Hoofdstuk 7

Snel loop ik naar de kantine om te kijken of Amy daar al is en ik voel een vlaag van teleurstelling als ik haar nog niet zie. Ik ga aan een tafeltje langs de wand met ramen zitten en kijk hoe de eerste druppels regen de straatstenen raken en deze langzaam donker kleuren.
‘Heej zus.’ Amy staat naast me met nog twee meiden naast haar.
‘Duss.. Hoe was je dag tot nu toe?’ Ze blijft staan naast de tafel.
‘Het is school, maar verder ging het wel hoor. En je mag best komen zitten.. Ik heb een boterham, dus ik zal niet bijten.’ Met een knipoog haal ik mijn tas van de stoel naast me zodat er genoeg ruimte is voor de meiden.
Ik hoop maar dat ze niet merkt dat ik me niet zo best voel.
'Welke lessen heb je allemaal al gehad vanochtend?’ Ik kijk Amy aan en probeer geen ongemakkelijke stilte te laten vallen.
‘Hmmhmm..’ Mompelt ze met volle mond.
‘Ik kan geen gedachten lezen en dat gemompel versta ik jammer genoeg ook niet.’ Glimlachend kijk ik haar aan.
‘Ik had geschiedenis en engels. Niet veel boeiends dus en gek genoeg waren de vakken ook hartstikke makkelijk na al die tijd. Maar je hebt gelijk.. school is school en veel beter zal het ook niet worden denk ik.’
‘Goed punt.’
Ik kijk de twee andere meiden aan die met Amy aan onze tafel zijn komen zitten.
‘En wie zijn jullie?’ Vraag ik met een ongemakkelijke glimlach als ze me lijken te negeren.
‘Zitten jullie bij Amy in de klas?’
Hoe hard ik ook mijn best doe om aardig te blijven klinken, ze blijven me negeren en ik begin me steeds moedelozer te voelen naarmate de pauze vordert.
Lichtjes hulpeloos kijk ik de aula rond. Verderop zit het donkerharige meisje uit mijn klas. En weer zie ik hoe ze me in de gaten blijft houden, elke beweging die ik maak aandachtig blijft volgen.
Waarom blijft ze me de hele tijd aankijken? Zit mijn haar raar? Zit er iets op mijn gezicht of tussen mijn tanden? Lijk ik misschien gewoon op iemand die ze kent of heb ik haar onbewust al eens eerder ontmoet?
Snel kijk ik weer weg en zie hoe steeds meer regendruppels de aarde raken, terwijl ze steeds grotere plassen vormen. Het is net alsof de hemel zich net zo rot voelt als ik, maar zij kan wel huilen als ze daar behoefte aan heeft en ik wordt meteen voor gek verklaard of gezien als een watje als ik de tranen zou laten gaan.
Snel sta ik op en loop naar de wc, waar ik blijf tot de bel aangeeft dat de volgende les begint. De rest van de dag raast aan mij voorbij zonder dat ik het doorheb