1.5

Sascha Ralina Johnson

Uitgerust word ik wakker en pak ik mijn telefoon. Half acht, geeft het aan. Heerlijk. Lekker uitslapen. Ja, gelijk eens kijken op Twitter. Vooral omdat ik mij herinner wat Paige verteld heeft over Britney. Om naar haar Twitter account te gaan. De berichten liegen er niet om. Alleen omdat ze Britney niet helpt aan een handtekening, wordt ze nu uitgemaakt voor een egoïstische bitch.

@SaschaJohnsonOriginal
Just because we're not helping you to get a signature, like from any of the boys, doesn't mean you can call us a bitch. If we would do that, then any of you would be asking us this. So calm down.

Uiteraard krijg ik er snel reacties op, maar gelukkig zijn heel wat fans het er wel mee eens. Kom op, als iemand van ons één uitzondering maakt voor iemand, komt daarna iedereen opeens. Dus nee. Dan komt er een reactie van Nicole, die het van mij retweet en reageert. Zelfs Avery laat een bericht achter. Alsof de bom dan explodeert, retweet Ashton het zelf. Inclusief een reactie. Hij is dus ook online. Oké, tijd voor een douche en dan zo beneden ontbijten. Hij heeft een paar interviews en een fotosessie vandaag. Vanavond het optreden.
Als ik onder de douche vandaan kom, heb ik net een handdoek om mij heen gewikkeld als er op de deur geklopt wordt.
'Roomservice.'
Ik heb niks besteld. Pas als ik de deur open doe, zie ik iemand van het hotel staan met een kar en Ashton. 'Geen zin om naar beneden te gaan.'
'Ik zag je berichtje op Twitter.'
Ik wacht eerst tot de man weg is en de deur ook dicht is. Zodat ik alleen ben met hem. 'Je hebt daar al op gereageerd. Trouwens, als we voor iemand een uitzondering maken, moeten we dat blijven doen. Daar begin ik niet aan.'
Waar hij op knikt. 'Snap ik, wij gaan over een half uur weg.' Hij gaat bij de tafel zitten bij het raam, pas nadat hij de deur open gezet heeft. 'Ik wilde met jou ontbijten.'
'Gezellig,' grinnik ik en trek ik snel een lingeriesetje aan met een frisse jurk eroverheen. Wat makkelijk is en ga ik zitten. 'Ruikt lekker.'
Hij haalt de schaal weg. 'Toast en ik heb om Vegemite gevraagd. Eieren, melk, koffie en vruchtensap.'
Ik schuif aan en neem een hap van mijn toast. 'Voor iemand uit Australië is Vegemite cruciaal.'
Ashton is het ermee eens en neemt hij eerst een slok van zijn koffie. 'Zeker.'
Zelfs de korte stilte is aangenaam.
'Wat zijn jouw plannen voor vandaag?' vraagt hij.
Waar ik niet gelijk antwoord op heb. 'Zou het niet weten. Sinds je vanavond hier zelf een optreden heb, misschien de stad in. Of jou achterna naar je interviews.' Ik trek zelf mijn wenkbrauwen op.
De grijns zegt dat hij het niet erg vindt. 'Ik zie je hoe dan ook vanavond. Wij zijn rond etenstijd in het concertgebouw.' Hij haalt iets uit zijn zak. 'Deze heb ik al gekregen. Geef jij het aan de andere meiden?'
In de envelop zie ik de kaartjes voor het optreden. Inclusief backstage kaarten. 'Komt goed.' Ik neem een slok van mijn vruchtensap. 'Geen idee wat de meiden willen doen, maar ik denk dat wij er na etenstijd zijn. Eerst samen eten en dan naar jullie. De show is vanavond om acht uur, dus tijd genoeg.' Wel een leuk restaurant zoeken in de buurt van het concertgebouw. Dat is wat makkelijker.
'Je kan ook met ons mee,' stelt hij voor. 'Je hoeft dan niet te rijden want na het optreden gaan we toch terug naar het hotel. Morgen weer verder.'
'Kan ik wat drinken.'
Dat laat hem lachen. 'Dat is zo. Ik heb toch een eigen busje, jullie passen daar ook in.'
Hmm, heerlijk. Weer een keer gereden worden. 'Geef je het door dan? Anders houdt je beveiliging ons ook tegen.'
'Tuurlijk,' reageert hij wat beledigt.
Zo onderling is duidelijk onze Australische accent meer aanwezig. Of dat andere mensen het gesprek kunnen volgen. Wel grappig om mensen in de maling te nemen op die manier. 'Gewoon een herinnering.'
Geen vijf minuten later gaat zijn telefoon. 'Ze willen weten waar ik ben.' Hij grijnst terwijl hij reageert. 'Laat het weten als je er bent en je kan naar binnen.' Om dan nog een kus op mijn wang te drukken en loopt hij mijn kamer uit.

