1.6

Sascha Ralina Johnson

Omgekleed en opgefrist, ga ik naar beneden. Samen met de andere twee meiden. De anderen kunnen niet door opdrachten en hun werk. Zonder werk, geen geld en dat weet ik. Ik heb gewoon mazzel. In de lobby kan ik zien dat het voor het hotel vol staat met fans. Zelfs een paar journalisten en fotografen. Allemaal worden ze tegen gehouden met hekken.
'Sascha,' klinkt een bekende stem.
Een stem die ik altijd wel zal herkennen en kijk ik regelrecht Ashton aan. Mijn blik gaat over hem heen. Zoals altijd een zwarte, skinny broek met een zwart sportief overhemd dat over zijn broek hangt en een leren jack.
'Ik ga met de meiden ergens eten en kom dan naar jullie,' reageert hij zonder zijn blik van mij af te halen.
Outfit is geslaagd. Wat een leren rok is geworden met kanten topje en een leren jack. Met zwarte sandalen eronder. Toch wat gewaagd maar niet te veel. Ik wacht gewoon geduldig want als hij echt ergens anders wilt eten, krijgt hij een busje met chauffeur. Zorgvuldig stop ik mijn sleutelkaart, van mijn kamer, in mijn kleine schoudertas. Om dan te horen dat hij inderdaad een busje krijgt en iemand mee moet voor beveiliging. Gewoon voor de zekerheid. Tja, hij kan heel charmant en overtuigend zijn als hij wilt.
'Je ziet er mooi uit,' zegt Ashton en legt hij zijn arm casual om mijn schouders als we naar buiten lopen naar een busje. Bij het busje stapt hij zelf eerst in.
Ik volg hem en trekt hij mij naast zich op de bank. Paige stapt lachend, schijnbaar door een grap van Nicole, in en gaat ze op de bank achter ons zitten met Nicole.
'Nog bedankt voor het kaartje. Dat wordt zeker genieten vanavond,' grijnst Nicole.
'Graag gedaan,' reageert Ashton terug en leunt hij voorover naar de chauffeur. 'Naar een restaurant, maakt niet uit welke.' Als hij weer normaal zit, trekt hij mij dichterbij.
'Jij kan nu niet drinken. Moet ik een biertje bewaren voor later?' vraag ik.
Om te knikken. 'Niet voor een optreden. Zou wat zijn dat ik een biertje drink en straks compleet uit de beat ben op het drumstel.' Hij lacht er zelf om.
Dat vind ik juist zo leuk aan hem. Hij kan altijd om zijn eigen grappen lachen. 'Ik heb wat in de mini bar in mijn hotelkamer. Bier, whisky en zelfs Vodka.'
Bij het idee alleen al, likt hij zijn lippen. 'Ik kijk er naar uit.'
'Wat neem je dan te drinken?' wilt Paige weten.
Hij draait zijn hoofd wat. 'Gewoon frisdrank.'
'Ga je Luke nog terug pakken voor wat hij gedaan heeft?' vraag ik en wordt het busje geparkeerd voor de ingang van een restaurant. Ik weet dat Luke hem eerder in de maling genomen heeft vandaag.
Direct knikt Ashton. 'Jazeker, hebben jullie nog een idee.'
Een voor een stappen we uit met hem als laatste. Waarop we naar binnen gaan. Niet zonder een paar flitsen gezien te hebben en zijn een paar ons gevolgd.
'Hm, je kan hem altijd irriteren door iets te roepen tijdens zijn solo vanavond,' grinnikt Paige en loopt ze aan de andere kant van hem.
Zelf loop ik rechts van hem met een arm om mijn middel. 'Nee, we verzinnen wel iets,' beloof ik hem. Binnen duurt het niet lang of we kunnen een tafeltje krijgen voor vier personen. Normaal moet je van tevoren reserveren maar dat ging niet in dit geval.

