2.8

Sascha Ralina Johnson

Oké, dit is niet normaal. Ik kan niet eens normaal lopen van de buikkrampen, die alleen maar erger zijn geworden. Het duurt mij zelfs te lang dat ik Maleah al gebeld heb. Op deze manier kan ik zelf niet rijden.
'Sascha?' klinkt de bekende en bezorgde stem van Maleah.
'Hier,' antwoord ik en heb ik mijn arm nu om mijn buik liggen. 'Het wordt er niet beter op.'
Maleah knikt kort. 'Ziekenhuis, moet ik een weekendtas vlug inpakken?'
Deze keer schud ik mijn hoofd. 'Haal die maar als het echt moet. Ik wil weten wat dit is.' Voorzichtig neem ik plaats op de achterbank en ga ik liggen. Hopend dat het zo de pijn wat verlicht. 'Wel voorzichtig.'
'Natuurlijk, maar waarom heb je Andy niet gebeld?' Ze neemt plaats achter het stuur en rijd dan weg.
Ik verbijt de pijn. 'Omdat hij een man is, Maleah,' zucht ik en bijt ik op mijn lip. 'Geen idee, eigenlijk.' O shit, dit gaat Andy niet leuk vinden. Door een hobbel, voel ik de pijn nog erger.
'Hoe lang heb je kramp?' wilt ze weten.
Even krijg ik weer lucht. 'Twee dagen. Het begon net na mijn lunch met Ash.'
De auto gaat een bocht om. 'We zijn er snel genoeg. Even volhouden.'
Gelukkig is het rustig genoeg op de weg dat we binnen een record tijd bij het ziekenhuis zijn. Waar ik Maleah kwijt raak maar ze komt terug en heeft ze twee mannen met een brancard bij zich. Eerlijk is eerlijk, ze krijgen mij uit de auto en op de brancard. Wat ze op een voorzichtige manier doen. Toch krimp ik haast ineen door de pijn.
'Waar doet het precies pijn? Hoe lang heeft u deze krampen?' vraagt een man.
'Bijna drie dagen en bij mijn buik,' weet ik te zeggen. 'Het komt en gaat iedere keer. Eerst zat er flink wat tijd tussen maar nu nauwelijks een paar minuten.'

Bijna twee uur lang ben ik door een specialist onderzocht. Is er bloed geprikt, een hart filmpje gemaakt en weet ik wel niet wat. Ik voel me lek geprikt en leeg. Hopelijk komt de specialist snel met antwoorden. Dit is niet echt bepaald een pretje.
'Sascha.' Andy komt mijn kamer in. 'Waarom heb je me niet gelijk gebeld? Ik had je echt wel naar het ziekenhuis gebracht. God, ik kan je met gemak optillen als het moet.'
Af en toe zuchten doet zelfs zeer. 'Het spijt me, Andy, echt waar. Ik dacht er niet echt bij na.' Ik doe geeneens een poging om te glimlachen. Waarom zou ik ook?
'Mocht je moeten blijven, blijf ik zo lang bij je. De paparazzi heeft er al lucht van gekregen dat je hier bent.' Andy laat me wat zien op zijn telefoon.
Wat inderdaad een artikel is over mij en dat ik bij het ziekenhuis ben gebracht. 'Daar zijn ze altijd snel in.' Ik geef hem zijn telefoon terug. 'Ik zit op de specialist te wachten.'
Juist dan komt hij naar binnen. 'Ik heb als laatste een echo gemaakt om te kijken wat het kan zijn, omdat het bij je buik zit. Heb je een relatie?'
'Nee,' schud ik mijn hoofd.
De man kijkt wat omlaag voor een seconde en terug. 'Heb je wel het bed gedeeld?'
Nu knik ik als een antwoord.
'Nu ik dat weet, heb ik sterk het vermoeden dat je zwanger bent. Op de echo is dan nog niks te zien maar het kan ook te vroeg zijn daarvoor. Wanneer heb je voor het laatst je menstruatie gehad? Wanneer heb je voor het laatst het bed gedeeld?' legt hij dan uit.
