Why, With The Time_

Er zijn verschillende soorten haat. Je hebt haat die je voelt voor iemand omdat je ze niet mag. Je hebt haat die je aanzet tot verschrikkelijke dingen en je had liefde die haat veroorzaakte, je wou niet van ze houden, maar je kon niet anders. Die 3de was nu precies mijn probleem. Hij was hier, ik kon hem voelen. Ik wou hem aanraken maar mijn verstand weerhield me daarvan. Ik zou sterk zijn, mijn woede doen winnen van mijn liefde. Ik was nog steeds kwaad op hem, meer dan hij waarschijnlijk verwachte. Mijn hart lag nog steeds levenloos in Forks, achtergelaten en alleen. Als je stil was kon je het horen huilen, smeken naar iemand om het terug bij elkaar te houden. Misschien zou ik ooit iemand anders vinden die sterk genoeg was om de delen bij elkaar te hangen, maar denken aan een leven zonder hem, was enkel pijnlijker. Alice en Edward waren weg en enkel Bella was nog bij me. Ik kon haar ogen op me voelen ruste terwijl ik terug naar het vuur staarde, mijn kat opgekruld in mijn schoot. Mijn ouders waren gaan slapen en we waren alleen beneden. Ik verwachte vragen. Ze leek me zoveel dingen te willen vragen, maar ze zijn niets en bleef compleet stil in haar marmeren gedaante. Buiten zoemde de wind door de bomen en zongen hun eigen lied. Het was te drukkend, de hele stilte maakte me bang, bang dat ik misschien zijn stem zou horen en me niet meer zou kunnen weerhouden van naar hem te gaan. Ik ging nog eens met m’n vingers door het gaar van m’n kat en keek haar voor de eerste keer deze avond aan.
“Waar zijn ze?”
Ze focuste zich op het geluid en berekende de afstand,”Een mijl…”
Ik knikte, ik wist niet precies waarom, maar het voelde goed om antwoord te kunnen geven.
“Ben je bang?” haar stem was als een zacht gezoem, stil en honingzoet.
Ik schudde m’n hoofd en staarde naar de grond, naar het witte tapijt waar haren aanhingen van Sissy, mijn kat. Het was weer stil, het enige geluid weerklonk vanuit de borst van Sissy, een diep gegrom.
De deur vloog open en Edward en Alice kwamen binnen. Ik was te bang om op te kijken, iets voelde niet goed en ze wisten dat ik het ook zou voelen.
“en?” vroeg Bella.
Ik kon al hun ogen op m’n huid voelen branden, maar ik reageerde niet, daar was ik niet klaar voor.
“Hij is weg…”
Je liegt!
Edward schraapte zijn keel,”Wil je de waarheid horen of iets dat je gerust stelt?”
Voor de eerste keer keek op naar hem. Hij had gelijk, het was wat ik wou horen en het was beter dat ik het mezelf ook wijs maakte.
“Ik ga slapen, ik weet niet wat jullie doen, jagen of zo… wel heb plezier.”
Ik stond op, moest me vastklemmen aan de sofa om niet om te vallen en trok mezelf de trap op. Ik bleef op de middelste treden staan en keek naar hun om,”Jullie zijn er toch nog in de morgen, hé?”
Ze knikte allen en Edward glimlachte gerust stellend. Ik haatte als hij dat deed, omdat ik wist dat het hem altijd lukte. Ik ging verder met het omhoog trekken van mijn lichaam, de trap op. Mijn benen leken het niet meer te kunnen dragen. Ik voelde me zo zwak, zo breekbaar dat ik bang was een foute beweging te maken, en in stukken uit elkaar te spatten. Het zou wel fijn zijn, heel even puzzel zijn die ze in elkaar moesten zetten. Misschien konden ze het ook bij m’n hart doen. Ik kon Edward horen grommen, voor ik de deur van m’n kamer sloot. Het voelde frisser dan daarnet en het schrift op m’n bed was daar de reden van. Ik liep er heen, klemde het tussen men vingers en sloeg het open. De achterste pagina’s waren om gekreukt in een vreemde vorm. Ik bladerde naar het laatste deel en staarde geschrokken naar de letters, woorden en zinnen die daar te zien waren. Ik kende ze, beter dan wie dan ook. Engelse les met Jasper had me veel bijgeleerd. Hoe ik Jasper kon gek maken, hoe ik hem kon doen lachen zonder ook maar iets te doen en Shakespeare:

Why, with the time, do I not glance aside
To new-found methods and to compounds strange?
Why write I still all one, ever the same
And keep invention in a noted weed,
That every word doth almost tell my name,
Showing their birth, and where they did proceed?
O know, sweet love, I always write of you,
And you and love are still words my arguments;
So all my best is dressing old words new,
Spending again what is already spent:
For as the sun is daily new and old,
So is my love still telling what is told.