I Was One Of Them.

De wind blies m’n haar naar achter en de opgaande zon wekte me uit mijn droomloze nacht. Het zicht was prachtig. Een stad die langzaam tot leven kwam, mensen die ontwaakte en zich verzamelde op de markt. We waren hoog, te hoog dan ik zou moeten zijn. Ik nam ongelijk adem en bracht m’n lichaam over op m’n knieën. Ik kroop naar voor en keek over de rand heen. Het was een kerk, die uittorende boven al de rest van de stad. Ik deinsde achteruit en klemde me vast aan de muren achter me.
“Prachtig ie het niet…”
Ik keek geschrokken naast me. De zon weerkaatste op zijn huid en brak uit elkaar in duizenden kleine diamanten die straalden. Zijn ogen keken vol bewondering over de stad heen en zijn mondhoeken krulde een zich in een glimlach.
“Texas…” mompelde ik.
Hij knikte. Ik snapte niet waar hij heen wou. Ik gaf hem een kans het uit te leggen, het goed te maken en hij bracht me naar de stad waar hij geboren was.
“Ik snap het niet…”
Hij rukte even zijn ogen weg van het landschap en keek me aan, hij wist wat hij me wou duidelijk maken.
“Zie je die mensen…”
Ik volgde zijn blik en knikte.
“Ik was ooit een van hun. Een jongen die droomde over een leven als soldaat.”
Hij keek me terug aan, zijn ogen leken nog meer te stralen dan zijn huid. Het was moeilijk om te focussen en niet afgeleid te worden door zijn schitterende huid.
“Ik zou jong trouwen met het meisje van wie ik hield en als er oorlog was zou ik vechten, vechten voor de eer van mijn land en mijn meisje.” Hij zuchte.
“Ik werd soldaat. Ik was goed, erg goed. Ik wist mensen erg snel te overtuigen en kwam hoger en hoger te staan, maar toen op een avond…”
Ik keek hem aan,”Wat?”
“Ik werd… dit. Een lichaam zonder ziel.” Ik wou hem in reden vallen maar dat hield hij niet toe. “Mijn leven veranderde en ik dacht nooit meer terug aan waar ik van droomde, tot jij kwam…”
Zijn ogen spraken meer woorden dan zijn lippen deden.
“Dat geeft nog steeds geen reden voor wat je deed!”
“bij jou zijn, was als terug die jongen zijn, maar toen ging het mis en ik wou niet dat dat bij jou gebeurde. Ik was zo gewoon geraakt aan vrijheid, dat ik bang was dat ik ze kwijt zou raken of jou.”
Hij fronste weer, hij deed wel vaker de laatste tijd.
“Dus…”
“Hoe je van me, Jasper?”
Hij schudde lachend zijn hoofd en keek terug voor hem uit. Ik sloeg hem tegen zijn arm,”Nu doe je het weer! Waarom kan je nu gewoon niet…” hij drukte zijn hand tegen m’n lippen en verbrak m’n zin.
“Lieve, lieve Charlotte. Er is niemand op deze hele wereld van wie ik meer hou! Ik-hou-van-jou!”
Eindelijk bonsde hij weer. Ik had niets of niemand anders nodig gehad om mijn hart bij elkaar te houden, enkel hij en dat voelde goed.
“Zeg alsjeblief dat je nog van me houd!”
“Ik weet niet…”
Zijn ogen keken gepijnigd in de verte en zijn mond was een strakke lijn.
“Ik weet niet of ik gewoon ja moet zeggen, of dit doen,” lachte ik. Ik klemde m’n handen om zijn gezicht en kuste hem vol op de lippen. Het bonzen van mijn hart deed mijn lichaam terug leven en liet het bloed terug stromen. Er was niets dat nog erg leek. De wereld was terug goed en niets zou nog kunnen fout gaan, of dat hoopte ik toch…