkrampen,' zucht ik. 'Komt door stress dus ik mag even geen alcohol drinken.'
Ze humt wat. 'Doe je het wel rustig aan? Ik weet dat het een druk en stressvolle baan kan zijn om een CEO te zijn.' Om nu een wenkbrauw op te trekken. 'Je bent voor jouw doen ook warm gekleed.'
'Dat valt mee, er zit een topje onder.' Iets wat ik laat zien onder mijn blazer.
'Oké, maar maagkrampen en door stress? Heb je ook iets verkeerds gegeten dat het je maagkrampen activeerde of zo?' gaat ze door.
Ik haal mijn schouders op. 'Ik denk het. Het ging verkeerd met de lunch met Ash...'
'Dus je hebt hem nog wel gesproken? Ik krijg het idee dat je hem ontwijkt of negeert.' Ze laat mij niet uitpraten.
Tegelijk voel ik me wel wat schuldig dat ik haar de waarheid niet vertel. Nee, ik kan het gewoon nog niet. 'Hij wilde toen praten voor hij naar Seattle ging.' Gelukkig komt er iemand onze bestelling opnemen. Ik hou het veilig op een salade en vruchtensap. 'Dat ging in ieder geval niet goed en ben ik naar huis gegaan.'
Peyton heeft wel een glas wijn genomen. 'Wanneer was dat?'
'Twee weken geleden ongeveer.' Ik wil er niet eens over praten. Naar mijn gevoel wordt het alleen maar ingewikkelder. 'Heb je al een jurk voor het benefietgala?' verander ik van onderwerp. Wat ik veiliger vind.
'Jurken heb ik genoeg. Of wil je samen op jurken jacht gaan?' wilt ze weten.
Toch moet ik er over nadenken. 'Ik denk dat ik eerst thuis moet kijken naar de jurken die ik heb. Dus dat kan ik nu niet gelijk zeggen.'
Ze lacht. 'Heb je zoveel jurken dat je het niet meer weet?'
'Zo iets.' Onze lunch krijgen we nu. 'Waarom zou ik een jurk aanschaffen als het niet hoeft. Ik moet toch eens mijn kleding uit gaan zoeken want ik draag niet alles meer.' Ik zie het nut er ook niet van in om een volledige inloopgarderobe te hebben als ik niet alles draag. Gewoon dat het combineerbaar is en in normale frisse kleuren. Meer heb ik niet nodig. Als ik anders door ga zoals nu, heb ik er een tweede inloopgarderobe nodig.
'Hmm, dat is zo. Ik draag zelf ook niet alles meer.'
Dat is te zien want ik weet dat haar voorkeur naar een makkelijke short gaat met een shirt erop. Vooral omdat ze graag op een skateboard staat. 'Dat is precies wat ik bedoel.'
Waar ze om grijnst. 'Ja, ergens ook wel te begrijpen. Vooral omdat we kunnen kopen wat we willen.'
Dat veranderd tegelijk de sfeer en wordt het gezellig zoals het altijd is tussen ons. Om wat roddels te horen, hoe het gaat tussen haar en Calum en wat de fans wel niet doen.