Hoofdstuk 8

De rust in ons nieuwe dorpje is gelukkig ook weer wedergekeerd en mensen doen niet meer zo ontzettend vijandelijk. Toch zullen sommige veranderingen niet zal gemakkelijk wennen. Binnen de klas blijf ik een buitenbeentje. Een vage buitenstaander die de groep probeert binnen te dringen en daar keer op keer ook bijna in lijkt te slagen.
Thuis voel ik me ook steeds eenzamer, want ik zit vaak alleen thuis. Mijn moeder heeft het heel druk met haar baan nu ze er eindelijk eentje gevonden heeft, waardoor ze veel aan het werk is of op de bank in slaap valt. Verder is Amy ook veel weg met haar nieuwe vriendinnen en merk ik dat ze erg veranderd is, waardoor ze mij niet meer ziet staan.
Ik lig op bed en staar naar het plafond, terwijl de tranen over mijn wangen een weg naar beneden zoeken.
Ik mis vroeger. School, thuis, familie, vrienden, ga zo nog maar even door. Hoe zal het nu met jullie gaan? Missen jullie mij net zo erg als ik jullie?
Ik pak de foto van mijn nachtkastje en zie hoe alle mensen die ooit een belangrijke rol in mijn leven speelden, mij een glimlach schenken vanaf een stom stukje papier. Nog meer tranen wellen op in mijn ogen en ik begraaf mijn gezicht in mijn kussen.
De pijn die ik voelde toen we zo plotseling moesten vertrekken komt weer boven en breek mij in duizenden stukjes.
Ooit kom ik terug en zoek ik jullie op. Geen idee hoe en waar ik jullie weer zal vinden, maar ik zal jullie vinden! Dat beloof ik!
Ik zet de foto terug op mijn nachtkastje en ga zitten op de rand van mijn bed, terwijl de laatste zonnestralen mijn gezicht strelen. Dit is ons nieuwe thuis en ik zal me er voorlopig bij neerleggen, maar dat ga ik niet eeuwig volhouden.
Ik kijk naar de dozen die nog ingepakt in de hoek staan en besluit dat het tijd wordt om van deze kamer ook echt MIJN kamer te gaan maken. Even later hangt mijn kamer dan ook vol met draken posters en staan mijn draken beeldjes door de hele kamer verspreid. Ik haal de dolk uit mijn tas en bekijk hem nog eens goed. Ik leg hem onder het matras bij mijn hoofdkussen, waar niemand hem zomaar zal vinden. Niemand weet hier dat ik die dolk heb gekregen op de dag dat we vertrokken, maar ik heb hem al die tijd dicht bij me kunnen houden en ik voel me een stuk veiliger met dat ding bij me.
‘Ik ben thuisss!!’ De vrolijke stem van mijn moeder galmt door de gangen en ik schrik op uit mijn gedachten.
Nee he?! Is ze er nu al? En het was mijn beurt om te koken.. Lekker bezig weer..
Met twee treden tegelijk storm ik de trap af en struikel ik bijna als ik bij de laatste trede aankom.
‘Ook een goede avond!’ Lacht ze terwijl ik snel de kamer in loop. ‘Nog niet begonnen met koken zie ik?’
Met een rood hoofd wil ik omdraaien en aan het eten beginnen als ze me tegenhoudt.
‘Laat vanavond maar zitten.’ Ze knipoogt en haalt een zak met afhaaleten achter haar rug vandaan.
Snel pak ik het eten aan en dek de tafel.
‘Hoe was je dag?’
‘Erg druk. Er was veel werk vandaag en eigenlijk had ik weer over moeten werken. Maar hoe was jouw dag? Heb je school nog een beetje vol kunnen houden?’
Ze kijkt me aan en neemt een hap. Ondertussen probeer ik te bedenken wat ik op dit moment het beste kan gaan antwoorden.