2.6

Sascha Ralina Johnson

Twee weken later....

'Jij ziet er leuk uit, ga je nog wat doen na het werk?' Harry bekijkt me kort.
Ik knik. 'Ja, uiteten met de meiden. Ik heb geen zin om naar huis te gaan om mij om te kleden.' Even hurk ik om wat van de grond te rapen maar als ik terug omhoog kom, moet ik me vasthouden aan de bureau omdat ik me wat duizelig voel. Dat heb ik nu al haast een week. Niet normaal. Zelfs even een vlaag van misselijkheid maar dat onderdruk ik. Vanzelf dat mijn hand naar mijn hoofd gaat om de hoofdpijn, die ik sinds vanochtend al heb.
'Gaat het?' Harry staat gelijk voor mij.
Langzaam kijk ik op. 'Ja, ik stond te snel op.' Het gaat weer en pak ik een flesje water met een paracetamol. Als dit te lang duurt moet ik naar de dokter.
'Weet je het zeker?' Uiteraard bezorgd. 'Je gaat toch niet ziek worden?'
Om nu mijn hoofd te schudden. 'Ik ben niet snel ziek.'
Wat hij beaamd. 'Dat is zo, zorg je wel goed voor jezelf? Niet dat je de honden voor jezelf zet?'
'Harry, ik weet hoe ik voor mijzelf moet zorgen,' verzeker ik hem. Wat genoeg is dat hij terug gaat naar zijn kantoor. Veel tijd om er over na te denken, krijg ik niet want mijn agenda staat redelijk vol met afspraken en zelfs een bestuursvergadering. Genoeg dat ik zelfs mijn lunch naar mijn kantoor moet laten komen. Gelukkig zijn de honden vandaag bij Maleah. Bewust gedaan omdat ik om half zeven afgesproken heb met Chloe, Peyton en Candice. Ten minste, dat is als Candice thuis is. Volgens mij gaat ze nog steeds met Michael mee. Hoewel ik haar twee weken geleden niet zag in Orlando. Ja, ze kan dan ook aan het backpacken zijn. Iets wat ze twee tot drie keer in het jaar doet. Ik schrik haast van mijn telefoon, die een geluid maakt.
Sas, Luke is thuis en wilde mee eten. Gezien ze alle vier thuis zijn, heeft Luke de andere drie uitgenodigd om mee te gaan. XX Chloe
Wist ik veel dat de mannen weer thuis zijn. De laatste keer dat ik hen zag, was in Orlando en is mijn ruzie met Ashton geëindigd in bed. Daar moet ik echt mee ophouden. Ja, zo eerst een afspraak om een benefietgala te organiseren. Jammer genoeg werken de paracetamols niet snel want als ik weer op sta, voel ik de duizeligheid opnieuw. Ik eet toch gewoon normaal. Net als gezond en verantwoord. Wanneer ik me licht in mijn hoofd voel, ga ik na wanneer ik voor het laatst iets gegeten heb. Even kan ik zien dat Harry overeind komt, wel minder scherp als anders, en zoek ik steun om te blijven staan. Het helpt echter niet en wordt het zwart voor mijn ogen. Het laatste dat ik nog registreer is dat ik omval.

'Haal wat water.'
Een kreun ontsnapt terwijl ik mijn ogen probeer te bedekken met mijn hand tegen het felle licht.
'Sascha, rustig aan, je bent flauwgevallen.'
De stem klinkt warm, vriendelijk, vertrouwd en vooral mannelijk. Net als dat ik een hand op mijn voorhoofd voel, die daarna op mijn buik beland.
'Blijf even liggen. Water is onderweg.'
Als ik mijn ogen echt open krijg, kijk ik in de bezorgde donkerbruine ogen van Harry. Even leg ik mijn hand op mijn hoofd. Geen verhoging. 'Het gaat wel.'
'En ik zeg van niet. Anders was je niet flauwgevallen.' Harry gaat weer staan en neemt een glas water over van Lilah. 'Rustig en geen grote slokken nemen.'
Ik knik voorzichtig om mijn hoofdpijn niet erger te maken en ga beter zitten. 'Hoe lang was ik weg?'
Harry blaast wat lucht uit. Vermoedelijk omdat hij opgelucht is. 'Bijna vijf minuten...'
'Wat is er aan de hand?' Peyton komt binnen.
Kort wissel ik een blik met Harry.
Hij schudt zijn hoofd echter. 'Als jij het niet zegt, doe ik het.' Hij staat dan op en zet het glas water op mijn bureau.
Zelf krijg ik het niet over mijn lippen dat ik stil blijf.
'Ze is flauwgevallen,' verteld hij aan Peyton.
'Wat?' Meteen kijkt Peyton met grote ogen naar mij. 'Dat is niks voor jou. Gaat het wel met je?' Ze strijkt mijn haar achter mijn oor.
Ik knik en voelt mijn hoofd iets beter. Alsof de paracetamols eindelijk werken. Om het glas water terug te krijgen van Peyton.
'Eigenlijk wilde ik met je gaan lunchen,' zucht Peyton diep.
Waarop ik nu mijn hoofd schud. 'Ik heb afspraken staan en een bestuursvergadering.'
'Oké, dan halen we lunch naar ons toe.' Ze loopt naar de telefoon op mijn bureau om iets te bestellen. 'Je krijgt iets wat vult. Broodjes en fruit.' Nadat ze gebeld heeft, komt ze weer bij mij zitten.
Harry blijft even bij de deur staan. 'Ik ben niet ver weg,' beloofd hij meer naar Peyton.
Dan ben ik alleen met haar.
'Hoe komt het dat je flauwgevallen bent? Niet ontbeten of zo?'
Uiteraard begint haar ondervraging net. 'Ik ontbijt altijd,' antwoord ik. Hoewel ik iets misselijk werd vanochtend maar dat gevoel was snel weg. Niet dat ik haar dat vertel. Als het te lang aanhoudt, ga ik er mee naar de dokter.
'Ik weet dat we vanavond allemaal uit gaan, met de mannen bedoel ik,' begint ze. 'Drink dan even niet te veel alcohol en hou het op één of twee glazen.'
Ik had het kunnen weten. Toch rol ik met mijn ogen. 'Peyton, het komt goed. Je vertrouwd me toch?'
Ze haalt haar schouders op. 'Gewoon een reminder.'
Ik ga er niet op in en drink het water op. 'Wanneer is de lunch er?'