Zelfs tijdens het eten, was het gezellig en over totaal andere dingen gepraat dan over muziek. Zoals wat zijn plannen zijn als hij weer thuis is. Of wat we kunnen doen als we weer compleet zijn als een groep.
Nu zijn we in het concertgebouw en heb ik de backstage pas om mijn nek hangen.
'Sas, even apart.' Ashton neemt mij mee vanuit de recreatieruimte naar zijn eigen kleedkamer. 'Jij hebt toch een loft in New York?'
'Ja, geen zin om naar het hotel te gaan?' wil ik weten en doet hij de deur dicht van zijn kleedkamer. 'En ik heb daar wel normale alcoholflessen staan. Niet de non-alcoholische drankjes van een mini bar...'
Zijn ogen gaan over mij heen. 'Zou fijn zijn. Maar het is nog altijd wel een tour. Ik zal me soms ook buiten moeten laten zien.' Het volgende moment overbrugt hij de afstand tussen ons en kust mij. Zijn hand glijdt onder mijn topje, waar hij ontdekt dat ik niet eens een beha draagt. 'Vanavond, jouw kamer. Zop heeft een reservesleutel van mijn kamer,' mompelt hij.
Dus morgen gaan we naar een club in New York. Ik laat mijn hand afdwalen naar zijn broek. Waar ik kan voelen wat het met hem doet. Toch zou hij dat niet willen in zijn kleedkamer als iedereen zo naar binnen kan komen. 'Geeft niet.'
'Ik wilde je nog wat vragen. Ben je met je eigen auto of niet?'
Ik schud mijn hoofd. 'Op dit moment een huurauto of taxi. Mijn huurauto heb ik al ingeleverd.' Ik kijk hem vragend aan.
'Ik wil liever wat gezelschap en dat ik me normaal kan voelen.' Met een zucht laat hij zich op de bank vallen.
Ah, dat zit hem dus dwars. 'Dan gaan we toch een keer naar de dierentuin, bioscoop of zwemmen,' stel ik voor en ga ik op zijn schoot zitten. 'Of een spelletjesavond en zetten we de Xbox aan, een marathon van Family Guy kijken,' ga ik verder en komt zijn hoofd weer omhoog.
'Ga door,' zegt hij met een twinkeling in zijn ogen.
Alsof ik nu zijn taal spreek. 'Een wandeling in de bergen, voor als we in L.A. zijn of thuis in Sydney. Naar een trampolinepark gaan, klimmen, of een keer ergens gaan duiken.' Ik kom dan op iets wat hij zeker leuk vindt. 'Voor als we terug thuis zijn...,' ik wacht expres even. 'Jij en ik, het water op...'
'En dan wat?' Hij zit bijna in spanning.
'Surfen,' maak ik mijn zin af.
Ashton knuffelt stevig en toch voorzichtig. 'Dat laatste, absoluut.'
Ik weet dat hij zich vooral een normale jongen wilt voelen die vierentwintig is. In juli wordt hij al vierentwintig. 'En soms naar de club, het liefst op een dag dat je erna vrij bent of zo. Dan kun je ook een keer uitslapen.' Ik haal mijn hand door zijn haren. 'Wat denk je een keer naar een festival als Coachella, of een ander concert dat niet van jou is.'
Zijn grijns komt weer tevoorschijn. 'Allemaal leuke ideeën.' Hij geeft me een kus.
Daardoor sla ik mijn arm om zijn nek en speel ik zijn haren. 'Ik snap dat je niet altijd aan de muziek wilt denken, ondanks dat het bij je hoort. Waarom vroeg je dat over mijn auto?'
'Juist,' reageert hij en kijkt hij wat voor zich uit terwijl hij met een hand met mijn haren speelt. 'Omdat ik wil dat je gewoon met mij mee gaat. Dat je bij het team hoort. Je zou dan met mij mee gaan, meevliegen en alles. Overal bij zijn en alles, je krijgt dan een backstage pas en mag overal komen.' De glimlach bereikt zijn ogen. 'Bij jou voel ik me haast weer een normale vent van drieëntwintig jaar.'