Wat? 'Ehm,' begin ik en ga ik iets verzitten. Puur omdat het best ongemakkelijke vragen zijn, gezien een man die stelt. 'Drie weken geleden ongeveer en mijn menstruatie heb ik zeker al vijf jaar niet meer gehad. Ik heb een staafje,' verduidelijk ik er achteraan door het verbaasde gezicht.
'Dat zoek ik dan nog wel uit. Momenteel raad ik je aan om over vijf weken terug te komen. Eerder als het niet beter wordt, maar als je echt zwanger bent dan is er pas iets te zien wanneer je rond acht weken bent,' verklaart de specialist. 'Verder raad ik je aan om het vooral rustig aan te doen en stress te vermijden want dat kan je buikkrampen geven.'
Ik krijg een kaartje mee zodat ik een afspraak kan maken over vijf weken.

Ik draai wat met mijn ring om mijn vinger. Nooit gedacht dat ik zwanger zou zijn. Het is weliswaar vroeg en daardoor moet ik over vijf weken terug komen. Tenzij er iets gebeurd maar ik hoop echt van niet. Nu kan ik er aan gaan wennen dat er een leven in mij groeit. Makkelijk is het niet, gezien ik al een paar keer flauwgevallen ben. Net als andere kwaaltjes waar ik niet blij mee ben. Gelukkig ben ik weer thuis. Al ben ik serieus nog geen twee minuten binnen of de bel gaat.
Waar Chloe blijkt te staan. 'Ik wil weten hoe het met jou gaat want ik heb al haast een week niks van je gehoord.' Ze komt naar binnen.
Ik zou serieus niet weten wat ik nu moet doen. Wennen aan het feit dat ik zwanger ben. Ik draag een baby, dat langzaam in mijn buik groeit. Een baby van mij en Ashton. Mijn God. Moet ik het hem vertellen? Hoe moet ik dat doen? 'Het gaat wel,' reageer ik. 'Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd.'
'Sascha, wat is er aan de hand?' wilt Chloe weten.
Kort schud ik mijn hoofd. 'Dat weet ik zelf niet eens.' Te laat besef ik wat ik gezegd heb.
Nu staan haar ogen meer bedacht. 'Sas?' begint ze op een bemoederende toon. 'Ik kan zien dat iets je dwars zit. Je weet dat ik net zo lang door ga.'
Ja, daar kennen we elkaar goed genoeg voor. 'Chloe, ik weet zelf niet eens wat ik moet doen, ga ik het hem vertellen, hoe verder?' Zelfs hoofdpijn komt opzetten.
'Sascha, wat is er zo erg dat je tranen hebt?' Chloe komt naast mij zitten en slaat een arm om mij heen.
Dat merkte ik zelf ook. 'Moet ik het hem wel vertellen als het maar eenmalig was?'
Chloe's ogen staan gelijk wat medelevend. 'Zwanger?' Ze legt haar hand op mijn platte buik.
'Ja,' knik ik met tranen in mijn ogen. Welke al branden sinds vanochtend.
'Is het van Ash of Harry?' vraagt ze voorzichtig.
Even kijk ik haar aan. 'Harry is een vriend en collega,' geef ik dan aan.
Chloe knikt dan. 'Dus met hem deel je het bed niet. Het is van Ash,' zucht ze wat.
'Beloof me dat je het niemand vertelt?' Echt, ik wil niet dat de wereld daar te vroeg achter komt. Alle media aandacht, zijn fans. Laat staan wat het met hem zou doen. Wat doet het met ons als we nooit echt een stel zijn geweest.
'Al wil ik je dat beloven gaat dat niet zomaar.' Ze pakt haar telefoon. 'Over minder dan drie maanden ga ik trouwen en dan wordt hij mijn man. Voor hem heb ik geen geheimen.... Luke, kun je naar Sascha komen. Noodgeval of spoedgeval, schiet op alsjeblieft.' Vervolgens legt ze haar telefoon op tafel. 'Vertel het hem zelf maar...'
'Hoe weet ik zo zeker dat hij het niet doorverteld?' Ik laat haar niet uitpraten.
