1.12

Sascha Ralina Johnson

Eenmaal terug in het hotel, komt een piccolo mij helpen met een bagage kar. Zeker geslaagd en een geheel nieuwe set reistassen. Deze keer ook allemaal in monogram stijl van Louis Vuitton. Daarnaast heb ik nog wat gevonden bij Givenchy, Saint Laurent, Victoria's Secret en Saphora.
'Misschien over een tijdje weer gaan shoppen?' stelt Candice voor. 'Over een maandje, denk ik zo.'
Ik knik. 'Over een maandje of zo. Vandaag heb ik al veel geld uitgegeven.' Uit mijn schoudertas haal ik mijn sleutelkaart van mijn suite. 'Ik zie je later.' Met de piccolo ga ik naar boven en naar mijn suite. Waar ik de deur open doe en naar binnen ga. Pas als de piccolo weg gaat, met zijn fooi, doe ik de deur open naar mijn slaapkamer. Waar ik verrassend genoeg tassen en kleine doosjes op mijn bed vind van Dolce & Gabbana, Miu Miu, Red Valentine, Chanel en Gucci. Ik heb niks besteld. Normaal doe ik dat als ik thuis ben.
'Ik heb je nooit echt bedankt,' begint een stem.
Als ik me omdraai, zie ik Ashton staan.
Even schudt hij zijn hoofd. 'En ik heb er nooit echt bij stil gestaan wat je opgegeven hebt door met mij mee te gaan. Dat had ik je nooit mogen vragen.'
'Je hebt het niet gevraagd,' ga ik tegen hem in. 'Ik wilde van mijn familie weg, jij begon net bekend te worden met de band en dat was voor mij een kans om weg te gaan.' Met een zucht ga ik zitten. 'Begrijp me niet verkeerd, Ash, ik geef jou niet de schuld.'
Hij komt bij me zitten. 'Je werd op dat moment gek van je familie. Dat weet ik nog wel en om die reden was je vaak bij mij. Zelfs mijn moeder zag je als haar dochter.' Nu knikt hij.
Ja, daar kwam ik ook snel achter. 'Jouw moeder is ook een moederfiguur voor mij geweest. Dat had ik op dat moment wel nodig want mijn eigen familie leek niks anders te zijn dan geld belust en ze waren op mijn geld uit. Alles is veranderd toen mijn familie er achter kwam dat ik de jackpot had gewonnen.'
'Dit is in ieder geval mijn manier om jou te bedanken. Ik heb er nooit echt stil bij gestaan wat je voor mij doet. Wat meer is dan ik voor ogen kan hebben. Maak open,' spoort hij mij aan.
Nieuwsgierig pak ik de eerste tas uit. Wat de Dolce & Gabbana tas is en komt er een mini jurk uit, die gebloemd en gestreept is. 'Een mooie zomerse jurk.' Ik sta op en hou de jurk voor me in de spiegel.
'Ik was voor mijzelf aan shoppen eigenlijk maar kwam heel wat leuke dingen tegen voor jou,' grijnst Ashton. 'En je hebt duidelijk een eigen stijl.'
Uit de Miu Miu komt een blauw wit gestreepte jurk uit met mouwen op de armen in plaats van de schouders. Er zit zelfs een kleinere doosje bij met een zwarte choker versiert met een kristal en parel. 'Ash.'
'Ik wilde het,' zegt hij stellig. Alsof hij geen tegen woord wilt horen.
Nu pak ik de tas uit van Red Valentine. Waar een frisse witte zomerjurk uitkomt. Even kijk ik naar de maat. Wat toch mijn maat is. 'Dus voor dit soort dingen heb je wel een goed geheugen.'
Zijn hazelnoot ogen lichten op. 'Zoveel mankeer ik ook niet aan mijn verstand,' reageert hij met een lach. Hij wijst naar de Chanel doosjes. 'Vindt je het vreemd dat ik je een keer wil verwennen? Je bent mijn beste vriendin.'
Voor een moment wil ik reageren tot zijn woorden doordringen. Beste vriendin. Blijf ik dat voor altijd? Vast in de 'friend zone'? Mijn gedachten worden onderbroken als ik een doosje van Chanel krijg op mijn schoot. Een voor een pak ik de doosjes uit van Chanel en Gucci. Waar verbazend genoeg sieraden uitkomen.
'Ik weet dat je niet tegen zilver kan,' is zijn verklaring.
Dat is zo. 'Hoe schuldig voel je je dan wel niet.' Uiteindelijk heb ik een setje sieraden van Chanel, bestaande uit een ring, ketting en een armbandje. Uit de doosjes van Gucci komt eveneens een setje te voorschijn. Een ring, ketting en oorbellen. Samen met twee horloges. 'Dit had ook weer niet gehoeven.' Ik kijk hem aan.
Ashton lacht kort. 'Je bent zelf ook wezen shoppen, zie ik.' Blijkbaar heeft hij mijn tassen gevonden. 'Nieuwe reistassen?'
'Hmm,' hum ik terug en leg ik alles bij elkaar.

