Charpter twenty five.

‘’Bill kom terug!’’ zei ik tegen hem toen hij de deur weer wou sluiten. Met een blij hoofd liep hij terug. ‘’Wat is er?’’ zei hij met een rare ondertoon. ‘’Als ik het doe…..en ik ga de mist in….’’ ‘’Dan kom ik je meteen helpen!’’ beloofde hij. Ik keek hem aan en zette een glimlach op. ‘’Wat moet ik spelen?’’ Bill lachte blij en klapte in zijn handen. ‘’De keuze is geheel aan jou!’’ hij pakte mijn pols en rende de kamer weer in. ‘’Hier is onze nieuwe ster.’’ En hij stook mijn hand de lucht in. Ik trok hem snel weer omlaag en keek David beschaamd aan. ‘’is ze goed?’’ ‘’Fantastisch.’’ Zei Tom blij. ‘’Laat maar eens wat horen dan.’’ Ik keek Bill bang aan ‘’Zing maar gewoon, het is mooi!.’’ Ik keek om me heen, meer dan de band en David was er niet maar ik durfde al niet meer. Uit het niets begon Bill met zingen.
‘’Wir sind irgendwie
am Ende und am Anfang
Und wir halten auch
zum ersten mal zusammen
Feinde werden Freunde
Liegen zich im Arm
Wer hätte das gedacht.’’


Het was dus de bedoeling dat ik verder zou zingen , zou het wat kwaad kunnen? Liever hier dan op een podium.

‘’ Wir stehen an
der Umlaufbahn egal wohin
Halten 6 Milliarden
Daumen in den Wind
Wer weiß ob wir Morgen
noch am Leben sind
Der Blick geht in die Nacht
Was ha'm wir falsch gemacht’’

Twijfelend stopte ik en keek de rest aan. Verbaast keek ik naar iedereen ze zaten allemaal met open mond en David begon spontaan te lachen. ‘’Je bent echt goed!’’ Bill omhelsde me stevig en was ook helemaal blij. ‘’Kom we hebben nog maar twee uur om je er geweldig uit te laten zien!’’ Hij trok me mee de kamer uit en liep naar buiten, de tourbus weer in. ‘’Waarom hierheen?’’ ‘’Omdat jouw spullen hier liggen, slimie.’’ We liepen naar mijn kamertje en pakte een van de koffers. ‘’Vind je een rokje leuk?’’ ik knikte en hij gooide een zwart rokje met meerde lagen eraan vast naar me toe. Hij gooide ook nog een T-shirt en wat knie kousen. ‘’Leuk?’’ vroeg hij. Ik knikte. We liepen met de kleding nog in mijn armen weer het gebouw in en gingen naar een kleed kamer. ‘’Trek jij dat aan pak ik nog wat spulletjes.’’ En weg was hij weer, hij vond het geloof ik leuker dan ik. Ik trok de kleding aan die hij had uitgezocht aan. In een spiegel op de kamer keek ik naar mezelf, zou ik echt goed kunnen zijn? Straks zou ik alles verpesten. Opeens kwam ik op een gedachte, hoe kon Bill me op dat podium zetten! Ze hadden me gezien op foto’s die de pers hadden gemaakt! Ze zouden me herkennen dacht ik benauwd. Bill kwam binnen met een koffer en een kleiner koffertje onder zijn armen. ‘’Wat is er! ‘’ vroeg hij bezorgd toen hij mijn angstige blik zag. ‘’Ze zouden me herkennen!’’ zei ik bang tegen hem. ‘’’Wat bedoel je?’’ hij zette de koffers op tafel en ging voor me staan. ‘’Van de foto’s in de kranten enzo, ze zullen weten dat we wat hebben.’’ ‘’We hebben dan juist een reden, we zouden samen komen om alles over te spreken, en ik wil eigenlijk niet meer liegen. We zullen het ooit moeten vertellen.’’ Zei hij twijfelend. ‘’Ze zouden denken dat ik je gebruik om bekent te worden. ‘’ ‘’Lief, je moet niet zoveel denken, geniet nou eens van jouw mooie moment!’’ hij zette me op een stoel en deed een koffer open, de koffer met make-up. ‘’Ik heb alleen maar zwart en witte kleuren bij me, daar moeten we het maar mee doen.’’ Zei hij lachend en begon met een lijntje om mijn oog te zetten. Mijn ogen waren naar een tijdje helemaal zwart en de eindes liepen uit naar wit. ‘’Dankje.’’ Zuchtte ik toen ik in de spiegel keek. ‘’Het is niets.’’ ‘’Ik heb het over alles, zonder jou zou ik deze kans nooit gehad kunnen hebben.’’ Ik stond op en omhelsde hem. ‘’Ik hou van je.’’ Zuchtte ik. Hij gaf me een zoen. ‘’Ik ook van jou.’’ We bleven even zo staan toen hij de omhelzing onbrak. ‘’ik heb hier nog wat sieraden.’’ Hij deed de grotere koffer open, er zat een fortuin aan sieraden en andere prullen erin. Hij pakte wat kettinkjes en deed ze om. Hij pakte ook een riem en deed hem om mijn middel. ‘’Je ziet er echt prachtig uit!’’ zei hij blij. ‘’Maar nu moet je naar Tom, hij is bij de gitaren. ‘’ het zou ook eens niet hé? Ik liep naar het podium en bleef er even staan, deze zaal was groot, heel groot. Straks zou ik hier staan, de zaal vol. Ik durfde er niet aan te denken en liep snel naar Tom. ‘’Deze gebruik ik als alle anderen kapot zouden zijn, wat niet snel gebeurd, maar de meeste nummers zijn voor het eerst gespeeld op deze, vanavond mag jij er voor het eerste optreden mee spelen. ‘’ Hij pakte een van de tientallen gitaren en gaf hem aan mij. Hij was helemaal zwart, de ijzeren snaren onderbraken als enige de zwarte kleur. ‘’Bedankt.’’ Zei ik blij. ‘’Weet je al wat je wilt spelen?’’ Ik keek hem met grote ogen aan, ik moest wat spelen, maar had niets! ‘’Je kunt gewoon een nummer coveren, doen er zoveel en David heeft al met wat mensen gepraat zodat het niet erg is, tenzij je je eigen nummer hebt? Ik schudde mijn hoofd, ik had nog nooit wat geschreven, wel geprobeerd maar er kwam iets uit wat een kleuter geschreven kon hebben dus ben er maar nooit meer aan begonnen. ‘’We vinden wel wat.’’ Zei Tom blij. Na lang discuteren met een laptop en Youtube hadden we dan eindelijk wat we leuk vonden. ‘’Nog een half uur jongens, en meisje.’’ Zei David die even kwam kijken. Nu pas begonnen de zenuwen te komen. ‘’Ga jij maar naar Bill.’’ Zei Tom terwijl hij me wegstuurde. Ik liep met trillende benen naar de kamer waar Bill hoort te zijn. ‘’Daar ben je, heb je er zin in?’’ wat zag hij er rustig uit, normaal was hij niet te stoppen! ‘’Hier wat drinken, hou de keel soepel!’’ zei Georg die er ook was. Met trillende handen pakte ik het aan en nam een slokje, het was lekkere thee. ‘’Je moet niet zenuwachtig zijn, alles komt goed.’’ Hij trok me naast zich op de bank en sloeg zijn arm om me heen en begon over allerdaagse dingen te praten, waarschijnlijk om mij rustig te houden.

sommige waren bang dat ik ging stoppen maar zo bedoelde ik het niet! ik heb nog veel te veel inspiratie voor dit verhaal om hem te stoppen