'Daarom zijn we ook zulke goede vrienden van elkaar. Ik ken je al meer als acht jaar, Ashton. Ik weet heel goed wat deze wereld van muziek, media en fans met je doet. Je wilt het liefst dat je daarnaast nog dingen kan doen zoals elke drieëntwintig jarige man. Vrienden, je eigen vrienden thuis bedoel ik, familie, een leuke vrouw voor in de toekomst en kinderen. Geloof het of niet, maar je zou een goede vader zijn voor je kinderen. Al weet ik dat jij daar geen haast mee heb,' glimlach ik. Hoewel de woorden verrassend genoeg zeer doen bij me. Er komt vast een dag dat ik hem kwijt raak als een vriend. In een echte serieuze relatie, zal hij ongetwijfeld afstand nemen van mij. Dan zijn we niet meer zo hecht als dat we nu zijn. Het zou jammer zijn maar ik gun het hem van harte.
'Dank je,' mompelt hij en blijven we zo op de bank zitten. Knuffelend en gewoon even genieten van de rust en elkaar.
Ten minste, zo lang het kan. Tegelijk zet ik mijzelf aan het denken. Ik ben hooguit een jaartje jonger dan hem. Wat wil ik zelf. Ja, ik geniet van het leven en om dingen te doen met mijn vriendinnen. Het feit dat ik nog een beste vriend heb en dat is Ashton. Ik ben dan ook niet zomaar een 'groupie', zoals veel fans het noemen. God, genoeg fans denken dat ik het voor de fame en geld doe. Maar dat is een regelrechte leugen.
'Dit is ook fijn. Een normaal gesprek...'
'Nee,' schud ik mijn hoofd naar hem. 'Wat jij wilde, is een serieus gesprek dat je weer met beide voeten op de grond staat. Het gevoel te hebben dat je een normale vent ben van bijna vierentwintig. Daar is niks mis mee. Je mag dan een baan hebben waar sommige van dromen, jij mist echter de andere kant. Je zou soms een normaal leven willen leiden, een serieuze relatie,' snap ik dan. 'Een paar van je vrienden hebben zelfs al een baby, en hoewel je goed met kinderen en baby's omgaat, zorgt dat bij jou voor een soort jaloers gevoel omdat hun niet opgroeien in de spotlichten en voor de camera.'
Alsof het hem aan het denken zet, kijkt hij omlaag en vlecht zijn hand dan met de mijne. 'Daarom wil ik dat je met mij mee gaat. Als iemand die bij het team hoort. Voor mij hoor je erbij,' vervolgt hij zacht. 'Ik bedoel... hoe goed ik ook bevriend ben met de jongens, jij kent me echt door en door. Alsof ik voor jou een open boek ben terwijl de andere jongens dat niet door hebben.'
'Omdat jij je voor een deel afsluit als je bij hun bent. Je bent al de gevoeligste van jullie vier maar ze weten niet hoe gevoelig. Dat sta je zelf niet toe van jezelf,' weet ik van hem en haal ik een hand door zijn haren. Oké, genoeg gepraat. 'Morgenavond naar de club maar overmorgen gaan we op restaurant tocht.'
Ashton kijkt wat vreemd.
'Hoe uitgebreid wil je eten? Een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht?' wil ik weten.
Het is bijna alsof hij geen idee heeft hoe hij moet reageren. 'Want?'
'Drie gangen menu en drie verschillende restaurants. Als afsluiter naar een club voor een drankje,' vertel ik dan.
Wat hem nu laat giechelen. 'Ik heb er nu al zin in.' Kort betrekt zijn gezicht. 'Maar je hebt geen antwoordt gegeven. Wil je met mij mee of niet?'
'Ja, Ash, ik ga met je mee,' glimlach ik dan.