Vanochtend was het lekker om vrij te zijn. Nu zijn we bij het vliegveld om in te checken. Een privé vliegtuig ging niet vanwege onderhoud. Dus nu moeten we eerst wachten voor we aan boord kunnen dat we naar de lounge gaan. 'Andy.'
Hij draait zijn hoofd. 'Sascha, wat is er?'
Ik loop eerst door naar het buffet voor iets te eten. 'Even alleen.' Het enige dat ik pak is een lichte snack met wat te drinken. Gewoon heel even apart. In een team als dit ben je weinig echt alleen. Altijd iemand in de buurt.
Stil volgt hij mij naar een tafeltje bij het raam.
'Ik ga binnenkort terug naar huis. Misschien eerder.' Even neem ik een slok van mijn koffie. 'Dus dan kan ik je niet meer helpen. Ik wilde je het zelf zeggen.'
Andy knikt. 'Dat stel ik op prijs, dank je. Hoe snel ga je weg, denk je?'
Wat net is dat ik een hap neem. Vlug slik ik het door. 'Het kan na het weekend zijn of zelfs zondag. Dat staat nog niet vast,' laat ik hem weten.
'Dus ik doe het weer gewoon zelf. Dat is niet erg.' Andy glimlacht dan. 'Komt goed. Fijn dat je het op tijd aangeeft.'
Met een blik op het scherm kan ik zien dat de vlucht over uur vertrekt. Waardoor ik nog naar het toilet ga. De vlucht zelf duurt al meer dan drie uur. Terug in de lounge kan ik zien dat iedereen bij elkaar staat.
'We moeten zo aan boord,' reageert Ashton en heeft hij mijn carryall vast.
Half mijn hoofd schuddend, pak ik mijn tas terug. Binnen tien minuten zijn we bij de gate en kunnen we aan boord. Waar we verdeeld zijn, blijkbaar. Ik ga links naar de business en first class. Schijnbaar ben ik niet de enige die doorloopt naar first class. Ashton komt ook achter mij aan. Samen met de andere drie. De rest zit blijkbaar ergens anders. Misschien zelfs economy.
'Waar zit jij?'
'Ehm, hier.' Ik zet mijn schoudertas in de soort vensterbank. 'Vier b,' antwoord ik als ik mijn carryall in de compartiment boven mijn hoofd doe. Dan moet ik lachen om zijn reactie want hij zit zelf in rij drie in het midden. Ik zit aan het raam. Mijn jack hang ik op aan het haakje. Om dan te gaan zitten. 'Maar ik heb mijn eigen vlucht geboekt. Waarom zit jij hier terwijl je team daar achter zit?'
Hij haalt zijn schouders op en gaat zelf zitten. Op drie b, en tegenover mij. 'Ik heb de vlucht niet zelf geboekt. Het maakt mij niet uit als ik in economy zou zitten, echt niet.'
Met de controller kijk ik welke films er zijn als er een stewardess langs komt en een glas champagne neerzet. Hm, ik kan ook gewoon gaan lezen en muziek luisteren. Even tijd voor mijzelf.
'Weet je al wanneer je naar huis wilt?' vraagt Ashton. 'Andy had het er over omdat je het hem vertelde dat je hem niet meer kan helpen.'
Ik kijk op en staat hij bij mijn stoel. 'Dat weet ik niet. Het kan zijn dat ik overmorgen terug wil maar het kan net zo goed over vier dagen zijn. Ik wilde het hem in ieder geval vertellen.'
'Als je nog vier dagen wacht, kun je met ons mee terug. In Los Angeles is de volgende show,' geeft hij aan.
Dat zou ook inhouden dat ik nog vier dagen met hem heb. Wil ik dat? 'Ik zie wel wanneer ik terug wil.' Gelukkig gaat hij terug naar zijn stoel en heb ik mijn eigen privacy weer. Een blik op mijn telefoon is genoeg om te weten dat de batterij opgeladen moet worden.

Behalve geluncht te hebben tijdens de vlucht en heb ik spelletjes gespeeld voor ontspanning. We zijn intussen geland en kunnen net van het vliegtuig af. Zo eerst onze bagage ophalen en dan naar het hotel. Mijn tassen komen snel genoeg en moet ik toch wachten op de anderen. Wat niet lang is en kunnen we naar de uitgang. Echt verbaasd ben ik niet als we in de grote hal aankomen en de fans op de jongens afkomen. Uiteraard wat paparazzi maar dan loopt Dave vlak achter ons en andere mannen, ook van beveiliging, in een cirkel om ons heen.
Ashton trekt mij vanzelf dichterbij. 'Ik wil niet dat jou wat overkomt. Je weet hoe de fans soms kunnen zijn,' fluistert hij onder het gegil van de fans.
Toch kan ik het horen. 'Ik weet het,' reageer ik terug. Met zoveel fans om ons heen, laat Ashton mij niet in de steek. Vooral omdat ik dan ook vragen krijg over de mannen.
'Ze kan bij ons in het busje,' zegt Luke, die bij ons achteraan loopt in de cirkel.
Kort kijk ik om en zie David, wiens bijnaam Zop is, knikken.
'Wel veiliger,' is hij het er mee eens.
Opgelucht bereiken we de busjes en zorgt iemand anders voor onze tassen. Michael stapt als eerste in het busje. Gevolgd door Calum, Luke en Ashton. Waarvan Ashton op de bank achterin gaat zitten en mij met zich mee trekt.
'Geen geflikflooi op de achterbank,' waarschuwt Michael.
Iets waar ik niet op in ga, zet mijn schoudertas op de bank naast mij en voel ik dat Ashton mij met zich mee omlaag trekt.
'In het vliegtuig kon ik niet slapen en afgelopen nacht heb ik ook weinig geslapen.' Hij geeuwt kort. 'Video's zijn prima maar niet van mij, alsjeblieft,' geeft hij nog aan naar zijn vrienden.
Er klinkt gelach. 'Als zij niet half op je lag, kon je het wel schudden maar je bent veilig.' Dat blijkt Calum te zijn.
'Wat kan ik zeggen, dit ligt wel lekker.' Ashton zucht diep en trekt mij beter in zijn armen.
Dat zeker. Normaal heb ik hem in mijn armen als hij niet alleen wilt zijn in de nacht. Voor ik het weet, zak ik zelf weg terwijl ik in de armen lig van Ashton.