117 - The Boy Who Lived

Alle hoop leek verloren. We liepen haar het gehavende kasteel van Hogwarts. Enkele meters achter mij lag Harry in de armen van Hagrid. Zij aan zijn met Voldemort liepen wij voorop. Nagini gleed sissend langs ons op. Voldemort had haar beschermende schild weggehaald. Hij was goed gehumeurd. ‘My Lord?’, vroeg ik. Voldemort draaide zijn hoofd dichting mij. Hij keek mij aan. Daarna legde hij zijn hand op mijn schouder. ‘Wat gebeurt er met de mensen op Hogwarts? Die tegen u gevochten hebben?’ Voldemort lachte even. ‘Daar kom je zo achter.’ Ik knikte terwijl ik strak voor mezelf uit bleef staren. Ik vroeg me af of hij ze allemaal zou vermoorden. Voldemort kneep hard in mijn schouder. Ik keek op, recht in zijn ogen. ‘My Lord?’, zei ik zacht terwijl mijn hart sneller begon te kloppen. ‘Ik vergeef je voor je leugens,’ zei hij. ‘Dank u, my Lord,’ zei ik, ‘het spijt me.’ Voldemort kneep nog harder en het leek alsof hij mijn schouder fijn zou knijpen. ‘Lieg ooit nog een keer tegen mij,’ siste hij dreigend, ‘over wat dan ook, en ik vermoord je.’ Ik knikte zwakjes. Denkend aan de grote leugen die ik hem zo juist had verteld. Voldemort ontspande zijn hand.

De zon was inmiddels opgekomen. Al was hij nergens te zien. Het was grauw en bewolkt. Het miezerde zelfs. We liepen de afgebrokkelde binnenplaats op. Voldemort liep enkele passen voor mij. Al snel vulde binnenplaats zich. Aan de ene kant Voldemort met zijn Death Eaters. En aan de andere kant de Order, de professors en studenten van Hogwarts. ‘Harry Potter is dood!’, riep Voldemort. ‘Nee!’, gilde iemand en ze rende naar voren, ‘Nee!’ Ginny Weasley. Haar vader moest haar tegen houden. ‘Stilte,’ siste Voldemort en hij hief zijn stok op. Ginny was stil. ‘Stom meisje,’ zei Voldemort afgunstig, ‘Harry Potter is dood. Hij gaf niets om jullie! Hij vluchtte weg. Vanaf nu vertrouw je alleen nog maar in mij.’ Voldemort draaide zich om naar zijn Death Eaters. ‘Harry Potter is dood!’, riep hij enthousiast. De Death Eaters begonnen te lachen. Voldemort lachte hysterisch mee. ‘En nu is het tijd om je bij mij te voegen,’ zei Voldemort toen iedereen weer stil is, ‘of je zal sterven.’

Er viel een korte stilte. Niemand bewoog. ‘Draco,’ hoorde ik de commanderende stem van Lucius, ‘Draco, kom.’ Mijn blik viel op de witblonde jongen die in de menigte stond. Hij zag er gehavend uit. Maar hij leefde. Draco slikte maar hij bleef staan. ‘Draco,’ zei Narcissa, ‘kom.’ Draco twijfelde maar toen liep hij naar voren. Iedereen van Hogwarts keek hem afgunstig aan. ‘Goed gedaan, Draco,’ zei Voldemort, ‘goed gedaan.’ Voldemort hield hem tegen en omhelsde hem op de meest ongemakkelijke manier die er bestond. Ik beet op mijn lip. Voldemort kreunde zacht. Draco’s keek hulpeloos. Toen maakte hij oogcontact met mij en ik knikte zwakjes. Al snel liet hij Draco los. Draco keek mij nog even aan maar toen snelde hij naar zijn moeder.

Ik keek op toen ik voetstappen hoorde. Neville Longbottom strompelde onze kant op. Voldemort grijnsde. ‘Ik moet toegeven dat ik op beter had gehoopt.’ De Death Eaters lachten luid. Ik zag dat Neville de Sorting Hat in zijn handen had. ‘En wie ben jij, jongeman?’ ‘Neville Longbottom,’ zei Neville. Ditmaal lachten de Death Eaters nog harder, waarvan Bellatrix het hardst. Zij had zijn ouders zo lang gemarteld dat ze gek waren geworden. ‘Ik weet zeker dat we een plaats voor je kunnen vinden-,’ zei Voldemort. ‘Ik wil iets zeggen,’ zei Neville die door Voldemort heen praatte.

Voldemort keek Neville woedend aan. ‘Ik weet zeker dat we allemaal willen horen wat je te zeggen hebt,’ siste Voldemort. ‘Het maakt niet uit dat Harry dood is, mensen sterven elke dag,’ zei hij, ‘ja we hebben Harry vannacht verloren. Maar hij is nog steeds bij ons, hier binnen. Net als alle anderen die we hebben verloren.’ Neville viel even stil en staarde Voldemort aan. ‘Ze stierven niet voor niks, maar jij wel!’ Voldemort begon te lachen en keek Neville geamuseerd aan. ‘Harry gaf wel om ons! Om ons allemaal, dit is nog niet voorbij!’ Op dat moment trok Neville het zwaard van Gryffindor uit de Sorting Hat. Hij hield het gereed, klaar om aan te vallen. Totdat Harry zichzelf uit de armen van Hagrid liet vallen. ‘Harry!’, kermde Hagrid geschrokken. Voldemort keek op en zijn lach gleed van zijn gezicht. ‘Confringo!’, riep Harry en vuurde de curse op Nagini af. Ze ontweek de curse sissend. Voldemort was uit het veld geslagen. En in die tijd rende Harry weg, naar wat nog over was van de muren om de binnenplaats. Voldemort vuurde curses op hem af maar ze misten allemaal. De al gehavende muren van Hogwarts explodeerden hierdoor en Harry wist wederom aan Voldemort te ontsnappen.