2.1

Sascha Ralina Johnson

Eindelijk klaar met het verslag van de vergadering van vanmiddag. Morgen vliegen we alweer terug naar Los Angeles. Ik klap mijn laptop dicht en schuif hem iets naar achteren, als de deur opeens open gaat.
'De wedstrijd was geweldig!' komt Alex binnen gerend.
Dat laat me lachen en til ik de vijfjarige op. Om nu Harry binnen te zien komen. Wel dat hij aan de telefoon zit dus wacht ik even. 'Naar je zin gehad?' vraag ik de kleuter.
Alex knikt heftig. 'Ja, absoluut.'
Ik zie verder niemand meer binnen komen. Wat betekend dat Ginny, de oppasser voor Alex, naar bed is. 'Kom op, voor jou is het al bedtijd.' Met Alex in mijn armen sta ik op en ga ik naar boven waar de slaapkamers zijn. In zijn slaapkamer trek ik hem zijn pyjama aan. 'Wil je nog wat lezen?'
Wat op het moment is dat hij zijn pyjama shirt over zijn hoofd trekt. 'Ja,' knikt hij en geeuwt hij toch.
'Dank je wel, Sascha.' Harry komt de slaapkamer in. 'Je hebt je nog niet eens zelf omgekleed.'
Hij doelt op de jurk die ik nog aan heb. 'Het zit lekker en is tegelijk wat luchtig.' Ik haal mijn schouders op en dek ik Alex toe.
'We vliegen morgen om half twaalf. Dus we lunchen in de jet.' Harry glimlacht naar mij en pakt hij de boek over. 'Kleed je om en dan zie ik je zo in de woonkamer.' Dan slaat hij het boek open om zijn zoon wat voor te lezen.
In mijn eigen slaapkamer, van de drie die de penthouse telt, kleed ik me om in iets comfortabeler. Dat het pas tien uur is, is ideaal voor een glas wijn. De zakenreis slash vakantie zit er op. Morgen terug en maandag weer het normale leven.
'Nog bedankt voor Alex, ik had net de piloot aan de telefoon voor morgen. Ik had eigenlijk eerder weg willen gaan maar dat gaat dus niet.' Harry trekt met een zucht de stropdas van zijn nek. Net als dat hij zijn colbert uittrekt.
'Graag gedaan.' Ik geef hem een glas wijn. 'Maandag begint het normale leven weer en gaat Alex naar school.'
Knikkend neemt hij een slok. 'Dan gaat hij gewoon op tijd naar bed.'
'Terug thuis ga ik rond deze tijd naar buiten met Bailey en Pebbles. Daarna ga ik zelf ook plat.' Ik heb mijn ritme wel en helemaal omdat ik twee schatten heb van honden. Beide een pitbull terriër mix.
'Hoe laat lig je thuis dan normaal in bed?' Harry is ook echt oprecht geïnteresseerd.
Ik neem nog een slokje van mijn wijn. 'Dat is tussen half elf, kwart voor elf.' Ik kijk naar buiten. Waar de stad van Chicago verlicht te zien is en drink ik mijn glas wijn leeg. 'Ik ga er gebruik van maken dat ik morgen uit kan slapen. Dat is een zeldzaamheid aan het worden.' Het lege glas zet ik neer op een tafel en loop ik naar de trap. 'Weltrusten Harry.'
'Op dit soort momenten is het toch te zien dat je drieëntwintig bent,' gebaard hij naar mijn pyjama. 'Pillow fight,' leest hij van mijn shirt. 'Weltrusten Sascha, tot morgen.'
Kort haal ik mijn schouders op. 'Ergens blijven we allemaal wel kind. Tot morgen, Harry.'
'En dat terwijl je samen met mij het bedrijf runt,' grinnikt hij nog.
Wat het laatste is dat ik hoor en ga ik mijn slaapkamer in. Waar ik mijn eigen badkamer bij heb en dat is maar goed ook. In de badkamer borstel ik mijn haren om in een knot te doen. Ondanks dat we de tijd hebben, leg ik toch mijn kleding klaar voor morgen.

