4.0 What a weird day

Zonder er verder over na te denken liep ik naar de kamer. Ik klopte aan en deed de deur open. Het eerste wat ik deed was naar het bed kijken, waar een jongen met half lang, bruin haar lag die zijn ogen gesloten had. Naast zijn bed zaten twee jongens verwachtingsvol van de jongen naar mij te kijken. Ik glimlachte even, bekeek het infuus en de resultaten van de jongen en schreef wat op. ‘Pardon zuster, hoe gaat het met Georg?’ ik schrok even. Die stem.. dat kon er maar één zijn. Ik keek naar de jongen die het gevraagd had. Nee dat kan niet zijn, Bill zou nooit zo zijn haar durven dragen. ‘Het komt allemaal goed met hem.’ Vertelde ik en ik borg mijn map weer op. ‘Dank u wel voor alles wat hier in het ziekenhuis gebeurt voor hem.’ Een glimlach ging over mijn gezicht. ‘Jullie zijn zeker wel goede vrienden van hem?’ ‘Ja, we zitten met zijn vieren in een band.’ Zei de andere jongen die me nu pas opviel. Hij had lange dreads en een pet op. ‘1..2..3..’ zachtjes was ik aan het tellen. ‘wat zei je?’ vroeg de jongen met het zwarte leeuwenkapsel. ‘Nee uhmm.. laat maar, is gewoon onzin.’ De jongen keek me met een glimlach aan en daarna liep ik de deur uit. Midden voor mijn neus stond de jongen uit de lift. ‘Pardon, zou ik nog naar binnen mogen, of is dat te druk voor Georg?’ glimlachend zette ik een stap opzij. ‘dank je wel Rosalie, wat heb ik die glimlach gemist.’ Verbaast keek ik op. ‘zou ik mogen vragen, hoe jij mijn naam weet?’ De jongen glimlachte, waarschijnlijk omdat ik hem nog steeds verbaasd aan stond te vragen. ‘Ben ik zoveel verandert in die 3 jaar?’ Zou het dan toch zo..? ‘Nee dit kan niet, laat me met rust.’ Snel liep ik van de jongen weg. Zou het kunnen zijn dat ik net echt met Bill Kaulitz in hetzelfde vertrek was?