Maar ze schudt haar hoofd. 'Dit niet,' verzekert ze mij. 'En hij kan echt wel wat geheim houden. Maar hoe ver ben je? Heb je veel kwaaltjes?'
Mijn gezicht betrekt meteen. 'Het is nog vroeg. Ik moet over vijf weken terug komen,' leg ik uit. 'En kwaaltjes? Duizeligheid, ijzer tekort, flauwvallen, geen zout eten, soms misselijk, hoofdpijn en mijn borsten doen zeer en zijn gevoelig.' Dat laatste fluister ik haast.
'Wacht dan maar tot ze echt gaan groeien,' grapt ze. 'Voorlopig dan geen beha's dragen met een beugel.' Ze denkt na. 'We kunnen samen wel gaan shoppen voor de baby. Dan zullen ze denken dat het voor mij en Max is.'
Waar ik wel blij mee ben. 'Dank je, ik wil niet dat iemand hier achter komt.'
'Geeft toch niet...' Ze wordt onderbroken door de bel. 'Hij was dan al in de buurt.' Om zelf de deur open te doen.
'Waar is de brand?' grapt Luke maar zijn grijns verdwijnt als hij mij ziet. 'Wat is er aan de hand?'
Chloe loopt naar de keuken en schenkt ze wat te drinken in. 'Sascha?'
'Het staat eigenlijk nog niet vast,' ga ik tegen haar in.
'Geen smoesjes, alles lijkt er wel op.' Ze komt bij ons zitten en zet drie glazen op tafel. 'En je hoeft ook niet bang te zijn dat hij het door verteld.'
Luke kijkt van haar naar mij. 'Wat mag ik niet door vertellen?'
Waar ik over nadenk. 'Luke, ik ben al voorzichtig om dit te vertellen. Ik hoorde vandaag, nog geen paar uur geleden, dat ik zwanger ben. Er is nog niks te zien omdat het nog erg vroeg is en...'
'Waarom hoor ik het dan? Het heeft niet eens met mij te maken. Toch gefeliciteerd.' Luke laat mij niet uitpraten.
Chloe knikt van wel. 'Wel als het van Ash is. De enige reden dat jij het nu hoort, is omdat ik niet tegen je wil liegen hierover.'
'Wat? Wanneer?' Hij schudt zijn hoofd even alsof het moeilijk te geloven is. 'Wanneer ga je het hem vertellen?'
Ik staar wat voor me uit. 'Eerst moet ik over vijf weken terug komen voor een echo. Er was nog niks te zien, Luke.'
Hij neemt een paar slokken. 'Wanneer dan wel? Hij zou het moeten weten.'
'Nee, ik heb juist afscheid genomen van hem.' Ik drink wat van mijn glas.
'Sas, ik blijf erbij dat jullie samen horen,' gaat hij verder. 'Je bent zelfs zwanger van hem. Hoe lang wil je dit voor je houden? Denk je niet dat je kind ook zijn vader nodig heeft?'
Chloe schudt haar hoofd. 'Ze mag er eerst aan wennen dat ze zwanger is. Dat was voor mij ook flink schrikken. Net als dat het beter is om te wachten op de echo want dat is bewijs dat ze echt zwanger is.'
'Wat had je met Ash?' wilt Luke weten.
Ik ontwijk hun ogen. 'Dat weet je al.' Mijn hand gaat naar mijn buik. 'Om die reden heb ik juist afscheid genomen.' Voor ik het weet, rolt er een traan omlaag over mijn wang.
'Hormonen,' mompelt Luke en trekt hij mij in een knuffel. 'Sst, we zullen je helpen waar we kunnen. Rustig maar,' troost hij mij.
'Sas, doe voorzichtig op je werk. Je zit in je eerste trimester en dat betekend dat je nu emotioneler bent dan de rest van de zwangerschap,' streelt Chloe over mijn rug. 'De meeste kwaaltjes zullen stoppen na de twaalfde week. Maar als je iets wilt weten of voor wat dan ook, bel me gewoon, oké? Dat kan geen kwaad.'