The first date, part 1

Oliver stond buiten op Percy te wachten. Ze gingen samen buiten een wandeling maken. Oliver hoopte dat Percy het net als hem als date had beoordeeld. Het had Oliver de gehele zomer gekost om genoeg moed te verzamelen om Percy mee uit te vragen. Hij voelde zich als een twaalfjarige met zijn eerste verliefdheid. Het was uiteindelijk niet Oliver geweest die Percy mee uit had gevraagd, maar het was Percy die de tot initiatiefnemer benoemd mocht worden. Door een uitgelopen quidditch training en een hele lange, warme douche, in de hoop morgen nog te kunnen lopen ondanks de opkomende spierpijn, was Oliver laat in de Great Hall aangekomen voor de avondmaaltijd. Zonder er echt bij na te denken, Oliver was moe en hongerig en niet in mentale staat tot nadenken tot hij gegeten had, naar de eerste de beste lege plek gelopen en aangeschoven. Die lege plek bleek toevallig de plek naast Percy te zijn. ‘Oliver,’ groette Percy hem. ‘Percy,’ groette Oliver hem terug. In het begin realiseerde Oliver zich niet dat het Percy was die naast hem zat, maar toen die werkelijkheid binnen drong, steeg er tegelijkertijd een enorme blos naar zijn wangen. ‘Oh!’ riep hij verschrikt uit. ‘Percy! Hallo,’ Als de wangen van Oliver nog roder hadden kunnen worden, dan hadden ze dat gedaan. Percy glimlachte echter alleen maar door Olivers uitbundige tweede begroeting. ‘Mag ik concluderen dat je moe bent door quidditch training en dat deze uitbundige tweede begroeting uit jouw traag functionerende brein voortkomt?’ Olivers traag functionerende brein had een paar seconden nodig om zich te realiseren wat Percy’s woorden nu precies betekende.
‘Ja,’ was het enige wat Oliver zei, terwijl hij ondertussen gebakken aardappels naar binnen schoof. ‘Sorry Percy, ik ben een beetje moe inderdaad. Ik heb ook had gevoel dat ik morgen niet meer zal kunnen lopen,’ voegde Oliver daar nog dramatisch aan toe.
‘Zou ik dan misbruik mogen maken van deze vreselijke situatie en je mee mogen vragen voor een laatste avondwandeling voordat je ledenmaten morgen stoppen met functioneren?’ vroeg Percy. ‘Ik zou het jammer vinden om een avondwandeling met onze hoogst eigenste quidditch captain Oliver Wood mis te moeten lopen, puur en alleen omdat zijn ledenmaten besloten hem in de steek te laten.’ Oliver liet door deze verrassende wending in hun gesprek een aardappel van zijn vork vallen. Hij herstelde zich echter snel en legde zijn vork neer. Hij keek Percy aan. ‘Jij mag altijd misbruik van mijn situatie maken Percy.’ Percy glimlachte en nam een hap van zijn veel te gezond uitziende, wat het dan ook was. Oliver was aan het bedenken wat hij verder nog wilde zeggen, misschien iets dat Percy’s ogen mooi zouden glimmen in de glans van de sterren, ook al leek het hem nogal cliché, maar zover kwam het niet. Percy kon nog twee happen van zijn uiterst gezonde maaltijd nemen toen hij gestoord werd door iedereen minst favoriete persoon op aarde: Professor Snape. ‘Weasley,’ zei Snape, met zijn uiterst genietbare monotone stem, ‘professor McGonagall wilt alle Prefecten met spoed in haar kantoor hebben.’ Percy keek een beetje verbaasd. Hij trok zijn wenkbrauwen bij elkaar tot een frons, zich waarschijnlijk afvragend waar deze spoedvergadering over ging, maar legde toen zijn vork neer en stond op. Oliver kon nog net een paar woorden met hem wisselen, voordat Percy uitzicht verdween. ‘Ik wacht buiten op je, oké?’ Oliver zag nog net hoe Percy naar hem knikte. Het leek alsof hij mimde dat hij er zo snel mogelijk aan kwam, maar Oliver wist het niet zeker en toen verdween Percy met Snape uit zijn blikveld.