The Hogwarts Express

Eindelijk was het zover: 1 september.
Het was ongelofelijk druk in het King Cross station. “Komaan oom Remus! Straks missen we de trein nog!” riep ik uit terwijl ik zo snel mogelijk mijn karretje met bagage manoeuvreerde door menigte
“rustig aan Hailey!” Riep mijn peetvader, Remus Lupin. “We gaan echt niet te laat komen” Remus probeerde me bij te houden zodat hij me niet kwijt zou geraken in de drukte
Ik had mijn spullen al weken op voorhand klaarstaan, het grootste deel van mijn schoolboeken was al uitgelezen en de laatste week was ik niet meer te houden geweest. Om 5 uur in de morgen was ik al wakker en had ik nogmaals mijn koffer nagekeken om voor de laatste keer te kijken of ik zeker helemaal niets was vergeten.
Ik had daarna het ontbijt klaargemaakt zoals ik elke morgen deed ook al wist ik dat ik geen hap door mijn keel zou krijgen door de zenuwen.
Na wat bijna een eeuwigheid leek te duren voor mij waren we dan toch uiteindelijk vertrokken richting King Cross Station.
Nu stopte ik hier voor de ingang van perron 9 ³/4 terwijl de zenuwen door mijn lijf gierden.
Ik liep niet zoals verwacht meteen door de poort maar bleef er even twijfelend naar kijken, want zodra ik door die poort liep zou mijn hele leven veranderen. Ik had hier zolang naar uitgekeken. Ik haalde heel diep adem en duwde mijn karretje naar de muur tussen perron 9 en 10 toe. Maar in plaats van ertegen te botsen gingen we er beiden gewoon door. Remus volgde me op de voet. Meteen ging er een heel nieuwe wereld open. De saaie dreuzels maakte plaats voor verschillende heksen en tovenaars in verschillende kleuren gewaden, sommige anderen hadden dan weer een poging gedaan om zich zo goed mogelijk te kleden als een dreuzel. Meteen had ik een gevoel van thuiskomen, dat ik op een plek was waar ik paste. Van alle kanten klonken de stemmen van enthousiaste 1ste jaars die net zoals mij voor de eerste keer naar Zweinstein zouden gaan, oudere leerlingen die elkaar begroeten en bezorgde ouders die afscheid namen van hun kinderen. Maar waar mijn mond echt van open viel was de enorme rode stoomtrein die ons naar school zou brengen, natuurlijk had ik er al van gehoord en gelezen maar ik had hem nog nooit in het echt gezien. Ik vond hem prachtig. Een hand op mijn schouder liet me opschrikken uit mijn gedachten. “Kom Hailey of straks mis je nog de trein omdat je er te lang naar hebt staan kijken.” Ik volgde Remus door de drukte terwijl ik nog steeds bewonderend om me heen keek, ik wilde niets missen van dit alles, ook al was dit alleen nog maar het station.
Samen met Remus krijg ik mijn koffer in de trein en sleurde ik hem naar een lege coupé. Hierna sprong ik weer het perron op. Remus keek me aan en legde zijn beide handen op mijn schouders. “Veel succes.” Begon hij. “ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet dat je het goed zult doen, je kunt prima voor jezelf zorgen.”
Ik glimlachte. “Ik denk dat we ons eerder zorgen zouden moeten maken of het jou wel zou lukken zo zonder mij. Maar maak je geen zorgen alles wat je moet weten staat in het notitieboekje dat in de keuken ligt, ik ben pas nog gaan winkelen dus daar hoef je je de eerste dagen geen zorgen om te maken en er staat ook in wat er gedaan moet worden en wat je zeker niet mag vergeten.” Stelde ik hem gerust. In een normaal gezin zou een ouder dit tegen zijn kind zeggen, bij ons was het omgekeerd. Remus glimlachte en knikte. Ik hoorde het fluitje afgaan en snel gaf ik hem een knuffel en sprong toen weer de trein in. Ik bleef nog wuiven tot Remus uit het zicht verdwenen was en zette me toen neer op het bankje. Ik had geen probleem met alleen zijn of voor mezelf te zorgen, het enigste waar ik me zorgen over maakte was juist het vrienden maken. Ik had nooit echt veel contact met kinderen van mijn eigen leeftijd, laat staan dat ik vrienden had. Ik was wel naar een dreuzel school geweest en ook was ik natuurlijk heel bekend met de toverwereld waar ik in leefde. Maar een jeugd had ik niet echt gehad. Ik wist dat mijn ouders gestorven waren toen ik ongeveer 3 jaar oud was en omdat Remus mijn peetvader is moest ik bij hem gaan wonen, maar Remus was alleen en had zijn eigen problemen waardoor ik eerder mezelf moest opvoeden en voor hem zorgen dan hij dat voor mij deed. Maar ik wist niet beter, dit was het leven dat ik kende en nu werd alles anders.