Uitslapen, natuurlijk. Alsnog dat ik rond zes uur wakker ben. Gezien ik gewend ben om er dan uit te gaan, ben ik uitgebreid in bad geweest. Nu ben ik half aangekleed en heb ik mijn tassen klaar staan. Wat een koffer is met een weekendtas.
'Sascha!' Alex komt mijn kamer in. Maar dan staat hij stil en kijkt hij naar mij, zijn hoofd wat schuin houdend. 'Je bent zelfs al aangekleed.' Wat beteuterd gaat zijn blik naar mijn bed. 'Net als papa,' mompelt hij. Alsof hij mij het liefst wakker had willen maken.
Het laat mij grinniken. 'Sorry kerel, ik ben tegenwoordig om zes uur al wakker en uit bed.' Ik leg mijn paspoort bovenop in mijn schoudertas. Hoewel ik weet dat ik het niet nodig heb. Een automatisme. 'Kunnen we ontbijten?'
Nu knikt Alex. 'Ja, roomservice is net weg.' Vervolgens rent hij mijn slaapkamer uit.
'Alex, laat Sascha met rust.' volgt Harry's stem opeens.
Zelf volg ik Alex naar beneden als Andy te voorschijn komt en mijn twee tassen over pakt. 'Dank je.' Het went langzaam dat ik bijna overal hulp voor kan krijgen. Ik hoef zelfs mijn tassen niet te dragen. Iets wat ik wel gewend ben. Mijn tassen worden bij de rest gezet in de gang en kan ik zelf aanschuiven voor het ontbijt. Wat er uit ziet als een uitgebreid ontbijt. 'Is dit ontbijt of brunch?' In de vluchtigheid kijk ik hoe laat het is. Bijna half negen. We vliegen pas om half twaalf.
'Eet smakelijk.' Harry helpt Alex een handje dat hij op een stoel zit, alvorens zelf te gaan zitten.
Als mijn vest over de stoel ligt, ga ik zelf zitten en pak ik een broodje. Zo ook dat ik een kop koffie krijg toegeschoven.
'Je bent helemaal in het zwart,' reageert Alex. Wel slikt hij eerst zijn hap door van zijn broodje.
Ik schud mijn hoofd en neem een slok koffie. 'Niet als ik mijn vest aantrek.' Straks pas als we terug naar huis gaan.
'Sascha, voor ik het vergeet, wil jij in mijn plaats naar Sydney en Melbourne gaan? Ik wil niet zo snel weer weg gaan.' Harry's ogen gaan naar Alex.
Waarvan ik begrijp dat hij niet te veel wilt missen met zijn zoon. Ten slotte zal Alex steeds meer leren en alles. Laat staan dat hij niet de au pair het voor hem doet. Ik weet intussen wel dat Harry alles doet voor Alex. 'Geen probleem,' verzeker ik hem. Pas als we klaar zijn met het ontbijt, pak ik mijn telefoon om op te zoeken wat het tijdsverschil is. Wat twee uur vroeger is. Geen jetlag. Dat valt weer mee.
'Wil je vanaf het vliegveld gelijk naar huis?' vraagt Harry nadat hij Alex naar de woonkamer stuurt om televisie te kijken.
'Het is nog altijd weekend,' knik ik. Lekker naar het strand met Bailey en Pebbles. Misschien dat ik wel ga surfen. Ja, als het lekker weer is en goede golven.
Harry heeft zijn telefoon al vast. 'Dan bel ik voor een tweede auto die jou naar huis brengt.' Gelijk belt hij.
Ook iets waar ik aan moet wennen want ik heb zelfs een beveiliger, die eveneens een chauffeur is. Soms komt de auto met een chauffeur erbij. Hoort bij de functie om een CEO te zijn. Dan gaat mijn eigen telefoon en zie ik Peyton staan. 'Hi,' zeg ik als ik opneem terwijl ik naar het raam loop en op een stoel ga zitten.
'Hey schat, alles goed?' begint Peyton. 'Waar ben je want je bent niet thuis.'
Ik lach wat. 'In Chicago op zakenreis. Vanmiddag ben ik weer thuis. Wilde je gaan lunchen?'
'Hmm, klinkt goed. Op zakenreis hé. Hoe bevalt het om mede CEO te zijn van Ellsworth Global Group? Niet het leven dat ik wil,' vervolgt Peyton. 'God, ik hoef echt geen beveiliger, persoonlijke assistente of een auto met chauffeur.'
Dat laat me haast schaterlachen. Het zakenleven is echt niks voor haar en dat weet ik. 'We vliegen om half twaalf. Vier uur ben ik dan in Los Angeles en dan nog het tijdsverschil eraf.'
'Hoe laat is het dan hier in L.A.?' wilt ze weten.
'Twee uur in de middag, schat.' Een glimlach kan ik niet tegenhouden. Rekenen is nooit haar sterke kant geweest. 'Straks wat gaan drinken als ik terug ben? Ik heb dan de honden bij me dus ergens op een terras.'
Een geluid is te horen. 'Dat zijn twee schatten. Tuurlijk mogen ze komen. Laat maar weten als je thuis bent. Je wilt vast eerst even bijkomen en omkleden.'
'Doen we...'
'Sascha, we gaan zo naar het vliegveld. Wie weet kunnen we eerder opstijgen.' Harry komt er tussen.
Daardoor draai ik mijn hoofd naar hem. 'We gaan al naar het vliegveld. Als ik thuis ben, spreken we wel af waar we gaan drinken. Tot straks.'
'Tot straks.'
We hangen bijna tegelijk op en doe ik mijn telefoon in mijn schoudertas. Mijn mouwloze vest trek ik aan en hang ik mijn schoudertas over mijn schouder. Samen met de twee tassen ga ik naar de lift. Wat gelijk een volle lift oplevert met Harry, Alex, onze beveiligers en persoonlijke assistenten.
'Gave kleding,' complimenteert Alex mij nog om mijn outfit.
'Dank je wel.' Ik glimlach erom. In de garage staan twee zwarte BMW's te wachten op ons. 'Ik had het echt niet erg gevonden om een auto te delen met jullie.' Andy, die mijn beveiliger is, doet al de deur open van de tweede auto.
Harry schudt zijn hoofd kort terwijl Alex al in de auto klimt. 'Accepteer het, Sascha. Dit werk als een CEO heeft zijn privileges. Ik zie je op het vliegveld. Niet langs de douane maar gelijk de jet in,' laat hij mij nog weten en stapt hij zelf in.
Met een zucht stap ik in de andere BMW. Waar Andy en Lilah nog bij komen en rijden we weg.
Om nog geen drie kwartier later het vliegveld op te rijden. Waar ik over kan stappen op de jet. Over ruim vier uur ben ik weer thuis. Ten minste, als ik geluk heb en geen vertragingen.