Things that could never happen

Fred en George werden dit jaar twintig jaar en besloten dat ze dit grootst moesten vieren. Daarom hadden ze een zaaltje afgehuurd, heel Hogwarts uitgenodigd, inclusief professor Dumbledore en was er een heleboel butterbeer en een enorme taart. Professor Dumbledore had klaarblijkelijk besloten dat hij nog niet te oud was voor een toekomstig uit de hand gelopen feestje van een twintig jarige Weasley tweeling en stond met een glas firewhiskey en glinsterende ogen het gehele tafereel te aanschouwen. De jarige jongens zelf waren net toe aan het aansnijden van de reusachtige chocoladetaart, die mevrouw Weasley voor hen gebakken had. Fred, of George, zelfs na acht jaar vriendschap kon Oliver de tweeling nog niet uit elkaar halen, had besloten dat er eerst gespeecht moest worden. ‘Fred,’ zei nu overduidelijk George, ‘ik voel me heel erg twinstig vandaag en jij?’ Oliver hoorde niet wat George daarop te zeggen had, omdat hij zich naar Percy had omgedraaid om iets in zijn oor te fluisteren. ‘Ze bestaan al twintig jaar en het beste waar ze op konden komen was twinstig?’ Percy lachte. Als iemand aan Oliver had gevraagd wat zijn favoriete geluid op de hele wereld was, dan had hij zonder twijfel gezegd dat het Percy’s lach was. Oliver glimlachte en keek liefdevol, met glinsterende ogen, naar Percy. ‘Soms vraag ik me ook af hoe ze het weer verzinnen,’ zei Percy, die nog steeds naar de tweeling keek en nog niet door had dat Oliver aan het staren was. Uiteindelijk draaide Percy zich naar Oliver om. Percy glimlachte. ‘Wat is er?’ Vroeg hij, ‘heb ik iets op mijn gezicht?’ Daardoor moest Oliver nog breder glimlachen. ‘Nee,’ zei hij, ‘jouw lach is gewoon mijn favoriete geluid in het hele universum dus ik ben nog aan het nagenieten.’ Percy lachte weer. ‘Oliver,’ zei Percy, ‘als je meer aandacht nodig hebt mag je het ook gewoon tegen me zeggen hoor. Dan zal ik me wat minder met boeken of mijn twee jarige broers bezighouden.’ Percy liet zijn hand in die van Oliver glijden en kneep er zachtjes in. ‘Ik heb altijd meer aandacht nodig,’ zei Oliver, ‘ik ben net een puppy. Dat was echter niet de reden waarom ik het zei. Ik kan sowieso nogal een flapuit zijn, maar ik meende wat ik zei. Als ik de rest van mijn leven alleen nog maar jouw lach zou mogen horen, zou ik dat absoluut niet erg vinden.’ Percy glimlachte en sloeg zijn armen om Oliver heen. ‘Ik zou de rest van mijn leven met niemand anders willen spenderen dan met jou, Oliver.’ Oliver voelde zich alsof er een bubbel voor met liefde in zijn buik werd opgeblazen en dat die nu geknapt was. Hij moest het ergens kwijt, dus greep hij Percy in zijn nek en trok hem naar hem toe. Oliver vergat alle mensen om hem heen, terwijl hij Percy kuste, totdat hij gekuch achter zich hoorde en zich realiseerde dat ze in een volle zaal met mensen stonden. ‘Sorry hoor,’ zei de Harry, ‘ik vind jullie heel schattig, maar krijgen we ook een teiltje bij jullie relatie?’ Oliver lachte en Percy draaide zijn hoofd, die inmiddels dezelfde kleur als zijn haar had, ongemakkelijk weg. ‘Harry!’ Klonk de stem van professor Dumbledore verontwaardigd. ‘Onderbreek ze nu niet, zij zijn mijn favoriete ship sinds ik Headmaster ben en nu zag ik eindelijk met eigen ogen dat mijn plan van ze samen in een dormitory plaatsen gewerkt heeft!’


Ja, ik stel me professor Dumbledore inderdaad voor als een stiekeme shipper die perciver ondersteunt