Chapter Twenty-Five.

-Marley.
Ik kan het niet geloven, die lul heeft gewoon opgehangen!
Dat is toch niet normaal, ik hoef hem nu helemaal nooit meer te zien.
Ik zucht en kijk om me heen toen ik hier net binnenkwam was er helemaal niemand thuis.
Lekker een warme thuiskomst zeg.
Ik pak mijn koffer en draag hem naar boven naar mijn kamer.
Ik plof neer op me bed en ik voel me ineens verschikkelijk alleen.
Het ene moment heb je alles, een succesvolle band, veel vrienden en een geweldig vriendje en op het andere moment ben je alles kwijt.
Ik doe mijn kleren uit en kruip mijn bed in, heerlijk weer in mijn eigen vertrouwde bedje.
Ik doe mijn ogen dicht en even later val ik in slaap.

-Tom.
Ik zit in mijn auto en ik rij zo hard als ik kan naar Hamburg.
Ik zal wel eens stapel met bekeuringen krijgen binnekort, maar dat kan me niks schelen.
Volgens mijn TomTom, de super geweldige uitvinding die naar mij vernoemt is ben ik er bijna.
Ik kan niet wachten tot ik bij haar ben en ik haar weer in mijn armen sluit.
Het moment van haar en Jake zoenend op de grond schiet voorbij.
Het doet pijn als ik daar aan denk.
Dan hoor ik Bill's stem in mijn hoofd, 'Ze heeft er heus wel een goede reden voor, ze houd van jou Tom!'
Ik word uit mijn gedachten gehaald door een vrouwen stem die zegt dat ik mijn bestemming heb berijkt.
Ik kijk uit het raam en zie een klein wit huisje, hier moet het zijn.