114 - The truth comes out

Ik had Voldemort gevonden in het boothuis vlak bij The Black Lake. Mijn handen trilden. Niet van de kou, maar van de angst. Mijn vader had zojuist Lucius Malfoy een preek gegeven en beval hem om Severus te halen. Ik was bang voor wat Lord Voldemort van plan was. 'Sarah,' siste mijn vader uit het niets. 'Ja, My Lord?' Ik durfde hem niet aan de kijken, dus hield ik mijn blik nederig op de grond. Met zijn koude handen pakte hij mijn hoofd vast en zo dwong hij mij om hem aan te kijken. Met zijn rode ogen keek hij mij doordringend aan. ‘Je stelt me zo ontzettend teleur. Ik heb je beter geleerd.' Voldemort keek me minachtend aan. Ik had geen idee waar hij het over had. Waarschijnlijk was hij nog steeds boos dat ik had gelogen. 'Het spijt me, My Lord.' Voldemort hief zijn stok op. 'Crucio!' ik zakte door mijn knieën van de pijn. Een kleine kreun kwam over mijn lippen en ik beet hard op mijn lippen om niet te schreeuwen. Terwijl ik zat te creperen zag ik schimmen achter het raam van het boothuis. Echter zei ik er niks van. Na enkele lange en pijnlijke minuten hief Voldemort de curse op. 'Hopelijk zal deze les je wat leren,' siste hij. Ik knikte kort en ik stond trillend op.

Het volgende moment hoorde ik een ploppend geluid. Severus stond in het midden van het boothuis. Hij keek mij even geruststellend aan. Maar daarna wendde hij zijn blik naar mijn vader. 'U heeft een buitengewoon straaltje toverkunst vertoond, in de laatste uren alleen al,' was het eerste wat Severus zei. 'Nee, nee,' zei Voldemort, 'ik ben buitengewoon. Maar de stok verzet zich.' 'Er is geen stok die sterker is. Dat heeft Ollivander zelf gezegd. Vanavond als de jongen komt zal hij u gehoorzamen. En alleen u,' zei Severus. Voldemort keek hem doordringend aan. 'Werkelijk?' 'My Lord.' Voldemort begon een rondje om hem heen te lopen. 'De stok, gehoorzaamt hij mij werkelijk? Je bent een intelligente man, Severus. Je moet het vast weten. Waar ligt zijn ware loyaliteit?' Voldemort stond inmiddels naast mij. Ik keek nederig en angstig naar de grond. 'Bij u natuurlijk, My Lord,' zei Severus, hij begreep het niet. Hij deed alsof hij het niet begreep. 'De Elder Wand kan mij niet gehoorzamen want ik ben niet zijn ware eigenaar. De Elder Wand hoort toe aan de tovenaar die zijn vorige eigenaar heeft vermoord. Jij hebt Dumbledore vermoord. Terwijl jij leeft kan de Elder Wand nooit echt van mij zijn.' Mijn hartslag begon sneller te slaan. 'Je bent een goede volgeling geweest, Severus. Maar alleen ik kan voor eeuwig leven.' Severus keek Voldemort angstig aan. 'My Lord, - ' begon Severus maar hij kon zijn zin niet afmaken. Voldemort haalde uit met zijn toverstok, en rode vlekken ontstonden in Severus zijn kleren rond zijn nek.

Severus viel met een klap neer. 'Nee!', zei ik en mijn stem sloeg over. Voldemort wendde zich tot mij. Hij sloeg mij hard in mijn gezicht. En de snee die eindelijk dicht was ging weer open. Ik voelde een straaltje bloed naar beneden glijden. Voldemort keek me vol minachting aan. 'Nagini, dood hem.' Nagini beet Severus meerdere keren. Haar gif drong langzaam zijn aders binnen. 'Je bent een dwaas, een mislukkeling,' siste Voldemort in Parseltounge naar mij, 'ruim hem op.' 'Ja, my Lord.' De tranen prikten in mijn ogen. Daarna Verdwijnselde hij met Nagini. Ik keek voor een seconde na de plek waar hij stond en daarna liep ik naar Severus. Met een klap liet ik mezelf neer vallen. Op mijn knieën zat ik naast hem. Met mijn handen probeerde ik de wond rond zijn nek dicht te drukken. 'Het spijt me zo,' fluisterde ik. Severus keek mij zwak aan. En hij schudde met zijn hoofd. 'Sarah,' zei hij zacht, 'dit is niet jouw schuld. Dit was mijn.. mijn idee.' De tranen gleden over mijn wangen. 'Ik kan dit niet zonder jou,' fluisterde ik, 'niet dit. Ik heb je nodig.' Severus tilde langzaam zijn hand op en hij raakte mijn wang aan. Hij veegde mijn tranen weg. 'Dat kun je wel, je bent sterk.' Ik schudde met mijn hoofd.