The first date, part 2

Oliver had geen haast gemaakt met zijn avondeten, wetend dat McGonagall waarschijnlijk een ruime hoeveelheid van Percy’s tijd op zou eisen, maar inmiddels stond hij alsnog al één uur buiten op Percy te wachten. Oliver twijfelde wat hij moest doen, nog langer wachten of teruggaan naar de Common Room? Percy was niet iemand die zomaar een afspraak zou vergeten, dus Oliver ging er vanuit dat McGonagall nog steeds niet klaar was met bespreken wat het dan ook was wat zo belangrijk was. Een halfuur later was er nog geen teken van Percy en Oliver stond op het punt zich een weg terug naar het kasteel te banen, toen de grote, zware deuren van het kasteel opengingen. Oliver kon er niks aan doen, maar een grote glimlach steeg omhoog over zijn gezicht. Percy zag er gehaast uit, vond Oliver, als hij toekeek hoe Percy zich over de trap naar beneden kwam. Een paar seconden later stond Percy voor Oliver stil en keek hem met een schuldige blik aan. ‘Oliver,’ begon hij, maar Oliver onderbrak hem. ‘Ik hoef geen excuses, ik weet dat McGonagall nogal lang van stof kan zijn als ze wilt.’ Percy glimlachte. ‘Ja,’ beaamde hij, ‘ze was erg lang van stof ja.’ Oliver en Percy begonnen te lopen, zonder daar woorden aan vuil te hoeven maken. Ze waren een paar minuten stil, terwijl ze koers zetten richting the black lake. Oliver vond het geen vervelende of ongemakkelijke stilte. Het was eerder rustgevend, alsof ze beiden te ontspannen waren om iets te hoeven zeggen. Toch kon Oliver zijn nieuwsgierigheid naar de geheime, blijkbaar belangrijke ontmoeting van Percy en McGonagall niet bedwingen. ‘Zeg Percy, waar ging jouw hele belangrijke en mogelijkerwijs geheime ontmoeting met Mcgonagall eigenlijk over? Je hebt toch geen stiekeme affaire hé?’
Percy lachte, een perfect galmend geluid, waardoor Oliver warme kriebels in zijn onderbuik kreeg. ‘Nee,’ gaf Percy eerlijk toe, ‘het was eigenlijk best wel saai.’
‘Oh, Percy!’ zei Oliver verontwaardigd, ‘nooit gedacht McGonagall en saai bij jou in dezelfde context te horen.’ Percy lachte weer. ‘Het spijt me je te moeten teleurstellen, maar een verhaal van twee uur over de nieuwe vorm van patrouilleren voor Prefecten gezien de huidige omstandigheden is voor mij ook een geval van oninteressant. Het had korter en effectiever gekund. Ik had mijn tijd liever anders gespendeerd.’ Oliver hoopte dat Percy’s vorm van zijn tijd anders spenderen betekende dat hij die twee uur liever met Oliver door had gebracht. Als iemand die vraag aan Oliver had gesteld, dan had hij zonder twijfel gezegd dat hij die tijd met Percy had willen doorbrengen. ‘Geen geheime affaire met McGonagall dus?’ onbewust klonk Oliver opgelucht dat dat niet het geval was, ‘maar duffe prefect zaken? Alhoewel, wel belangrijk, met al die versteningen en erfgenamen van Slytherin en zo.’
‘Nee, geen geheime affaire, maar je hebt wel gelijk dat het wel belangrijk was. Dat is ook de enige reden waarom iedereen het zonder klagen heeft uitgezeten. Soms voelt het alsof het onze schuld is als er weer iemand versteend, omdat wij niet goed genoeg opletten.’ Percy’s hand streek onbewust zachtjes langs die van Oliver, die op zijn beurt een kriebeling in zijn onderbuik kreeg. Oliver pakte Percy’s hand vast, waardoor hij het gevoel kreeg alsof Fred en George vuurwerk in zijn onderbuik hadden afgestoken. Het voelde echter gepast om Percy’s hand vast te pakken, gezien het nieuws dat hij net gedeeld had. ‘Percy,’ zei Oliver, terwijl hij Percy dwong hem aan te kijken. ‘Die versteningen zijn niet jouw schuld oké? Jij kan er niks aan doen dat er een of andere gestoorde stommeling rondloopt die hier waarom dan ook de lol van in ziet.’ Percy glimlachte droevig. ‘Ik weet het, ik had Ginny gewoon een normaal eerste jaar gegund, niet deze waanzin. Ze is echt van slag Oliver.’
‘Ik weet het,’ zei Oliver. Het enige wat hij daarna wist wat het beste was om te doen was zijn armen om Percy heen slaan en hem stevig vasthouden. Noch Percy noch Oliver zei iets, nadat ze elkaar uit hun omhelzing los hadden gelaten. Zwijgend liepen ze naast elkaar verder langs The Black Lake. ‘Perc-…’ ‘Olive- …’ Oliver en Percy keken elkaar aan en lachten. ‘Sorry,’ zeiden ze allebei weer tegelijkertijd en ze glimlachten weer naar elkaar. ‘Jij eerst,’ bood Oliver aan. ‘Goed,’ zei Percy. Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. ‘Wat ik wilde zeggen,’ begon hij, maar hij maakte niet die zin nooit af. ‘Weet je wat,’ zei Percy, met een vlaag van plotselinge zelfverzekerdheid. ‘Ik ga je laten zien wat ik wilde zeggen. Als ik iets verkeerd doen moet je me maar bij ons schoolhuisdier gooien.’ Daarna legde Percy zijn hand in Olivers nek en kuste hem. De neiging om Percy in The Black Lake te gooien kwam niet eens bij Oliver op, terwijl hij hem terugkuste en zijn armen om Percy hen sloeg.