'Sascha, is het waar? Heeft iemand om een handtekening gevraagd aan je?' vraagt een fan.
Ik knik. 'Nou, niet bij mij maar wel bij Paige,' bevestig ik. 'Als we voor één van jullie een uitzondering maken, kunnen we dat blijven doen.' Ik blijf bij wat ik op Twitter gezet heb. Geen uitzonderingen. Voor wie dan ook.
'Wie heeft dat dan gevraagd?'
'Waar gaan ze zo heen?' is een vraag.
Logisch natuurlijk. 'Daar geef ik geen antwoord op. Ik ga geen naam noemen want je hoeft diegene niet gelijk allerlei haat berichten te sturen,' geef ik aan. Diplomatiek, zoals ik meestal doe in dit soort situaties. 'En de jongens hebben wat interviews maar waar weet ik niet.' Ik ga dat soort details niet eens altijd vragen. 'Komen jullie naar het optreden vanavond?'
Slechts enkele meiden schudden teleurgesteld hun hoofd.
Het was dus zo snel uitverkocht. Ik kan ze op een andere manier verrassen. Ten slotte is Ashton degene die soms de fans opzoekt, die niet kunnen komen. 'Zorg wel dat je in de buurt bent. Je weet maar nooit,' zeg ik mysterieus en met een serieus gezicht.
'Ga je het Ash zeggen?'
Nu schud ik mijn hoofd. 'Nee, maar hij is zelf ook niet bepaald dom of wel? De jongens weten echt wel dat er altijd fans zijn die niet bij de show aanwezig kunnen zijn.'
'Sas,' reageert Paige en is ze met een paar fans op de foto geweest.
Ja, haar gezicht zegt genoeg en wilt ze weg. Soms kunnen de fans best aanwezig zijn of gewoon vervelend. Hoewel het ook werkt om ze af en toe een grote mond te geven. Wij zijn de jongens niet, en we hebben ook niet een gedetailleerde programma van waar de jongens heen moeten. Ik mag niet klagen maar ik weet niet wat de andere meiden weten. 'Kom op, wij hebben zelf nog afgesproken. Wij moeten er vandoor meiden.' Ik trek Paige en Nicole met mij mee.
Op een ruime afstand van de fans, haalt Paige weer opgelucht adem. 'Soms best verstikkend want ze stelden zelfs vragen over hoe Ash is in bed.'
'Dat weet Sas beter,' lacht Nicole. 'Mij vragen ze dat ook wel maar daar reageer ik nooit op.'
Ik kijk naar haar. 'Wat beter is.'
'Sascha, hoe gaat het met je?' vraagt een andere stem en herken ik Kinga.
Komt dat even goed uit. 'Kinga, even alleen.' Nu kan ik het haar vragen omdat zij bij Michael hoort. Ik loop verder met haar. 'Ken je Candice al?'
Kinga knikt. 'Ja, leuke meid, maar zo goed ken ik haar nog niet.'
'Het schijnt dat een paar van jullie groep haar niet mogen of zo. Weet jij hoe dat zit?' vraag ik zonder er omheen te draaien.
Haar gezicht betrekt kort. 'Daar weet ik niet alles van. Alleen wat ik van Avery gehoord heb, niet iedereen vindt het leuk dat er weer een bij is gekomen. We zijn dan nu in totaal met negen, inclusief Candice. Je moet zelf ook bekennen dat het een grote groep wordt.'
'Kinga, onze groepje telt ook negen mensen maar niet iedereen is er altijd. Als Michael niks in haar ziet, zou ze er niet bij komen. Ze moeten niet zeuren...'
'Ik heb via via gehoord dat Peyton hem niet meer wilt delen met zoveel meiden.' Ze laat me niet uitpraten.
Ik haal mijn schouders op. 'Dan gaat ze uit de groep en zoekt ze iemand voor zichzelf. Michael bepaald dat en niet zijzelf. Waar is Candice nu?'
'In het hotel, ze heeft wat woorden gehad met Amelie en komt haar kamer niet uit, schijnt het,' antwoordt Kinga.
Waarom ik mij ermee bemoei, weet ik niet maar het is niet eerlijk. 'Heeft ze zelf al met Michael gepraat? Of is een van jullie naar Mike gegaan?'
Nu schudt ze haar hoofd. 'Nee, zelf is Candice niet meer haar kamer uit gekomen. En van wat ik weet, is dat Mike nergens vanaf weet.'
'Bel hem dan, of nee, stuur hem een bericht. Ze hebben wat interviews vandaag. Bellen gaat niet.' Ik denk na. 'Ga er in ieder geval mee naar Michael, en vertel het hem. Jullie horen bij hem. Net als Candice.' Ik hou wel mijn mond dicht over dat we het morgen zelf kunnen zien want dan gaan we naar een club. Waar Michael het mee eens is.