Zelfs tijdens het eten voel ik Peytons ogen soms in mijn rug. Ik heb gewoon een glas rode wijn besteld bij mijn eten.
'Het is verfrissend om te backpacken want dan kom ik nauwelijks fans tegen van jullie. Dan is het opeens rustig en word ik ook met rust gelaten,' lacht Candice.
Michael heeft zijn hand achter haar stoel laten vallen. Welke vast nu in haar onderrug ligt. 'Hoe is het voor jou, Sas? Laten de fans je met rust of niet?'
'Nu wel, ja,' knik ik. 'In het begin was het even wennen voor de fans dat ik een eigen leven wilde hebben. Jullie waren op tour en toch kreeg ik vragen. Waar zijn ze? Hoe het met jullie gaat en alles.'
Chloe schudt haar hoofd met een lach. 'Klopt, maar die kans kregen ze niet altijd want ik ben met haar wezen lunchen en had Max bij me. Mooi dat de fans en paparazzi dan hun afstand houden.'
'Gek is dat,' reageert Peyton. 'Een foto van Max of een kwaad woord en Luke zou er voor zorgen dat ze hun vergunning kwijt raken.'
Waarop Luke kort knikt en een slok van zijn biertje neemt. 'Helemaal waar, ze mogen veel dingen doen maar niet over Max.'
'Over Max gesproken, wij maken het niet te laat.' Chloe zet haar glas drinken neer. Nog altijd dat ze frisdrank drinkt.
Even hoor ik iemand iets fluisteren en vervolgens raak ik mijn glas wijn kwijt. 'Waar is dat...' Ik stop als ik Peytons blik zie.
'Ben je vergeten wat er vanmiddag gebeurd is?' herinnert ze mij.
De mannen kijken niet begrijpend van haar naar mij.
Behalve dat ze er zijn, waar ik op zich geen probleem mee heb, merk ik wel dat Ashton het verst weg zit van mij. Net als dat hij nauwelijks een woord met mij gewisseld heeft. 'Ik rij niet zelf naar huis,' doel ik op de man die achter mij zit. Juist omdat ik wilde drinken, heb ik Andy gevraagd om mij naar huis te brengen.
'Daar gaat het niet om,' gaat Peyton er op in. 'Je bent flauwgevallen vanmiddag en je zou daar nog even rekening mee houden.'
'Wat?' Calum bemoeit zich ermee. 'Hoe komt dat dan?'
Geen idee. 'Licht in mijn hoofd, een tijdje niet gegeten. Het kan iedereen overkomen...'
Candice kijkt kort naar Michael. 'Dat is zo, maar je hoort je gezondheid op de eerste plaats te zetten. Doe het dan even rustig aan met de alcohol.'
'Zegt degene die door de stress en roddels is gaan backpacken om haar hoofd leeg te maken,' bijt ik haar toe. Gelijk kan ik mijn tong wel afbijten. Toch bied ik niet mijn verontschuldigingen aan. 'Bedankt.' Blij ben ik niet omdat Peyton het zegt waar iedereen bij is. Uit mijn tas pak ik mijn portemonnee. Om dan wat geld neer te leggen. Wat gewoon mijn deel is voor de rekening. Het voelt aan alsof ze mij op mijn plek wijst. Als een moeder tegen haar kind. Sinds wanneer heeft zij een moeder instinct? Door haar knipperlichtrelatie met Calum, weet ze zelf nooit wat ze moet doen met die vent.
Andy heeft voor de auto gezorgd, want als ik buiten kom, houdt hij de portiersdeur open zodat ik in kan stappen.
Ik ben al blij dat Andy er niks van zegt en de weg oprijdt. Naar huis. Morgen staat mijn wekker weer gewoon op de normale tijd.