2.7

Sascha Ralina Johnson

Misschien mankeer ik meer dan ik zelf denk want ik heb het sinds een paar dagen wat koud. Daar heb ik mij zelfs op gekleed. Hoewel een paar mij daardoor nakijken want ze zijn het blijkbaar gewend dat ik anders een nette rok of jurk draag. Mijn afspraak is afgelopen en kan ik terug naar mijn kantoor. Waar ik als eerste in mijn agenda kijk. Verder niks meer bijzonders. Mooi. Wie weet dat ik wel wat eerder naar huis ga.
'Gaat het wel goed?' komt Harry vragen. 'Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit anders niet van je gewend ben.' Met een kop koffie wilt hij tegenover mij gaan zitten als ik hem tegen hou met mijn hand.
'Alsjeblieft nog drie stappen achteruit. Ik ben wat misselijk en voel me niet goed. Ik kreeg vanochtend al geen koffie naar binnen door de geur,' laat ik hem weten.
Meteen beland zijn kop koffie bij de deur op een dressoir en komt hij bij me zitten. 'Ga dan wat eerder naar huis. Of hou het op een half dagje. Hoe komt het dat je misselijk ben?'
Waarop ik mijn schouders ophaal. 'Geen idee, misschien iets verkeerds gegeten gisteravond. Ik ben anders ook iets verkouden en dat kan nog uitmonden in de griep? Beter dat je uit de buurt blijft.'
'Mocht je toch de griep hebben, werk dan vanuit huis voor een paar dagen. Ik neem je afspraken wel over,' beloofd hij gelijk. 'Hoewel de griep totaal niet heers. Ik zit eigenlijk te wachten op het eerste bericht over mogelijke luis bij Alex op school, dat krijgen we altijd wel.' Hij glimlacht even.
Mijn telefoon maakt een geluid. Wat duidt op een Whatsapp.
Lunchen? Ik wil graag met je praten voordat ik naar Seattle moet. Gisteravond ging het ook niet echt soepel en dat wil ik uitpraten. Ash.
Geen idee waar hij over wilt praten maar dat geeft mij wel de mogelijkheid om te kijken wat mijn lichaam gaat doen. 'Ik ga zo lunchen met een vriend. Als het echt niet gaat, ga ik na de lunch naar huis en stuur ik je een bericht,' stel ik voor.
'Prima, dan hoor ik het wel. Ik ga wel naar mijn kantoor met mijn koffie. Veel plezier met je lunch.' Hij wandelt dan rustig weg, genietend van zijn koffie.
'Lilah?' Tegelijkertijd gaan mijn vingers over de toetsen van mijn telefoon om Ashton een bericht terug te sturen. Net als dat ik The Ivy voorstel voor een lunch. 'Mocht er iemand bellen, geen afspraken voor vanmiddag meer.' Een halve dag vrij klinkt toch verleidelijk.
Is goed. Over een half uur? Ik bel wel voor een reservering. Zie je daar.
Dan moet ik nu ook weg want anders ben ik laat. 'Is Andy beneden? Ik ga lunchen.'
'Ik bel hem gelijk.' Lilah noteert nog iets en gaat ze terug naar haar plek.
Ja, beter dat zij het alvast weet. 'Lilah, het kan zijn dat ik een paar dagen vanuit huis werk, en in dat geval begin ik niet vroeg.'
'Oké,' is het antwoordt terug van haar.
Vervolgens hoor ik haar aan de telefoon en dat ze Andy belt. Wetend dat hij nooit ver weg is, pak ik mijn tas bij elkaar en ga ik naar de lift. Op het laatste moment zie ik nog dat Lilah haar duim opsteekt. In dat geval wacht Andy op mij beneden in de garage, die zich onder het gebouw bevindt.

