116 - The Forbidden Forest

Ik verschijnselde in het bos. Voldemort gunde mij geen blik waardig. Mijn handen waren bedekt met opgedroogd bloed. Het bloed van Severus. ‘Heb jij een speenvarken geslacht of zo?’, grapte een Death Eater die mijn handen zag. Ik boorde mijn blik in zijn ogen. Ik had absoluut geen zin in zulke opmerkingen. ‘Ja,’ siste ik, ‘en als je je kop niet houdt dan ben jij de volgende.’ De Death Eater zei niets meer en wendde zijn blik af. Ik zuchtte zacht. Met mijn ogen schande ik de aanwezigen. Er waren minder Death Eaters dan eerst. Ze waren vast gesneuveld in de strijd. Ook zag ik hoe Hagrid werd vastgehouden met touwen. Hij kon geen kant op. Daarna keek ik naar Voldemort. Die geconcentreerd voor zich uit keek. Diep in gedachten verzonken. En naar Nagini. Veilig in haar beschermende schild. Ik ging zitten op een omgevallen boom. En ik wachtte.

Het uur ging snel voorbij. En al snel kwamen Yaxley en nog een andere Death Eater te voorschijn. Yaxley schudde zijn hoofd. ‘Hij is nergens te bekennen, my Lord,’ zei hij. Voldemort keek hem ongelovig aan. En staarde naar de bosjes, in de hoop dat Harry alsnog tevoorschijn zou komen. Maar hij kwam niet. Ik stond op en ik liep een paar passen naar voren. Voldemort draaide zichzelf om, hij keek teleurgesteld. Verrast. Ik staarde naar de bosjes. Hij moest komen. Hij moest. En toen zag de bosjes bewegen. En Harry Potter verzamelde al zijn moed en hij liep de bosjes uit. ‘My Lord,’ fluisterde ik. Maar hij hoorde mij. Voldemort keek mij aan en toen hij mij zag kijken draaide hij zich weer om. Naar Harry. ‘Hij is er.’

Voldemort staarde naar Harry die langzaam dichterbij kwam. ‘Harry?! Nee!’, schreeuwde Hagrid, ‘Wat doe je hier?’ Daarna zei Hagrid niets meer. Voldemort liep op Harry af. Zijn stok gereed. ‘Harry Potter,’ begon hij, ‘The Boy Who Lived, zal nu sterven.’ Langzaam, in slow motion, hief Voldemort zijn stok op en richtte deze op Harry. Ik zag dat Harry slikte en zijn ogen sloot. Hij was zo ontzettend dapper. Voldemort was even stil. Maar daarna riep hij de curse. ‘Avada Kedavra!’ Hij schreeuwde het uit. En het bos werd fel verlicht door het groene licht van de curse. Zowel Harry als Voldemort vielen bewegingsloos op de grond.

Ik hurkte naast Voldemort op de grond. Zacht raakte ik zijn schouder aan. Hij was bewusteloos. Mijn hart begon sneller te kloppen. Echter opende hij al snel zijn ogen. ‘Vader,’ zei ik zacht. Ik had hem lang niet zo genoemd. Ergens, diep van binnen, was ik opgelucht dat hij wakker werd. Voldemort stond op zodra hij zijn ogen open had. Ik stond ook op. Zonder zijn ogen van Harry af te wenden keek naar hem. ‘Ga kijken of hij dood is,’ siste hij naar mij. Ik knikte en met snelle passen liep ik op hem af. Ik hurkte bij Harry neer. Ik voelde aan zijn nek en ik voelde zij hartslag. Krachtig pompend. ‘Harry,’ fluisterde ik onhoorbaar. Ik voelde de blik van Voldemort en andere Death Eaters branden op mijn rug. En toen dacht ik aan Draco. Of hij nog leefde. ‘Is Draco in het kasteel?’, vroeg ik zacht, ‘leeft hij nog?’ Harry knikte onzichtbaar. Daarna zuchtte ik zachtjes en stond ik op. Ik keek Voldemort recht in zijn ogen aan. Een grijns ontstond op mijn gezicht.. ‘Hij is dood.’

Voldemort sprong op en hij begon hysterisch te lachen. ‘Hij is dood!’, kirde hij, ‘Ik heb Harry Potter vermoord!’ Ik schrok van zijn plotselinge uitbarsting. En ik was niet de enige. ‘Kijk!’, Voldemort hief zijn stok op, ‘Crucio!’ Ik verwachtte pijn te voelen maar hij richtte de curse op Harry. Harry gaf geen kik. ‘Hij beweegt niet, hij is dood’, zei Voldemort enthousiast, ‘Sarah, jij ook!’ Ik richtte mijn stok op Harry. ‘Crucio!’ Voldemort begon te lachen en hij pakte mijn schouder vast. ‘Kom!’, riep hij, ‘probeer het allemaal maar!’ Al snel richtte de groep Death Eaters curse na curse op Harry af. Hij gaf geen kik. Harry werd opgetild en door de lucht geslingerd maar hij hield zijn lichaam slap. Ik had medelijden met hem. Na een halfuur begon Voldemort weer te spreken. ‘We gaan naar Hogwarts,’ zei hij, ‘Sarah loop naast mij. En laat die reus Potter dragen, dan kan iedereen zijn dode lichaam zien.’