Ik blijk nog ruim op tijd te zijn bij het restaurant en ga ik naar binnen. Verbaasd ben ik wel als Ashton er eerder is dan mij. Hij heeft zelfs een tafeltje achterin voor wat privacy. Als je privacy wilt, moet je niet hier afspreken want de paparazzi wacht hier bijna letterlijk voor de deur. Ik zal wel weer in alle tijdschriften staan vanavond. Anders morgen wel.
'Sascha.' Hij komt overeind en geeft me een knuffel. 'Dank je dat je wilde komen.'
Ik ga zitten. 'Veel keus gaf je mij anders niet want het klonk belangrijk.'
Waarop hij knikt. 'Sorry daarvoor, maar het zit me niet lekker hoe het tussen ons gaat momenteel.'
'Niet,' reageer ik. 'Ben je vergeten wat er gebeurd is twee weken geleden. Ik had nog gezegd dat ik het niet meer wilde en dat meen ik echt.'
Hij slaat zijn ogen omlaag naar de menukaart. Alsof hij anders niet weet waar hij moet kijken. 'Wat betekend dat voor onze vriendschap?'
Waar ik over nadenk terwijl ik mijn ogen over de menukaart gaan. Door de serveerster weet ik dat Ashton even stopt. 'Ivy Ceasar Salad voor mij,' geef ik mijn bestelling op. 'Met een grapefruit sap erbij.'
'De burrata voor mij,' wijst hij nog aan. 'Geen champagne sangria?' wilt hij van mij weten.
Ik schud mijn hoofd naar hem.
'Voor mij wel een glas, alsjeblieft.' Daarna zijn we weer alleen. 'En onze vriendschap, Sas? Ik ken je al acht jaar.'
Opnieuw schud ik mijn hoofd naar hem. 'De vriendschap is verziekt door iets banaals, Ashton.'
'Pardon?' Zijn stem klinkt net iets luider dan eerst. 'Wat wil je daarmee zeggen?'
'Heel simpel, we hadden een goede vriendschap maar sinds we het bed delen, is er wat veranderd. We kunnen niet meer terug naar hoe het eerst was.' Ik denk na en krijg het er warm van als ik aan onze laatste nacht denk.
De blik in zijn ogen lijkt afwachtend te zijn. 'Denk je er zo werkelijk over? En dan vertel je me dit terwijl ik letterlijk over drie uur in het vliegtuig zit naar Seattle?' Kort werpt hij een blik op zijn horloge. 'Minder als drie uur zelfs.'
'Weet je nog wat voor advies je gaf met de anderen voor dilemma's?' herinner ik hem.
'Ah, serieus, ik was behoorlijk aangeschoten toen we dat opnamen.'
Even rol ik met mijn ogen. 'Je hebt je eigen advies opgevolgd, Ash. We waren vrienden, dat is meer geworden en nu kunnen we niet meer terug. Het zal altijd tussen ons in staan.'
De serveerster komt terug met onze lunch en drinken. 'Eet smakelijk.'
Ik mompel half een bedankje en neem een hap van mijn lunch.
'Dus de vriendschap van bijna acht jaar...'
'Hebben we zelf verziekt door in bed te belanden,' onderbreek ik hem. 'Dit zal de laatste keer zijn dat je mij ziet, Ash. Doe me een plezier en delete mijn telefoonnummer.'
Nu schudt hij zijn hoofd. 'Nee, ik ben bereid veel te doen maar ik wil niet onze vriendschap kwijt.'
Het feit dat hij mij nog altijd als een vriendin ziet en niet als een mogelijke relatie partner, doet nog steeds zeer. Ik ben hem gewoon kwijt en daar ben ik ook voor mede verantwoordelijk. 'Ash, een vriendschap zit er niet meer in. Je bent me kwijt als een vriendin. Na deze lunch zie je mij niet meer.' Ondanks de vijf happen die ik net naar binnen eet, vecht het zich omhoog. De misselijkheid is terug en proef ik de nare smaak van hetgeen dat met alle macht eruit wil. Oh, dit is gewoon vreselijk. Met mijn lippen stijf op elkaar, ga ik vlug naar het toilet. Niet snel genoeg schijnbaar want ik geef al wat over in mijn mond. Dit is goor. Opgelucht dat ik een toilet in kan, gooi ik alles eruit. Heb ik dan toch wat verkeerds gegeten gisteravond? Dit betekend hoe dan ook dat ik voor een paar dagen vanuit huis werk. Opnieuw een golf van misselijkheid komt omhoog en komt de rest eruit. Door een hand op mijn voorhoofd te leggen, word ik nog niet wijzer want het voelt aan alsof ik in een sauna gezeten heb. Fijn, eerst had ik het koud en nu warm. Warm genoeg dat ik niet weet of ik verhoging heb. Wanneer mijn maag wat tot rust lijkt gekomen te zijn, ga ik naar de spiegel en drink ik wat water uit de kraan. Oké, mijn lunch kan ik dan ook niet opeten. Dat is zonde. Straks als ik thuis ben, een cracker of zo. Een lichte buikkramp, zegt mij ook genoeg. Snel naar huis. Voordat het nog aan twee kanten eruit komt. Wanneer ik het zeker weet dat het veilig is, ga ik terug. 'Ash, sorry, ik ben ziek dus ik ga naar huis. De rest krijg ik met geen mogelijkheid naar binnen want mijn maag protesteert.' Ik wil mijn portemonnee pakken, als hij mij tegenhoudt.
'Nee, ik wilde lunchen dus ik trakteer.' Een zucht ontsnapt hem. 'Wordt snel beter oké, als ik weer terug ben kunnen we dit gesprek...'
Ik kap hem af door simpelweg mijn hoofd te schudden. 'Dit is de laatste keer dat je mij ziet. Het ga je goed, Ash.' Mijn hart en hoofd lijken in oorlog te zijn met elkaar. Om hem niet in de steek te laten, maar ik kan niet anders. Ik voel iets over mijn schouders en is dat mijn blazer.
Andy legt dan zijn arm om mijn rug heen en loods hij mij naar de auto.
Niet zonder vragen te horen over mijzelf, over Ashton en roddels. 'Mensen, opzij want ik ben ziek. Mag ik naar huis?' Het magische woord schijnbaar want nu stuiven ze opzij bij het woord ziek. Toch, ziek of niet ziek, ik heb nog geen een keer geprobeerd om mijzelf te onttrekken van foto's. Mijn gezicht te verbergen of iets anders. Nee, nooit. Gewoon een rechte rug en schouders hun tegemoet gaan. Hun proberen ook hun geld te verdienen en hoe sneller ze een goede foto hebben, hoe sneller ze je met rust laten. Dat heb ik ooit van een media training geleerd met de mannen, toen hun net beroemd aan het worden waren. Gelukkig kan ik dan instappen. 'Snel naar huis,' glimlach ik iets naar hem. 'En ik werk voor een paar dagen vanuit huis. Mocht ik weer naar kantoor willen, laat ik je dat weten.'
'Moet je doen,' knikt Andy.